Γράφει ο Πέτρος Χατζής
Ήταν καλοκαίρι του 1970 όταν στον υπέροχο κήπο της Λέσχης Αξιωματικών της 110 Π.Μ. έκανε τη μουσική του εμφάνιση ο Γιώργος Νταλάρας.
Νεαρό εικοσάχρονο παιδί, στα πρώτα βήματα της καλλιτεχνικής του πορείας τραγούδησε σε με αξέχαστη χοροεσπερίδα που είχε όπως πάντα και φιλανθρωπικό χαρακτήρα.
Ο ερχομός του στη Λάρισα μιας και ο ίδιος υπηρετούσε τότε την Πατρίδα, οφειλόταν στη γνωριμία που είχε με τον Θεόδωρο Τζίφα, σμηνία της 110 Π.Μ., ο οποίος ήταν πιανίστας, με εμφανίσεις σε πολλά μαγαζιά της Πλάκας, συνθέτης πολλών τραγουδιών , συνεργάτης μεγάλων ερμηνευτών της εποχής του νέου κύματος όπως της Ρένας Κουμιώτη της αξέχαστης Καίτης Χωματά , του Δημήτρη Ζευγά κ.α.
Τα χρόνια εκείνα ήταν μεγάλη πολυτέλεια για την ορχήστρα της 110 Π.Μ. να έχει δύο πολύ σπουδαίους μαέστρους τον αείμνηστο Γιάννη Τσανακά και τον Θεόδωρο Τζίφα.
Η εντολή που δόθηκε σε μένα και σε δύο ακόμη σμηνίτες από τον κοσμήτορα της Λέσχης Κώστα Λιονή ήταν να πάμε με το υπηρεσιακό τζιπ να παραλάβουμε από το ξενοδοχείο «ΜΕΛΑΘΡΟΝ» επί της οδού Κούμα τον τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα.
Ο Γιώργος Νταλάρας μόλις το 1969 είχε κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη δισκογραφία με τα τραγούδια «Που’ ναι τα χρόνια» , «Ο ουρανός φεύγει Βαρύς» και το 1970 κυκλοφόρησε ο δίσκος « Να’ ταν το 21» με τραγούδια εξ ολοκλήρου του Σταύρου Κουγιουμτζή.
Εμείς ως ορχήστρα «ΙΚΑΡΟΙ» στη Λέσχη είχαμε ελαφρό μοντέρνο ρεπερτόριο με τραγουδιστή τον Νίκο Παπάζογλου.
Στο λαϊκό τραγούδι μας μύησε ο Θεόδωρος Τζίφας με πολλές πρόβες που μας έκανε από τις οκτώ το πρωί μέχρι το μεσημέρι για να μάθουμε τα τραγούδια του Γιώργου Νταλάρα.
Όταν φθάσαμε στο ξενοδοχείο «ΜΕΛΑΘΡΟΝ» αντικρίσαμε ένα συνομήλικο μας να περιμένει στην είσοδο με το κουστούμι στο χέρι του. Σαν είδε το στρατιωτικό αυτοκίνητο και τους σμηνίτες να τον πλησιάζουν κατάλαβε πως πήγαμε για εκείνον και αφού έγιναν οι συστάσεις επιβιβάστηκε για την 110 Π.Μ.
Στη διαδρομή αλλάξαμε απόψεις για τη θητεία μας , για τις άδειες και όλα αυτά που απασχολούν τους υπηρετούντες τη θητεία τους. Στη διάρκεια της διαδρομής δεν του ανέφερα ότι είμαι μέλος της ορχήστρας. Όταν όμως ήρθε η ώρα της πρόβας και με είδε στο πάλκο μου είπε «Δεν μου είπες ότι είσαι μέλος της ορχήστρας».
Θυμάμαι πως κάναμε πρόβα 4-5 τραγούδια και ο Γιώργος έμεινε ικανοποιημένος. Εντάξει μας είπε, δεν χρειάζεται άλλο, εσείς είστε επαγγελματίες. Όταν εκ των υστέρων έμαθε από τον μαέστρο Θ. Τζίφα ότι ήμασταν όλοι ερασιτέχνες έμεινε άναυδος.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Για την ακρίβεια 44 ολόκληρα χρόνια. Κάπου μέσα στο αρχείο μου βρήκα εκείνες τις παλιές φωτογραφίες που είχα από εκείνη τη βραδιά.
Έτσι με μεγάλη νοσταλγία έστειλα στο site του Γ. Νταλάρα μερικές από εκείνες τις φωτογραφίες .
Ο Γιώργος ανταποκρίθηκε σ’ αυτό το κάλεσμα της μνήμης και μου έστειλε ένα συγκινητικό μήνυμα γράφοντας: «Φίλε Πέτρο με συγκίνησες με το θέμα που μου έστειλες και για τις σπάνιες φωτογραφίες εκείνης της εποχής...»
Αφορμή λοιπόν για μένα στάθηκε αυτό το γεγονός και αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας αυτές τις μνήμες.
