Γρηγόριος Κ. Πέρβελης: Γενάρχης της οικογένειας, από τους πρωτεργάτες του απελευθερωτικού αγώνα του 1821. Όπως αναφέρει ο Σπύρος Δ. Λουκάτος ο Γρηγόριος Πέρβελης ή Πέρβαλης καταγόταν από τις Σέρρες. «Πρωταρχικά πήρε μέρος στην επανάσταση στη Βλαχία υπό τον Νικόλαο Υψηλάντη, μετά δε την αποτυχία της κατέβηκε στην Ελλάδα και συνέχισε τους αγώνες του. Υπέγραψε «εις έλλειψιν Γραμματέως» έγγραφο του Θεοδώρου Νέγρη, αρχιγραμματέα της Επικρατείας, Μινίστρου των Εξωτερικών Υποθέσεων και προέδρου του Συμβουλίου των Μινίστρων, στις 2 Φεβρουαρίου 1822 στην Κόρινθο. Μαρτυρείται ακολούθως, γραμματέας του Υπουργείου των Ναυτικών κατά τη δεύτερη βουλευτική περίοδο (1823-1824), και γραμματέας του Βουλευτικού Σώματος κατά την τρίτη βουλευτική περίοδο (1824-1826). Χρημάτισε έπαρχος του Κρανιδίου κατά τον Μάιο 1825 και από το Κρανίδι αλληλογράφησε στις 25 Μαΐου 1825 με τον Γεώργιο Κουντουριώτη, πρόεδρο, τότε, του Εκτελεστικού Σώματος και αργότερα, στις 30 Μαΐου 1825 από το Ναύπλιο καταδεικνύοντας τις σχέσεις μαζί του. Χαρακτηριζόταν, μάλιστα, ως «γραμματοκομιστής» των Κουντουριωταίων προς διάφορους πολιτικούς ή στρατιωτικούς παράγοντες, ενώ, εξάλλου, στενές ήταν οι σχέσεις του και με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Στα Καποδιστριακά χρόνια πήρε μέρος στην εκστρατεία του Δημητρίου Υψηλάντη στην Ανατολική Στερεά» [1].
Στις 17 Ιουλίου 1830 διορίστηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια γενικός διοικητής Λιδωρικίου, Νέων Πατρών (Υπάτης) και Ζητουνίου (Λαμίας) [2]. Στη συνέχεια διορίσθηκε γραμματέας στο Πρωτοδικείο της Λαμίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε (10/22 Απριλίου 1836), αφού διορίσθηκε δικηγόρος στο Πρωτοδικείο της πόλης (ΦΕΚ 15/Α/18-4-1836). Αργότερα μετατέθηκε στην Αθήνα [3] και σύντομα επέστρεψε στη Λαμία όπου νυμφεύθηκε και εγκαταστάθηκε οριστικά. Μετά από το 1881 (ως συνταξιούχος πλέον), ακολούθησε τον γιο του Κωνσταντίνο (είχε διορισθεί δικηγόρος στη Λάρισα) και εγκαταστάθηκε στην πόλη μαζί με τη σύζυγό του Αικατερίνη και την οικιακή τους βοηθό Διαμάντω Σταυροπούλου, η οποία εργαζόταν στην οικογένεια από το 1871 [4]. Ο Γρηγόριος Πέρβελης απεβίωσε στη Λάρισα πριν από τον Ιούλιο του 1887, αφού σε συμβολαιογραφικό έγγραφο του ιδίου έτους, η σύζυγός του Αικατερίνη Γ. Πέρβελη, αναφέρεται ως χήρα [5]. Η τελευταία εξόφλησε πλήρως τους μισθούς 16 ετών στην οικιακή τους βοηθό (3.500 δρχ.), η οποία παντρεύτηκε στη Λάρισα τον τέως υπενωμοτάρχη Ιωάννη Νικολάου. Με τα χρήματα που είχε λάβει, αγόρασε μία οικία (αξίας 1.500 δρχ.) στη συνοικία Σαΐτ Χότζα της Λάρισας (νοτιοανατολικά της πόλης), την οποία μεταβίβασε ως προίκα στον σύζυγό της. Του παρέδωσε επίσης μετρητά (500 δρχ.), καθώς και έπιπλα και είδη οικιακής χρήσεως (αξίας 1.000 δρχ.) [6]. Είναι άγνωστη η ημερομηνία θανάτου της Αικατερίνης Γ. Πέρβελη.
Κωνσταντίνος Γ. Πέρβελης: Γεννήθηκε στη Λαμία (πιθανώς στα τέλη της δεκαετίας του 1840) και ήταν γιος του Γρηγορίου Πέρβελη. Πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Εθνικού Πανεπιστημίου, διορίσθηκε στις 19 Αυγούστου 1860 δικηγόρος στα δικαστήρια της Λαμίας (ΦΕΚ 59/Α/24-12-1860). Στις 21 Ιουλίου 1867 διορίσθηκε γραμματέας στο ελληνικό προξενείο της Θεσσαλονίκης, στη θέση του Πανάγου Παπακωνσταντίνου που απολύθηκε (ΦΕΚ 52/Α/2-9-1867). Τη δεκαετία του 1870 τον συναντούμε ως δικηγόρο στο Πρωτοδικείο των Αθηνών, ενώ μετά από την απελευθέρωση της Θεσσαλίας (1881) αιτήθηκε τον διορισμό του στα δικαστήρια της Λάρισας. Η αίτησή του έγινε αποδεκτή και στις 9 Οκτωβρίου 1881 διορίσθηκε στο Ειρηνοδικείο και Πρωτοδικείο της Λάρισας, ενώ στις 22 Οκτωβρίου του ιδίου έτους διορίσθηκε πάρεδρος στο Πρωτοδικείο της πόλης (ΦΕΚ 4/Α/27-1-1882). Στις 26 Ιανουαρίου 1882 διορίσθηκε και στο Εφετείο της πόλης (ΦΕΚ 77/Α/13-8-1882), ενώ ο διορισμός του «παρ’ άπασιν τοις εν Λαρίσση δικαστηρίων» επικυρώθηκε με Βασιλικό διάταγμα στις 29 Μαρτίου 1882 (ΦΕΚ 89/Α/29-8-1882). Μαζί του (όπως προαναφέρθηκε), εγκαταστάθηκαν στη Λάρισα και οι γονείς του: η Αικατερίνη και ο Γρηγόριος.
Ο Κωνσταντίνος Πέρβελης όταν εγκαταστάθηκε στη Λάρισα, ενοικίασε προσωρινά τη μεγάλη έπαυλη του εμπόρου Χαΐμ Σ. Σακκή που βρισκόταν απέναντι από το Διοικητήριο και δίπλα από τις κατοικίες του Χαΐμ Αβραάμ Σακκή, του Αθανασίου Μανδαλόπουλου και το ξενοδοχείο του Χρήστου Βαμβακά [7]. Σε δύο όμως μήνες (για άγνωστους λόγους), η μίσθωση λύθηκε συναινετικά με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος την ενοικίασε στον ωρολογοποιό Νικόλαο Αλιφιεράκη [8]. Το 1886 διέμενε μόνιμα στην έπαυλη του ιατρού Αριστείδη Αλέκου που βρισκόταν στη συνοικία Καϊλιάς της Λάρισας (νότια της πόλης). Η έπαυλη βρισκόταν στη μέση ενός μεγάλου κήπου με οπωροφόρα δέντρα και διέθετε πολλά δωμάτια, βοηθητικούς χώρους, αποθήκες και φρέαρ [9].
Ο Κωνσταντίνος Πέρβελης ασχολήθηκε κυρίως με υποθέσεις αστικού και εμπορικού δικαίου, ενώ παράλληλα διετέλεσε πληρεξούσιος δικηγόρος του Δήμου Λαρίσης, καθώς και πολλών Οθωμανών κτηματιών της Λάρισας και Ελλήνων επιχειρηματιών και εμπόρων του Βόλου. Αγαπήθηκε από την κοινωνία της Λάρισας τόσο για την ευγένεια του χαρακτήρα του, όσο και για την τιμιότητά του στις χρηματικές συναλλαγές με τους πελάτες του.
Ο Κωνσταντίνος Πέρβελης δεν αναφέρεται στους καταλόγους του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης το 1900 [10]. Είναι άγνωστο εάν απεβίωσε ή μετατέθηκε σε άλλη πόλη. Η δεύτερη περίπτωση θεωρείται ως λιγότερο πιθανή.
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Σπύρος Δ. Λουκάτος, «Ο Μακεδονικός και Θρακικός Ελληνισμός στον επαναστατικό κατά το 1821 Ελληνικό Νότο» (Ανάτυπο), Παρνασσός (Αθήνα), τ. ΛΣΤ΄ (1994), σ. 335-336.
[2]. Γενική Εφημερίς Ελλάδος (Αίγινα), φ. 59 (26 Ιουλίου 1830), πράξη αρ. 1954.
[3]. Φωνή των Μεθορίων (Λαμία), 13 Αυγούστου 1861.
[4]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 021, αρ. 6566 (1 Ιουλίου 1887).
[5]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 021, αρ. 6566 (1 Ιουλίου 1887).
[6]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 021, αρ. 6574 (4 Ιουλίου 1887).
[7]. ΓΑΚ/ΑΝΛ, Συμβολαιογραφικό Αρχείο Ανδρέα Ροδόπουλου, φκ. 005, αρ. 1352 (8 Μαΐου 1883).
[8]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 005, αρ. 1490 (11 Ιουλίου 1883).
[9]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 019, αρ. 5304 (27 Σεπτεμβρίου 1886).
[10]. Αριστείδης Χρ. Παπαχατζόπουλος, Συμβολή στην ιστοριογραφία του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης: οι δικηγόροι και ο Δικηγορικός Σύλλογος Λαρίσης κατά την περίοδο 1881-1981. Τόμος Α΄ (1881-1940). Λάρισα: ΔΣΛ, 2016, σ. 143.
