Κείμενο: Δημήτρης Σακελλάρης – Κώστας Αργύρης
Το ποδόσφαιρο εμφανίστηκε στη Λάρισα στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Πρωτεργάτης στην ανάπτυξή του ήταν ο Στέλιος Δουβλής, αξιωματικός του ελληνικού στρατού και αργότερα μάρτυρας της Εθνικής Αντίστασης. Οι πρώτες υποτυπώδεις ομάδες που σχηματίστηκαν στη Λάρισα ήταν η Δάφνη, η Άμιλλα, ο Κεραυνός, ο Εθνικός. Η πρώτη διαπιστωμένη ημερομηνία στην ιστορία του λαρισινού ποδοσφαίρου είναι η 4η Ιουλίου 1928 όταν η Δάφνη έχασε στη Λάρισα από τη Νίκη Βόλου με 2-1. Αργότερα οι πρωτόγνωρες αυτές ομάδες διαλύθηκαν ή απορροφήθηκαν από τις δύο ομάδες που κυριάρχησαν στη Λάρισα, την Πελασγιώτιδα και τον Ομιλο Εκδρομέων Λάρισας. Η Πελασγιώτιδα κατόρθωσε μάλιστα να βγάλει και έναν τερματοφύλακα, το Ζαντιώτη, που έπαιξε στον Εθνικό Πειραιά και έπειτα κλήθηκε και στην Εθνική Ελλάδας.
Το 1930 ιδρύθηκαν τρία σημαντικά σωματεία για την ιστορία του λαρισινού ποδοσφαίρου ο Ηρακλής, ο Λαρισαϊκός και η Δήμητρα (από φοιτητές της Γεωργικής Σχολής), ενώ παράλληλα άρχισε να δραστηριοποιείται ο Αρης, που είχε ιδρυθεί ανεπίσημα το 1925. Το 1931 η Λάρισα αποκτά το φυσικό της χώρο για άθληση, το γήπεδο «Αλκαζάρ». Ο τότε δήμαρχος Σάπκας παραχωρεί 15 στρέμματα δημοτικής έκτασης για τη δημιουργία γηπέδου. Αρχικά ο χώρος περιφράζεται με ξύλα και έπειτα με τσίγκους. Το 1933 η Πελασγιώτιδα συγχωνεύεται με τον Ο.Ε.Λ. και δημιουργείται ο Πελασγικός Α.Ο. Το 1936 ο Πελασγικός μετονομάζεται σε Γ.Σ.Λ., σωματείο που απομακρύνεται από το ποδόσφαιρο και στρέφεται κυρίως στο στίβο και έπειτα στις αθλοπαιδιές. Ετσι, στο λαρισινό ποδόσφαιρο κυριαρχεί ο Ηρακλής, που το 1939 κατορθώνει να αναδειχτεί πρωταθλητής της Ενωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Θεσσαλίας (μια και δεν υπήρχε ακόμη Ενωση Λάρισας), γεγονός που αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία μέχρι τότε λαρισινής ομάδας. Δυστυχώς, όμως ο πόλεμος έφερε και εδώ, όπως σε όλα τα πράγματα μια οπισθοδρόμηση. Το 1942 μάλιστα το Αλκαζάρ χάνει τον τοίχο που το περιχαράκωνε λόγω σεισμού. Το 1944, με την απελευθέρωση, η αθλητική κίνηση αρχίζει ξανά και το γήπεδο ξαναδημιουργείται. Ταυτόχρονα, ιδρύεται ένα άλλο σημαντικό σωματείο, ο Τοξότης. Ο Ηρακλής συνεχίζει να παίζει ηγετικό ρόλο στο λαρισινό ποδόσφαιρο και στο ενεργητικό του περνάει η κατάκτηση του Κυπέλλου Θεσσαλίας (νίκησε 2-1 τη Νίκη Βόλου στις 7-12-1947), και η πρόκριση στα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας, όπου έχασε από τον Ολυμπιακό με 6-0 (στις 25-4-1948).
Δύο παίκτες του Ηρακλή μάλιστα πήγαν σε αθηναϊκές ομάδες, ο Κλέτσας στον Ολυμπιακό και ο Λογαράς στον Απόλλωνα.
Τη δεκαετία του 1950 τα πρωτεία από τον Ηρακλή άρχισε να διεκδικεί ο Λαρισαϊκός. Μάλιστα αυτό το σωματείο κατέκτησε τα περισσότερα πρωταθλήματα του Ομίλου Λάρισας της Ε.Π.Σ.Θ. γι’ αυτή τη δεκαετία. Τα σωματεία της Λάρισας θα μπορούσαμε να τα χωρίσουμε σε τρεις βαθμίδες.
Την ψηλότερη αποτελούσαν ο Λαρισαϊκός και ο Ηρακλής. Τη μεσαία ο Τοξότης, ο Αρης και ο Απόλλων (συνέχεια από το 1952 της παλιότερης ομάδας Δήμητρα) και τη χαμηλότερη την αποτελούσαν οι Πελασγικός (το ποδοσφαιρικό τμήμα που αποσπάστηκε από το Γ.Σ.Λ.), Πανθεσσαλικός (σωματείο της περιοχής γύρω από το Σταθμό) και η ομάδα των Εμποροϋπαλλήλων Λάρισας. Το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετώπιζε τότε το λαρισινό ποδόσφαιρο ήταν η έλλειψη ποδοσφαιρικής ένωσης.
Οι ομάδες του νομού Λάρισας αποτελούσαν ένα όμιλο για κάθε κατηγορία (α’, β’, γ’ ) του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ.Θ. με έδρα το Βόλο. Ο πρωταθλητής του Ομίλου Λάρισας της α’ κατηγορίας έπαιζε με τους αντίστοιχους πρωταθλητές των Ομίλων Τρικάλων – Καρδίτσας και Βόλου για την ανάδειξη του πρωταθλητή Θεσσαλίας. Το πρωτάθλημα ήταν υπόθεση των ομάδων του Βόλου που τότε υπερτερούσαν αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Ωστόσο, το επαρχιακό ποδόσφαιρο τότε φυτοζωούσε, μια και δεν μπορούσαν οι επαρχιακές ομάδες να συμμετάσχουν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, προνόμιο μόνο των ομάδων Αθήνας – Πειραιά – Θεσσαλονίκης.
Το 1959 όμως σχηματίστηκε για πρώτη φορά το πρωτάθλημα Α΄ Εθνικής, στο οποίο θα μπορούσαν να συμμετάσχουν όλες οι ομάδες ανεξάρτητα από γεωγραφικούς περιορισμούς. Αυτό το γεγονός ήταν καθοριστικό για το επαρχιακό ποδόσφαιρο. Εγινε σ΄ όλες τις πόλεις κατανοητό ότι τα πολλά σωματεία για μια πόλη δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες που απαιτούσε η πρόκληση που λεγόταν Α΄ Εθνική. Και κατά συνέπεια έπρεπε να επιτευχθούν συγχωνεύσεις σωματείων, ώστε να προκύψει μια αντιπροσωπευτική ομάδα για την καλύτερη εκπροσώπηση του ποδοσφαίρου μιας πόλης. Το 1959 – 60 λοιπόν ο Λαρισαϊκός συμμετείχε στα μπαράζ για την άνοδο στην Α΄ Εθνική της περιόδου 1960 – 61. Η πορεία του ωστόσο ήταν κακή και τερμάτισε 7ος στις 8 ομάδες του ομίλου του.
Το 1960 έγινε η αποφασιστική κίνηση για την άνοδο του λαρισινού ποδοσφαίρου, δημιουργήθηκε δηλαδή η Ε.Π.Σ.Λ. Πλέον το λαρισινό ποδόσφαιρο θα εκπροσωπείται σταθερά στις εθνικές κατηγορίες, ενώ άρχισαν να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σωματεία στην περιφέρεια του νομού Λάρισας. Ετσι από τα 24 σωματεία επίσημα που υπήρχαν το 1959 φθάσαμε στα 133 σήμερα. Και το γεγονός ότι από τα μέσα της δεκαετίας του ΄70 ο νομός Λάρισας έγινε ένας από τους πιο παραγωγικούς στην Ελλάδα σε ταλέντα οφείλεται σε μια διαδικασία που άρχισε το 1960 και έδωσε καρπούς τότε.
Το 1960 – 61 λοιπόν ο πρώτος πρωταθλητής Ε.Π.Σ.Λ. Λαρισαϊκός και ο δευτεραθλητής Αρης συμμετείχαν στα μπαράζ για την άνοδο στην Α΄ Εθνική της περιόδου 1961 – 62. Η πορεία τους ήταν πολύ κακή, ο Λαρισαϊκός τερμάτισε 9ος και ο Αρης 10ος (τελευταίος). Το 1961 – 62 ο Λαρισαϊκός, ο Ηρακλής και η Ανάπλαση Τυρνάβου μαζί με τις 3 πρώτες ομάδες της Ενωσης Ηπείρου συμμετείχαν σε έναν από τους 10 κατατακτήριους ομίλους για τη δημιουργία πρωταθλήματος Β΄ Εθνικής, που θα ξεκινούσε την περίοδο 1962 – 63. Ο Ηρακλής εξασφάλισε τη συμμετοχή του στη Β΄ Εθνική, ενώ ο Λαρισαϊκός σαν πρωταθλητής αυτού του ομίλου συνέχισε σε όμιλο των 5 ομάδων για άνοδο στην Α΄ Εθνική, όμιλο στον οποίο τερμάτισε 5ος.
Το 1962 – 63 στη νεοϊδρυθείσα Β΄ Εθνική ο Λαρισαϊκός τερμάτισε 7ος ενώ ο Ηρακλής 9ος, αφού κέρδισε μια ένσταση για ένα αγώνα, ένσταση που αν έχανε θα υποβιβαζόταν.
Τέλος, την περίοδο 1963 – 64 στη Β΄ Εθνική ο Ηρακλής τερμάτισε 7ος, ενώ ο Λαρισαϊκός και η Ανάπλαση Τυρνάβου τερμάτισαν 12ος και 13η αντίστοιχα με συνέπεια να υποβιβαστούν. Λίγες μέρες μετά τον υποβιβασμό τους όμως η συγχώνευση ήταν γεγονός, κάτι που θα απασχολήσει στη συνέχεια.
Η συγχώνευση
Η ιδέα της συγχώνευσης άρχισε να κυοφορείται στη Λάρισα από το 1958. Πρώτος την πρόβαλε ο τότε πρόεδρος του Ηρακλή, Ράπτης. Ωστόσο, το έδαφος τότε δεν ήταν ακόμα έτοιμο για μια τέτοια ιδέα. Το 1961 με την έλευση στη Λάρισα ως νομάρχη του Κακούρη και ως επιθεωρητή σωματικής αγωγής του Παπαδάκου η ιδέα άρχισε να ξανασυζητιέται. Μάλιστα, σαν μια πρώτη φάση για τη συγχώνευση σχηματίστηκε προσωρινά μια μικτή Αρη – Απόλλωνα. Ωστόσο, κι αυτή η προσπάθεια κατέληξε σε αποτυχία.
Λόγοι κυρίως συναισθηματικοί συντελούσαν στο να μην καταλήγουν οι παράγοντες στη μεγάλη απόφαση, μια και πίστευαν ότι με τη διάλυση των σωματείων τους θα χανόταν ένα μέρος του κόσμου τους. Αλλοι πάλι είχαν συνηθίσει στις τοπικές μάχες και δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη ύπαρξης μιας ομάδας με πανελλήνιους στόχους. Με τέτοια διάθεση λοιπόν που επικρατούσε στους κύκλους των παραγόντων, διαφωνίες πάνω στο όνομα ή το χρώμα της σχεδιαζόμενης ομάδας ήταν απλές αφορμές.
Το 1964 ο Λαρισαϊκός εισέπραξε το χαστούκι του υποβιβασμού από τη Β΄ Εθνική, ενώ ο Τοξότης απέτυχε να ανέλθει σ΄ αυτή την κατηγορία. Εχοντας μπροστά τους οι Λαρισαίοι παράγοντες τα πετυχημένα παραδείγματα ομάδων που προέρχονταν από συγχώνευση, όπως τα Τρίκαλα και ο Πιερικός, ομάδων που αμέσως ανέβηκαν στην Α΄ Εθνική και βλέποντας ταυτόχρονα τη στασιμότητα που επικρατούσε στο τοπικό ποδόσφαιρο αποφάσισαν τελικά να ενδώσουν στις πιέσεις για συγχώνευση που θα κτιζόταν γύρω από τον Ηρακλή που διατηρήθηκε στη Β΄ Εθνική και τον Απόλλωνα που ανήλθε στην ίδια κατηγορία. Ηλθε και η υπόσχεση (που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε) του τότε δημάρχου Χατζηγιάννη πως αν ενώνονταν οι ομάδες θα έδινε το γήπεδο Αλκαζάρ στη νέα ομάδα ως ιδιόκτητο για να τους στερεώσει όλους σ΄ αυτή τους την απόφαση.
Στις 17 Μαΐου του 1964 λοιπόν στο Δ.Ω.Λ. έγινε η τελευταία γενική συνέλευση των σωματείων. Θεωρούμε αυτή την ημέρα σαν ιδρυτική μέρα για την ΑΕΛ.
Στην αρχή της συνέλευσης μίλησε ο Ν. Οικονόμου που ανέφερε ότι τα σωματεία είχαν συμφωνήσει και παράλληλα ζήτησε βοήθεια από το κράτος για την επαγγελματική αποκατάσταση των αθλητών. Επειτα πήρε το λόγο ο βουλευτής Γεωργίου που επισήμανε ότι είναι ευτύχημα ότι όλοι αντιλήφθηκαν την ανάγκη να συγχωνευτούν τα σωματεία. Ο Ι. Περραιβός ανέφερε ότι η τότε κυβέρνηση θα έπρεπε να κάνει τη Γ.Γ.Α. υπουργείο Αθλητισμού και προέτρεψε όλους να δώσουν τα χέρια για το καλό της Λάρισας. Ο βουλευτής Καρδάρας μίλησε για την πίκρα που ένιωσαν οι Λαρισαίοι φίλαθλοι με την αποτυχία των ομάδων τους και δήλωσε ότι θα συμπαρασταθεί ηθικά και υλικά στην όλη προσπάθεια. Επειτα μίλησε ο Παπαδάκος που συνεχάρη την Ενωση και τους βουλευτές για τη συμπαράσταση και αναφέρθηκε στις σημερινές ανάγκες του ποδοσφαίρου και στην έλλειψη προβολής του στην τότε κοινωνία. Κατόπιν μίλησε ο Θ. Κούρτης που δήλωσε με την ιδιότητα του ως προέδρου του Λαρισαϊκού πως συμφωνεί στον τρόπο δημιουργίας του σωματείου και ζήτησε να υπάρξει στο Δ.Σ. της νέας ομάδας ένα μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου. Ο Κ. Τζοβαρίδης, πρόεδρος του Ηρακλή, δήλωσε ότι ο Ηρακλής είναι έτοιμος να υποστεί κάθε θυσία για τις ανάγκες του νέου σωματείου. Κατόπιν μίλησε ο εκπρόσωπος του Αρη Ευστρατιάδης και οι εκπρόσωποι των Απόλλωνα, Τοξότη, Αχιλλέα Φαρσάλων Δημητρίου, Παπαγιάννης, Κατσιλέρος, οι εκπρόσωποι του Πελασγικού, Φαλανιακού και Πανθεσσαλικού και ο δικηγόρος Ακριβόπουλος.
Τελικά η συνέλευση αποφάσισε τα εξής:
α) τη διάλυση των 8 σωματείων και τη συγχώνευσή τους σε 5.
β) την ονομασία της α΄ ομάδας κρούσης σε Αθλητική Ενωση Λάρισας.
γ) την ονομασία της β΄ ομάδας που θα έπαιζε στη Β΄ Εθνική σε Όλυμπο σύμφωνα με πρόταση του Καράτζου
δ) την ονομασία των τριών υπόλοιπων ομάδων σε Πελασγιώτιδα, Κένταυρο, Ελπίδα
ε) χρώματα της α΄ ομάδας θα είναι το άσπρο και μαύρο, της β΄ το βυσσινί και για τις υπόλοιπες το καφέ, άσπρο και γκρι
στ) απεριόριστο αριθμό μελών με εισφορά 20 δρχ. και 30 δρχ. δικαίωμα εγγραφής
ζ) ο αριθμός των μελών της διοίκησης θα είναι 15
η) ο αριθμός των μελών των διοικήσεων των άλλων ομάδων θα είναι 7
θ) Κάθε σωματείο θα ορίσει 2 αντιπροσώπους οι οποίοι θα συσκεφθούν στα γραφεία της Ενωσης για διακανονισμό των υποχρεώσεων.
Στις 22 Μαΐου του 1964 έπειτα από σύσκεψη στη Λέσχη των Εμποροϋπαλλήλων αποφασίστηκαν τα εξής:
1) Η α΄ ομάδα θα ονομαστεί Α.Ε.Λ. από μετατροπή του καταστατικού του Ηρακλή. Η ομάδα αυτή θα έχει χρώματα βυσσινί και άσπρο και όχι ασπρόμαυρο, όπως είχε αρχικά αποφασιστεί. Το Δ.Σ. της ομάδας θα έχει 2 αντιπροσώπους των Ηρακλή, Λαρισαϊκού, Άρη, Τοξότη, 1 αντιπρόσωπο του Απόλλωνα, Πελασγικού, Πανθεσσαλικού, Εμποροϋπαλλήλων και από έναν αντιπρόσωπο του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου, της Ομοσπονδίας Επαγγελματιοβιοτεχνών και του Δήμου. Η θητεία του Δ.Σ. θα είναι διετής. Η συνδρομή θα είναι 20 δρχ. και το ποσό εγγραφής 30 δρχ. (Η απόφαση αυτή λίγο αργότερα μετατράπηκε ώστε στη σύνθεση του Δ.Σ. να υπάρχουν 3 μέλη του Ηρακλή και του Λαρισαϊκού και 2 του Άρη και του Τοξότη. Με βάση αυτή την απόφαση το Δ.Σ. της νεοϊδρυθείσας ομάδας απαρτίστηκε από τα εξής μέλη: Κ. Τζοβαρίδης (πρ. πρόεδρος του Ηρακλή) πρόεδρος, Θ. Κούρτης (πρ. πρόεδρος του Λαρισαϊκού) αντιπρόεδρος, Α. Κουτσούκης γενικός γραμματέας, Α. Σιούλας ταμίας, Αλ. Μήτσιου γενικός αρχηγός, Ηλ. Παπάζογλου έφορος ποδοσφαίρου και οι Ακριβόπουλος, Καράτζος, Σφόρτσας, Δικόπουλος, Ανάγνου, Θεοχαρούλης, Ναθαναήλ, Νικολόπουλος, Δανιήλ σαν σύμβουλοι).
2) η β΄ ομάδα θα ονομαστεί Δήμητρα.
3) η γ΄ ομάδα με βάση τον πρώην Άρη και τους πρώην Εμποροϋπαλλήλους Λάρισας θα ονομαστεί Δόξα Εμποροϋπαλλήλων.
4) η δ΄ ομάδα με βάση τον πρώην Λαρισαϊκό και τον πρώην Πελασγικό θα ονομαστεί Πελασγιώτιδα.
5) η ε΄ ομάδα με βάση τους πρώην Τοξότη και Πανθεσσαλικό θα ονομαστεί Όλυμπος.
6) η α΄ ομάδα θα πάρει ξένο προπονητή.
Στις 30 Μαΐου οι εκπρόσωποι του Απόλλωνα, επειδή δεν έγινε δεκτό το αίτημά τους η Δήμητρα Λάρισας να παίζει στο γήπεδο Φιλιππούπολης που αποτελούσε έδρα του Απόλλωνα, αποχώρησαν από μια σύσκεψη διεκπεραίωσης της συγχώνευσης. Αυτό ήταν η πρώτη μαχαιριά για την ΑΕΛ που έχασε τη δυνατότητα να αποκτήσει μια θυγατρική ομάδα αξιόλογου επιπέδου.
Στις 7 Ιουνίου 1964 για να γιορταστεί η συγχώνευση δόθηκε αγώνας φιλικός ανάμεσα στην ΑΕΛ και τον Πανιώνιο. Τα στοιχεία του αγώνα που αξίζει να τα αναφέρουμε ήταν τα εξής: ΑΕΛ-Πανιώνιος 2-1 (5΄ Παπακωνσταντίνου, 44΄ Κάσσας - 80΄ Κουμελής), δ. Κλέτσας.
ΑΕΛ: Δεληζώνας (Ευθυμιάδης, Τσόλκας), Καραμουσλής (Μπονίτσης, Κατσάνης, Καρέλιας, Ζάμπας, Παπάζογλου, Χατζίδης, Βουτσιλάς (Κυριάκος, Ζαφειρόπουλος), Λιόκος, Κάσσας, Τρακάλας, Παπακωνσταντίνου (Τσολάκης).
Πανιώνιος: Μανιάκης, Ερμείδης, Ντουνιάς, Παγώνης, Καραγιαννόπουλος, Καζατζίδης, Κόλλιας, Ιντζόγλου, Μαυρίδης, Σαραβάκος, Κουμελής.
Στις 8 Ιουνίου του 1964 εγκρίθηκε το καταστατικό της ΑΕΛ.
Στις 22 Ιουνίου προσλήφθηκε ως προπονητής ο Α. Πέτροβιτς. Ξένος για να είναι αντικειμενικός στην επιλογή των παικτών, που επρόκειτο να είναι όλοι Λαρισαίοι.
Στις 7 Ιουλίου η ΑΕΛ δέχτηκε το πρώτο χτύπημα της μοίρας. Συγκεκριμένα, σκοτώθηκε σε ατύχημα ο Γιάννης Βαλανιάδης, πρώην παίκτης του Ηρακλή που επρόκειτο να αποτελέσει και μέλος της ΑΕΛ. Ο κύκλος των ατυχημάτων για την ΑΕΛ μόλις άνοιγε.
Την 1η Αυγούστου άρχισε η πρώτη προετοιμασία της ΑΕΛ. Οι παίκτες που επέλεξε ο Πέτροβιτς θα καταταχτούν εδώ με βάση τις προηγούμενες ομάδες τους.
Λαρισαϊκός: Δεληζώνας, Κυριάκος Γ., Κυριάκος Β., Ζάμπας, Καρέλιας, Χατζίδης, Παπακωνσταντίνου, Κυριακίδης, Γιάτσιος, Γιαλαμάς.
Ηρακλής: Κοντοκώστας Δημ., Τσολάκης, Αδάμος, Χαρισούλης, Δημητρίου, Λέλλης, Παπάζογλου, Κάσσας, Κατσιάνης, Σαλταπίδας.
Άρης: Πασσάς, Μπονίτσης, Ζαφειρόπουλος, Βουτσιλάς Γ.
Τοξότης: Λιόκος, Τσιόλκας, Δελφός, Δρούλιας, Κόντσας, Αραπατσάνης, Ντιούδης (Χαρακτηριστικό εδώ είναι ότι οι πολύ καλοί παίκτες του Τοξότη Τρακάλας, Παγκαρλιώτας, Κουρδουκλάς λόγω συναισθηματικής σύνδεσης με την πρώην ομάδα τους θέλησαν να παίζουν στον απόγονό της τον Όλυμπο και όχι στην ΑΕΛ).
Πανθεσσαλικός: Τσακπίνογλου, Μήτσιου.
Ανάπλαση Τυρνάβου: Παπαδήμας, ενώ ο πολύ καλός παίκτης Γκαντρής δεν τα βρήκε με την ΑΕΛ και πήγε στη Νίκη Βόλου.
Πελασγικός Ν. Σμύρνης: Ευθυμιάδης, Γάτσιος.
Η περίοδος 1964-΄65
Η χρονιά ξεκίνησε με μεγάλες προσδοκίες. Η «υπερομάδα», όπως ονομαζόταν από τις τοπικές εφημερίδες η ΑΕΛ, θεωρούνταν σίγουρη πρωταθλήτρια στον όμιλο. Γρήγορα, όμως, τα όνειρα σταμάτησαν. Οικονομικά προβλήματα άρχισαν να ταλανίζουν το σωματείο. Οι παίκτες δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν την απαραίτητη ομοιογένεια. Ήταν άλλωστε δύσκολο να συνεργαστούν παίκτες που τόσα χρόνια ήταν αντίπαλοι. Κρούσματα απειθαρχίας παρατηρήθηκαν. Έτσι, ενώ η ΑΕΛ ξεκίνησε καλά, διάφορες ήττες στην έδρα της την έφεραν πίσω στη διεκδίκηση του τίτλου. Στις αρχές του β΄ γύρου έκανε μια προσπάθεια να πλησιάσει φτάνοντας μέχρι τη δεύτερη θέση. Η αδυναμία της όμως να κερδίσει τα κρίσιμα εκτός έδρας ματς την οδήγησαν σε μια αδιάφορη πορεία στο τέλος με συνέπεια να τερματίσει στην 5η θέση. Παράλληλα στο κύπελλο η ΑΕΛ αφού πέρασε τα τοπικά προκριματικά, αποκλείστηκε από τον α΄ γύρο.
