Στους ανθρώπους είθισται να «κολλάμε» επίθετα. Η περίπτωση του Γιώργου Δάρτζαλη ωστόσο ήταν τόσο σπάνια στην οποία, τα επίθετα μαγνητίζονταν επάνω του. Ανήσυχος, μαχητικός, ανιδιοτελής, ευσυνείδητος, εύστροφος, ευφυής, χιουμορίστας, καλλιεργημένος, παθιασμένος, ενημερωμένος...
Έφυγε από τη ζωή χθες τα ξημερώματα, σε ηλικία 75 ετών και όσοι τον γνώριζαν θα θυμούνται πως κυρίως ήταν ένας πολίτης που δεν σταματούσε να αγωνιά για τον τόπο του. Όχι για τον ίδιο αλλά για τις μελλοντικές γενιές. Σκεπτόμενος.
Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1940 και κάτω από δύσκολες συνθήκες έμαθε τα πρώτα του γράμματα αλλά τα κατάφερε να γραφτεί στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από την οποία αποφοίτησε με επιτυχία. Το 1971 διορίστηκε δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Λάρισας και συνταξιοδοτήθηκε το 2002. Ευτύχησε να αποκτήσει οικογένεια έχοντας στο πλευρό του τη σύζυγό του Μαριέττα με την οποία απέκτησαν δύο κόρες, τη Σοφία και την Αγγελική και ευτύχησαν να αγκαλιάσουν και τρία εγγονάκια.
ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ
Στα χρόνια της δικτατορίας, ο αρχιτέκτων και γλύπτης κ. Λευτέρης Αμμανίτης ήταν ο άνθρωπος, που σκάβοντας για τη θεμελίωση κτιρίου στον λόφο του Φρουρίου «έπεσε» πάνω στο Αρχαίο Θέατρο. Ήρθε σε κόντρα με πολλούς και κίνησε αγώνα για να βγει στην επιφάνεια. Τότε ήταν που έμαθε την προσπάθεια ο Γιώργος Δάρτζαλης και κάπως έτσι ξεκίνησε η φιλία τους και ο κοινός τους αγώνας για την αποκάλυψη του θεάτρου που σήμερα είναι ένα μοναδικό στολίδι και διαφήμιση για το μέλλον της πόλης.
«Ένας θαυμάσιος άνθρωπος που είχε αγάπη μεγάλη για τη Λάρισα και τους ανθρώπους της και το περιβάλλον που ζούσαν. Ήθελε με κάθε τρόπο να την προβάλλει ευνοϊκά σε όλον τον κόσμο. Ενδιαφέρθηκε για όλα τα προβλήματά της, στοιχειοθετούσε και τα δημοσίευε. Ανιδιοτελής και ειλικρινής...» λέει ο κ. Αμμανίτης για να τον ρωτήσουμε τι τον απασχολούσε περισσότερο και τόνισε, «νοιαζόταν πάντα για το πώς θα κάνει τη Λάρισα πιο σωστά κατοικήσιμη και φυσικά όμορφη».
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
Δικηγόρος από τους λίγους με πορεία λαμπρή. Ζητήσαμε από τους συναδέλφους του να μας τον περιγράψουν και ο πρόεδρος του ΔΣΛ Δημήτρης Κατσαρός είπε μεταξύ άλλων πως «διέγραψε μια πορεία ξεχωριστή, που διακρίνει τους ανθρώπους που είναι φκιασμένοι να μάχονται στη ζωή και να κατοχυρώνουν τη δική τους διακριτή παρουσία στην κοινωνία. Τα χρόνια της σταδιοδρομίας του άσκησε με συνέπεια, ήθος και υποδειγματική υπευθυνότητα το λειτούργημα του δικηγόρου. Δεν περιορίστηκε στα επαγγελματικά όρια της δικηγορίας. Απεναντίας είχε έντονη συναίσθηση ότι ο δικηγόρος έχει ιδιαίτερο καθήκον να ασχολείται με τα κοινά της πολιτείας και της πόλης του. Ήταν άνθρωπος μαχητικός και αυτό ήταν το κορυφαίο στοιχείο της φυσιογνωμίας του».
Ο ΡΕΝΟΣ
Φίλους είχε φανατικούς. Το ίδιο φανατικός όμως ήταν και στην αντίληψή του για τις ανθρώπινες σχέσεις. Η φιλία του με τον Ρένο Αποστολίδη σταθμός για τον ίδιο. Έμπνευση και αναζήτηση συνάμα. Όταν ο σπουδαίος αυτός συγγραφέας, φιλόλογος και κριτικός λογοτεχνίας δίδασκε σε παιδιά άρχιζε με το εξής: «Δεν με ενδιαφέρουν οι γονείς σας, δεν με ενδιαφέρει ότι το σχολείο σας είναι το πλουσιότερο στην Αθήνα. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν είναι καπιταλιστές οι μπαμπάδες σας. Δεν με ενδιαφέρει αν το Υπουργείο διατάσσει να διδάξω τούτο ή εκείνο. Εγώ έχω προσωπική ευθύνη απέναντι σε κάθε ζευγάρι μάτια που βλέπουν. Εγώ νιώθω προσωπικά υπεύθυνος τους καθενός σας. Εγώ θα σας ανοίξω τα μάτια, με το ζόρι αν χρειαστεί...».
Φυσικά όπως έλεγε και ο ίδιος, αυτή η αλήθεια αντιβαίνει σε όλα τα κρατούντα. Μια ζωή τον έδειχναν με το δάχτυλο και τον προσδιόριζαν όπως ήθελαν. Κουμούνι, δεξιό, φασίστα, αναρχικό. Στα παλιά του τα παπούτσια όπως έγραφε.
Έτσι ήταν ο Ρένος Αποστολίδης. Έτσι ήταν και ο Γιώργος Δάρτζαλης...
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει και πάντα αγέραστα τα μυαλά που θα τον θυμούνται.
Κ. Γ.
Ο αγώνας του για τα Αμπελάκια
Ιδιαίτερη πατρίδα του τα Αμπελάκια και ομοίως ιδιαίτερη η αγάπη που έτρεφε γι’ αυτόν τον τόπο. Ο πρώην πρόεδρος της κοινότητας Γιώργος Σολωμός μας λέει μεταξύ άλλων πως ο ατελείωτος θαυμασμός του για την προσωπικότητα του Γ. Σβαρτς ή Μαύρου και του πρώτου συνεταιρισμού στον κόσμο, ήταν οδηγός στην κοινωνικό-πολιτική του πορεία.
«Στήριξε την ιδιαίτερη πατρίδα του λόγοις και έργοις. Ανά πάσα στιγμή στήριζε όλες τις προσπάθειες διατήρησης - διάσωσης της πολιτιστικής και αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Από τη δυναμική στήριξη που παρέσχε στην κοινότητα, στην προσπάθειά της να ενταχθεί στα προγράμματα του Υπουργείου Πολιτισμού για να αναστηλώσει το αρχοντικό του Σβάρτς, τη στήλη που διατηρούσε στην εφημερίδα «Ελευθερία»- ποιητική αδεία του αείμνηστου ιδιοκτήτη της Παν. Δημητρακόπουλου- μόνο για τα Αμπελάκια, την ενεργό συμμετοχή του για την καλύτερη αξιοποίηση του κληροδοτήματος Μάνιαρη, τη διάσωση του επισκοπικού κτιρίου της Επισκοπής Λαρίσης και Πλαταμώνος – τότε-, τη διάσωση του Ιερού Ναού Αγ. Γεωργίου μέχρι και την ανασύσταση της λίμνης των Αμπελακίων.
Πείσμων και πάντοτε καλοπροαίρετος στις διεκδικήσεις του υπέρ των Αμπελακίων, ανιδιοτελής, αγωνιστής διεκδικούσε πάντα υπέρ των Αμπελακίων, ενάντια στην κεντρική εξουσία είτε λεγόταν νομάρχης, είτε υπουργός όταν διαπίστωνε την υδροκεφαλία τους».
