Ο λόγος; Οι μετακινήσεις για μακρινότερες περιοχές την περίοδο εκείνη ήταν χρονοβόρες και δύσκολες, καθώς τα μεταφορικά μέσα ήταν συνήθως ιπποκίνητα και οι δρόμοι πρόχειροι. Το "Λούνα Πάρκ" είχε διάρκεια ζωής μικρή, από το 1926 μέχρι το 1940, όμως η περιοχή της Αγίας Μαρίνας ήταν προσιτή από την περίοδο της τουρκοκρατίας ακόμα. Έχουμε άπειρες φωτογραφίες και δημοσιεύματα στον τοπικό Τύπο, τα οποία μας ενημερώνουν ότι παρέες, οικογένειες, επαγγελματικά σωματεία και σύλλογοι, με την ευκαιρία αργιών, εορτών και πανηγύρεων κατέφευγαν στις αναφερθείσες περιοχές για αναψυχή και διασκέδαση. Και επειδή αυτοί οι χώροι ήταν υπαίθριοι και λειτουργούσαν μόνο για ένα εξάμηνο περίπου τον χρόνο, οι εκδρομές γίνονταν συνήθως την Πρωτομαγιά, του Αγ. Πνεύματος, τον Δεκαπενταύγουστο, κ.λπ. Επίσης πολλά σωματεία και σύλλογοι επέλεγαν για προστάτη τους, κάποιον άγιο, ο οποίος εόρταζε αυτό το χρονικό διάστημα (Προφήτης Ηλίας, Αγ. Παρασκευή, Αγ. Παντελεήμων, Άγ. Ανάργυροι, και άλλοι). Η ημέρα αυτή ήταν για τα μέλη τους αργία. Από το πρωί ομαδικά και συντεταγμένα κατέκλυζαν άλλοι την Αγία Μαρίνα και άλλοι το "Λούνα Πάρκ", συνοδευόμενοι από αυτοσχέδιες μπάντες και λαϊκά μουσικά όργανα. Μαζί τους είχαν προετοιμασίες (στρωσίδια, ομπρέλες, σκιάδια, τροφές και κυρίως άφθονο κρασί). Όλη η ημέρα περνούσε με γλέντι και τραγούδι και τις βραδινές ώρες επέστρεφαν ευχαριστημένοι, διασχίζοντας εν πομπή τους κεντρικούς δρόμους τους Λάρισας. Μεταπολεμικά οι εκδρομικές εξορμήσεις σ' αυτές τις τοποθεσίες ατόνησαν και τη θέση τους πήρε το μεγάλο πευκοδάσος μπροστά από τους χώρους της Αβερωφείου Γεωργικής Σχολής.
Η περιοχή της Αγ. Μαρίνας ήταν χώρος, ο οποίος συνοδευόταν από τα πολύ παλιά χρόνια με μύθους και ιστορία. Λέγεται ότι στην περιοχή αυτή αποκαλύφθηκαν παλαιότερα αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία συνηγορούν με την αντίληψη ότι προέρχονταν από ειδωλολατρικό ναό, πιθανόν τον ναό της θεάς Αφροδίτης που υπήρχε στην αρχαία Λάρισα. Πάνω στα ερείπια αυτά ανοικοδομήθηκε κατά τους χριστιανικούς χρόνους η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας. Μάλιστα ένας μύθος, ευρέως διαδεδομένος, ανέφερε ότι στην περιοχή του αρχαίου ναού, οι γυναίκες της Λάρισας λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου τη Λαΐδα, εκπληκτικής ωραιότητας εταίρα από την Κόρινθο, η οποία ήλθε στη γνωστή για τις διασκεδάσεις της Λάρισα και "ξεμυάλισε" τους άνδρες τους. Επίσης ορισμένοι αρχαιολόγοι τοποθετούν στην περιοχή αυτή το βόρειο νεκροταφείο της αρχαίας Λάρισας, ένα από τα τέσσερα που διέθετε η πόλη.
Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας υπήρχαν περιπτώσεις κατά τις οποίες ο μητροπολιτικός ναός του Αγ. Αχιλλίου, ο μοναδικός τότε ναός της Γενή Σεχήρ (Λάρισας), δεν λειτουργούσε, είτε γιατί είχε πυρποληθεί από τον μουσουλμανικό όχλο (1769), είτε γιατί είχε μετατραπεί σε αποθήκη πυρομαχικών (1821). Οι χριστιανοί της πόλης τότε ήταν αναγκασμένοι, ιδιαίτερα στις μεγάλες θρησκευτικές εορτές, να εκκλησιάζονται στα πλησιέστερα προς τη Λάρισα χωριά και ιδίως στην Αγία Μαρίνα. Εδώ υπήρχε ο οικισμός Καλύβια, ο οποίος διατηρήθηκε μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα και η Αγ. Μαρίνα ήταν ο ενοριακός του ναός.
Από παλιά, η περιοχή της Αγ. Μαρίνας, όπως και του "Λούνα Πάρκ" αντίστοιχα, ήταν κατάφυτη από δένδρα, τα οποία όμως αποψιλώθηκαν κατά τη διάρκεια της κατοχής. Οι κρύοι χειμώνες και η διαρκής ένδεια υποχρέωναν τους κατοίκους της να χρησιμοποιούν τους κορμούς των δένδρων για να ζεσταθούν.
Σήμερα στο εκκλησάκι της Αγ. Μαρίνας πραγματοποιούνται ορισμένα μυστήρια (γάμοι, βαπτίσεις) από τους ιερείς του ναού των Σαράντα Μαρτύρων στον οποίο υπάγονται, καθώς και η μεγάλη πανήγυρη κατά την εορτή της Αγίας (17 Ιουλίου).
Το "Λούνα Πάρκ" βρισκόταν σε μια περιοχή πρασίνου στην αριστερή όχθη του Πηνειού, απέναντι από τα παλιά Σφαγεία. Λέγεται ότι η περιοχή αυτή αποτελούσε το τελευταίο υπόλειμμα πυκνού δάσους που υπήρχε κατά τα παλαιότερα χρόνια σ’ έναν ευρύτερο χώρο, το οποίο άρχιζε από το σημερινό χωριό Δασοχώρι (Ορμάν τσιφλίκ) και έφθανε μέχρι την αριστερή όχθη του Πηνειού. Τα δένδρα που κυριαρχούσαν στο δάσος αυτό ήταν τα καραγάτσια. Το 1925 ο Ρωμύλος Αυδής, ένας έξυπνος επιχειρηματίας της ψυχαγωγίας, μετά τη μεγάλη καταστροφή που υπέστη από την πυρκαγιά στο κέντρο "Αλκαζάρ", αναζήτησε μια άλλη περιοχή για να λειτουργήσει εξοχικό κέντρο, την οποία εντόπισε στην αριστερή όχθη του Πηνειού. Ο επιχειρηματίας βρήκε την τοποθεσία μαγευτική, ειδυλλιακή και δροσερή κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, και αποφάσισε να ζητήσει από τον Δήμο να του παραχωρηθεί ένα τμήμα της για μια πενταετία, με σκοπό να δημιουργήσει ένα θερινό κέντρο αναψυχής. Με την εμπειρία που είχε, δημιούργησε ένα οικογενειακό ψυχαγωγικό κέντρο με το όνομα «Λούνα πάρκ», ελληνικά θα το μεταφράζαμε «άλσος του φεγγαριού». Το πρόβλημα που είχε με τη διαπεραίωση των ατόμων στην αριστερή κοίτη του Πηνειού, το έλυσε με την εγκατάσταση ειδικής σχεδίας, το «καραβάκι» όπως το έλεγαν τότε. Ήταν μια περαταριά, η πορεία της οποίας καθοδηγείτο με ένα χοντρό συρματόσχοινο, προσαρμοσμένο στερεά στις δύο όχθες. Ο κόσμος έφθανε με τα πόδια ή με τις άμαξες στη δεξιά όχθη του ποταμού, τη σημερινή οδό Αεροδρομίου, κατέβαινε το μονοπάτι της όχθης μέχρι το σημείο όπου προσάραζε η περαταριά, επιβιβαζόταν και στη συνέχεια κατευθυνόταν στην αριστερή άχθη. Εκεί αποβιβαζόταν και με τη βοήθεια μιας λαξεμένης κλίμακας ανέβαινε την όχθη και έφθανε σ’ ένα ξέφωτο. Υπήρχαν και μερικοί που με τις άμαξες που διέθεταν ξεκινούσαν από το άλσος του Αλκαζάρ, ακολουθούσαν τον χωματόδρομο που είχε χαραχθεί στην αριστερή όχθη ανάμεσα από τα δέντρα, παράλληλα με την πορεία του ποταμού και έφθαναν στο «Λούνα πάρκ».
Επειδή το κέντρο ήταν θερινό, ο καταστηματάρχης απέφυγε να κτίσει μόνιμη κατασκευή. Είχε στήσει μόνον σε κάποιο ξέφωτο έναν μπουφέ σκεπαστό και κάτω από τα βαθύσκια καραγάτσια είχε απλώσει τραπεζοκαθίσματα. Φρόντισε ακόμα να ομορφύνει το περιβάλλον και με κάθε είδους άνθη.
Η εικόνα που συνοδεύει το σημερινό κείμενο είναι υδατογραφία του Αγήνορα Αστεριάδη, η οποία αποτυπώνει την περιοχή του "Λούνα Πάρκ". Είναι έργο του 1926, χρονολογία κατά την οποία άρχισε τη λειτουργία του το κέντρο. Μπορεί κανείς να διακρίνει χαμηλά τη Σκάλα, μια περιοχή κτισμένη με μεγάλες πέτρες, πολλές από τις οποίες προέρχονταν από το Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας. Στο σημείο αυτό διακρίνονται μερικές γυναίκες να πλένουν στα νερά του Πηνειού τα ρούχα τους. Πιο πάνω βλέπουμε το "καραβάκι" δεμένο στη δεξιά όχθη του Πηνειού και απέναντι λίγα τραπεζοκαθίσματα από το "Λούνα Πάρκ".
Από τον Νικ. Αθ. Παπαθεοδώρου
nikapap@hotmail.com
