Όλα αυτά τα χρόνια πραγματοποιήθηκαν συνολικά 140 αιμοδοσίες και συγκεντρώθηκαν πάνω από 7.500 μονάδες αίματος.
Ο κ. Παπαϊωάννου μας μίλησε από καρδιάς για την εθελοντική αιμοδοσία στον νομό μας και τη συμβολή των εθελοντών αιμοδοτών στο να σωθούν ανθρώπινες ζωές που έχουν ανάγκη μετάγγισης αίματος.
Συνέντευξη στον Κώστα Τσόλα
* Κύριε Παπαϊωάννου, τώρα το καλοκαίρι οι ανάγκες για αίμα θα είναι ιδιαίτερα αυξημένες μια και ο κόσμος κινείται περισσότερο, θα θέλαμε ως πρόεδρος του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών Αμπελώνα «Η Ελπίδα», να μας πείτε, γιατί πρέπει οι συνάνθρωποί μας να γίνουν εθελοντές αιμοδότες. Επίσης πού βρίσκεται η εθελοντική αιμοδοσία στον Αμπελώνα και την περιοχή μας;
- Κύριε Τσόλα, η εθελοντική αιμοδοσία στον Αμπελώνα και στη γύρω περιοχή βρίσκεται σε πολύ καλό σημείο. Όπως ήδη γνωρίζετε, υπάρχουν και λειτουργούν στην περιοχή μας, ο Σ.Ε.Α. Αμπελώνα «Η Ελπίδα», που πραγματοποιεί τέσσερις οργανωμένες αιμοδοσίες τον χρόνο στον Αμπελώνα και από δύο στα χωριά Δελέρια και Ροδιά, ο Αιμοδοτικός Σύλλογος Φαλάνης, τα Κ.Α.Π.Η. Τυρνάβου και Γιάννουλης που οργανώνουν από δυο αιμοδοσίες στον Τύρναβο και τη Γιάννουλη, ενώ αιμοδοσίες γίνονται ακόμη στη βιοτεχνία Papageorgiou Food Service, στον Βρυότοπο, στο Αργυροπούλι, στα Δέντρα, στα Πλατανούλια, στο Δαμάσι και στις Εργατικές Κατοικίες Γιάννουλης «Μελίνα Μερκούρη» από τους κατά τόπους συλλόγους και φορείς.
Φυσικά, θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερα τα πράγματα, αν υπήρχε μεγαλύτερη προσέλευση του κόσμου και ιδιαίτερα των νέων σε κάθε οργανωμένη αιμοδοσία. Επομένως, χρειάζεται περισσότερη ενημέρωση και μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση του κόσμου στα θέματα της Εθελοντικής Αιμοδοσίας, μέχρι να πετύχουμε τον στόχο.
* Ποιος είναι αυτός ο στόχος;
- Βασικός μας στόχος είναι να γίνουμε εντελώς αυτάρκεις σε εθελοντικά προσφερόμενο αίμα στον τόπο μας, να μην αναβάλλονται χειρουργεία από ανεπάρκεια αίματος στον νομό μας και, κυρίως, να μην κινδυνεύσει ποτέ κάποια ζωή από έλλειψη αίματος στην πατρίδα μας και πουθενά στον κόσμο.
* Πότε και πώς μπορεί κάποιος να δώσει αίμα και να γίνει εθελοντής αιμοδότης; Χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία;
- Αίμα, κ. Τσόλα, μπορεί να δώσει ανεπιφύλακτα και έτσι να γίνει εθελοντής αιμοδότης κάθε άνθρωπος, εφόσον είναι και αισθάνεται απόλυτα υγιής και έχει ηλικία 18 ως 62 χρόνια. Φυσικά, για να δώσει κάποιος αίμα, πρέπει να είναι κατάλληλα ψυχολογικά και σωματικά προετοιμασμένος.
Να αισθάνεται ξεκούραστος και ευδιάθετος και, τέλος, να το έχει αποφασίσει μόνος του, ότι θέλει να δώσει αίμα και να γίνει εθελοντής αιμοδότης.
* Κύριε Παπαϊωάννου, δίνοντας αίμα διατρέχουμε κάποιον κίνδυνο για την υγεία μας;
- Με το να δίνουμε αίμα σε τακτά χρονικά διαστήματα, μια, δύο ή τρεις φορές τον χρόνο, δεν διατρέχει κανέναν απολύτως κίνδυνο η υγεία μας. Αυτό γιατί όλα γίνονται σύμφωνα με τους κανόνες υγιεινής και τις προδιαγραφές, που θέτει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι αποκλειστικά και μόνο μιας χρήσης, πλήρως αποστειρωμένα και αεροστεγώς κλεισμένα. Ο αιμοδότης ωφελείται, γιατί, όταν κάποιος δίνει αίμα, πέφτει λίγο ο αιματοκρίτης του και το αίμα του γίνεται πιο αραιό. Για τον λόγο αυτό κυκλοφορεί ευκολότερα στις αρτηρίες και τις φλέβες και κινδυνεύει λιγότερο από τον μη αιμοδότη από εγκεφαλικά, καρδιοπάθειες και θρομβώσεις.
Έπειτα, το πρώτο και κυριότερο μέλημα της αιμοδοσίας είναι να προστατέψει την υγεία του αιμοδότη και ύστερα να σώσει τον ασθενή. Τον θέλει γερό για να δίνει και να ξαναδίνει πολλές φορές αίμα. Αν διαπιστώσει, ότι υπάρχει κίνδυνος να βλάψει τον αιμοδότη, αρνείται ευγενικά να του πάρει αίμα και τον προτρέπει να πάει μια άλλη φορά, όταν θα είναι και θα αισθάνεται απόλυτα υγιής.
* Πόσες είναι οι ανάγκες σε αίμα στην Ελλάδα; Καλύπτονται στο σύνολό τους από τους Εθελοντές Αιμοδότες ή έχουμε έλλειψη;
- Δυστυχώς, οι ανάγκες για αίμα στην πατρίδα μας είναι πολλές. Αυτό, γιατί κατέχουμε ως χώρα το θλιβερό προνόμιο να είμαστε πρώτοι στα τροχαία ατυχήματα, ενώ παράλληλα έχουμε και ιδιαίτερα αυξημένη τη Μεσογειακή Αναιμία- Θαλασσαιμία. Έτσι, για να αντιμετωπισθούν όλες οι περιπτώσεις, χρειάζονται ετησίως στην Ελλάδα περίπου 650.000 φιάλες- μονάδες αίματος.
Απ’ αυτές, δυστυχώς, μόνο το 42,5 με 47% συγκεντρώνεται από τους εθελοντές αιμοδότες. Ένα 45 με 50% συλλέγεται από το συγγενικό περιβάλλον του ασθενή. Το 3 με 4% δίνεται από τις Ένοπλες Δυνάμεις και ένα 4 με 5% εξακολουθεί να εισάγεται μέχρι σήμερα από το εξωτερικό και τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό.
Είναι αυτό τιμητικό για τη χώρα μας και τον λαό μας; Δεν πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μας για να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Να αυξηθεί, δηλαδή, το εθελοντικά προσφερόμενο αίμα, να μειωθεί το αίμα από το συγγενικό περιβάλλον και να μηδενισθεί το εισαγόμενο αίμα; Φυσικά και πρέπει. Τι κάνουμε, όμως, εμείς;
* Στον νομό Λάρισας, επικρατεί η ίδια κατάσταση ή είναι καλύτερα τα πράγματα;
- Στον νομό μας, χάρη στις άοκνες και πολύχρονες προσπάθειες του αείμνηστου πρώην διευθυντή του Κέντρου Αιμοδοσίας του Γ.Ν. Λάρισας Αντώνη Γανοχωρίτη, που τις συνεχίζει με τον ίδιο ζήλο η νυν διευθύντρια κ. Μαίρη Χατζητάκη, καθώς και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Κέντρου στο σύνολό τους, αλλά και στη συμβολή των αιμοδοτικών συλλόγων και των πολλών φορέων με τμήμα Αιμοδοσίας, τα πράγματα είναι σαφώς πολύ καλύτερα.
Στη Λάρισα συγκεντρώνεται σήμερα το 67 με 72% του αίματος, που απαιτείται για την κάλυψη των αναγκών, από εθελοντές αιμοδότες και το υπόλοιπο 28 με 33% από το συγγενικό περιβάλλον και τον λίγο στρατό, που εξακολουθεί να υπάρχει στις μονάδες του νομού μας. Αυτό μας ικανοποιεί από το ένα μέρος, μας επιφορτίζει, όμως, από το άλλο με την ευθύνη να συνεχίσουμε τον αγώνα και τις προσπάθειες για να γίνει ο νομός Λάρισας ο πρώτος νομός της Ελλάδας, που θα πετύχει τον στόχο να είναι εντελώς αυτάρκης σε εθελοντικά προσφερόμενο αίμα.
* Κλείνοντας, κ. Παπαϊωάννου, τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει ακόμη για να είμαστε εντελώς αυτάρκεις σε εθελοντικά προσφερόμενο αίμα στον νομό μας;
- Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, κ. Τσόλα, να γίνουμε, δηλαδή, εντελώς αυτάρκεις σε εθελοντικά προσφερόμενο αίμα στον νομό μας και κατ’ επέκταση στην Περιφέρεια Θεσσαλίας και στην Ελλάδα ολόκληρη, πρέπει και επιβάλλεται να γίνουν πολλά ακόμη, τόσο από την οργανωμένη πολιτεία και το κράτος, όσο και από τους αιμοδοτικούς συλλόγους και φορείς και τον καθένα ξεχωριστά από μας. Όπως συχνά λέμε στον σύλλογό μας: Ο ένας δεν φτάνει. Οι λίγοι δεν αρκούν. Χρειάζονται πολλοί. Χρειαζόμαστε όλοι.
