Το νερό είναι ένα δημόσιο, περιβαλλοντικό-βιολογικό αγαθό. Αποτελεί ένα μοναδικό και ιδιαίτερο φυσικό πόρο που είναι απαραίτητος σε όλα τα έμβια όντα και αναγκαία προϋπόθεση, για την ύπαρξη ζωής στον πλανήτη.
Στη σύγχρονη εποχή οι ανάγκες είναι διαρκώς αυξανόμενες. Υπολογίζεται διεθνώς, ότι η ζήτηση σε νερό αυξάνεται τρεις φορές πιο γρήγορα απ’ ότι ο πληθυσμός της Γης. Την ίδια στιγμή, η συνολική ποσότητα του νερού που διαθέτει κάθε χώρα παραμένει στην καλύτερη περίπτωση σταθερή στο χρόνο, ή βαίνει μειούμενη, εξαιτίας, μεταξύ άλλων, και των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής στη διαθεσιμότητα των υδάτων. Επιπρόσθετα, η κατανομή του νερού ποικίλλει από περιοχή σε περιοχή και στη διάρκεια του έτους (καλοκαίρι – χειμώνα) με αποτέλεσμα ο πόρος αυτός να μην είναι πάντα διαθέσιμος σύμφωνα με τις χωρικές και χρονικές ανάγκες της εκάστοτε τοπικής κοινωνίας.
Στη συγκυρία αυτή, πρέπει να γίνει πλήρως αντιληπτό ότι τα υδατικά αποθέματα δεν είναι ανεξάντλητα και, σύμφωνα με την υφιστάμενη διαχείριση, ενδέχεται να μην είναι επαρκή για την πλήρη κάλυψη των αναγκών του συνόλου των χρήσεων νερού σε όλη διάρκεια του έτους, υποθηκεύοντας παράλληλα και το δικαίωμα των μελλοντικών γενεών να έχουν πρόσβαση σε επαρκές και ποιοτικό νερό. Για το σκοπό αυτό, απαιτείται να γίνει προσαρμογή των αναγκών στα διαθέσιμα υδατικά αποθέματα. Με άλλα λόγια, να εφαρμοστεί η πολιτική της διαχείρισης της ζήτησης του νερού, η οποία, αποτελεί την οικονομικά αποδοτικότερη και συγχρόνως περιβαλλοντικά φιλικότερη εναλλακτική λύση για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών αλλά και των αναγκών των οικοσυστημάτων.
Η διαχείριση των υδατικών πόρων σε αστικό και ημιαστικό περιβάλλον, παρόλο που είναι υπεύθυνη για μικρό ποσοστό της συνολικής κατανάλωσης νερού αντιμετωπίζει πολλά, μεγάλα και σύνθετα προβλήματα . Προβλήματα που αφορούν στην έλλειψη πολιτικής διαχείρισης και ολοκληρωμένου σχεδίου, στην αλόγιστη χρήση του αστικού νερού, στο πεπαλαιωμένο και με σημαντικές απώλειες δίκτυο, στις διαρροές, στη μη ορθή τιμολογιακή πολιτική, στην αποσπασματική χρήση εναλλακτικών πηγών νερού, στην εποχιακή διακύμανση της ζήτησης και στην έλλειψη συστηματικής ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και διαβούλευσης με τους φορείς και τους πολίτες, προκειμένου να εκλείψει η λανθασμένη αντίληψη ότι «υπάρχει άφθονο και ανεξάντλητο νερό».
Είναι πλέον ευρέως αποδεκτό, ότι το μοντέλο διαχείρισης των υδατικών πόρων που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα δεν αποδείχθηκε αποτελεσματικό, αλλά αντίθετα συνέβαλε στην κατασπατάληση ενός πεπερασμένου κοινωνικού και περιβαλλοντικού αγαθού, με αποτέλεσμα η Ελλάδα, όπως και οι περισσότερες μεσογειακές περιοχές, να βρίσκεται σε επαπειλούμενη υδατική κρίση, τόσο ποιοτική όσο και ποσοτική. Ως εκ τούτου , η εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης πολιτικής διαχείρισης του αστικού νερού με βασικό συστατικό την ενημέρωση, ευαισθητοποίηση και εκπαίδευση της Κοινωνίας των Πολιτών, αλλά και την ίδια τη συμμετοχή της στη χάραξη πολιτικής μέσω της λήψης και της εφαρμογής των κατάλληλων αποφάσεων, αποτελεί σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, πρόκληση τόσο σε περιβαλλοντικό όσο και οικονομικό-κοινωνικό επίπεδο.
Βασική επιδίωξη του προγράμματος είναι η ενδυνάμωση της Κοινωνίας των Πολιτών με στόχο την ανάδειξή της ως σημαντικού «παράγοντα» στην εξοικονόμηση νερού και κατά συνέπεια ως ενεργού φορέα λήψης αποφάσεων προς την κατεύθυνση της βιώσιμης ανάπτυξης.
Στο πλαίσιο του προγράμματος αυτού που φέρει τον τίτλο «Υδάτινες Γέφυρες» και υλοποιείται μέσω της περιβαλλοντικής οργάνωσης Δίκτυο ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS και της Ένωσης Δημοτικών Επιχειρήσεων Υδρευσης - Αποχέτευσης, θα γίνουν δράσεις και ενημερωτικές εκστρατείες σε διάφορες πόλεις της χώρας. Μεταξύ αυτών και στη Λάρισα.
