Το Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Λάρισας αποτέλεσε και αποτελεί ένα ιδιαίτερο σημαντικό κομμάτι των εκπαιδευτικών πραγμάτων της πόλης μας. Μαζί του συνδέθηκαν τα όνειρα, οι φιλοδοξίες και οι ελπίδες των μικρών μαθητών που με τα εφόδια και τις γνώσεις που αποκόμισαν από εκεί, άνοιξαν έπειτα τα φτερά τους για να κερδίσουν μια θέση στη ζωή. Ανταποκρίθηκε στην αποστολή του, πρόσφερε και προσφέρει στη μαθητική κοινωνία, δημιουργώντας μια παράδοση στην παραπέρα ανέλιξη των αποφοίτων του. Παλιότερα μάλιστα ήταν μόνο το σχολείο –και η οικογένεια- τα κύρια στοιχεία διαπαιδαγώγησης των παιδιών ενώ σήμερα τα έχουμε όλοι μας περάσει στις οθόνες του υπολογιστή και της τηλεόρασης.
Κάθε απόφοιτος του Α’ Γυμνασίου Αρρένων αναπολεί τα σχολικά χρόνια, που ήταν γεμάτα από όμορφες –αλλά και δύσκολες στιγμές- και τώρα μετά από μεγάλο διάστημα με νοσταλγία τις σκεφτόμαστε. Και ποιος δεν αγανάκτησε σαν μαθητής κάτω απ’ το βάρος των σχολικών υποχρεώσεων. Πολλοί έλεγαν τότε ότι περίμεναν πώς και πώς την ημέρα που θα τελείωναν και θα απαλλάσσονταν οριστικά από το διάβασμα. Κι όμως, οι περισσότεροι απ’ αυτούς, μόλις λίγα χρόνια αργότερα, έφεραν στο μυαλό τους με νοσταλγία το αγαπημένο τους σχολείο. Τα θρανία με τις λογής-λογής φιγούρες που σκάλιζαν επάνω τους όταν, όντας αφηρημένοι, δεν παρακολουθούσαν την παράδοση των μαθημάτων, τους καθηγητές –άλλοτε αυστηρούς κι άλλοτε γεμάτους συγκατάβαση και καλοσύνη, τα παρατσούκλια που τους έδιναν, τα «σκονάκια» για να «περάσουν» το μάθημα, τα γέλια στους διαδρόμους και τα πειράγματα στο διάλειμμα, τις σκανδαλιές, τα παιγνίδια με τους συμμαθητές...
Στιγμές όμορφες που, όταν τις ζούμε δεν εκτιμούμε τη μοναδικότητά τους, αργότερα όμως η καρδιά τις αποζητά. Σαν μαθητές, θεωρούμε το σχολικό βάρος ασήκωτο, δέσμευση που περιορίζει τον ελεύθερο χρόνο μας για παιγνίδι και εξόδους. Κι όμως, εκ των υστέρων διαπιστώσαμε ότι εκείνα ήταν αληθινά τα καλύτερα μας χρόνια. Είχαν ζωντάνια, ανεμελιά και τρέλα.
Φυσικά τότε δεν μας φαινόταν όλα τόσο ρόδινα, αλλά ήταν σίγουρα μια ατμόσφαιρα μαγική. Ύστερα ήρθε εκείνη η πολυπόθητη ημέρα και το σχολείο τελείωσε, και ο καθένας έψαξε να βρει το δρόμο του. Είναι το σχολείο που τους έπλασε σαν άτομα αλλά και που κυρίως τους έδεσε μεταξύ τους με δεσμά ακατάλυτα. Δεσμά άδολης μαθητικής αγάπης και το συναίσθημα ότι συνθέτουν όλοι μαζί ένα ωραίο σύνολο. Την πρώτη τους κοινωνία.
Το Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Λάρισας, παραμένει ένας χώρος απόκτησης γνώσεων και συσσώρευσης αναμνήσεων για όσους πέρασαν κάποτε από τα θρανία του. Στα χρόνια λειτουργίας του το Α’ Γυμνάσιο Αρρένων έδρασε σαν μια κυψέλη παιδείας και πολιτισμού. Λειτούργησε σαν χώρος παιδείας, για τη Λάρισα και τους Λαρισαίους από τότε που η πόλη δεν ήταν παρά ένα μεγάλο Τουρκοχώρι μέχρι τότε που έγινε μια σύγχρονη μεγαλούπολη.
Το Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Λάρισας έγραψε τη δική του ιστορία. Την έγραψαν οι καθηγητές που δεν δίδαξαν μόνο γνώσεις αλλά γαλούχησαν τον χαρακτήρα και την ψυχή των μαθητών τους και κυρίως οι χιλιάδες μαθητές που πέρασαν από τα θρανία του.
ΤΟ «Α’ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ»
ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Το Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Λάρισας είναι από τα αρχαιότερα της Θεσσαλίας και ιδρύθηκε το 1889 με τίτλο «Γυμνάσιον εν Λαρίση». Κατά το πρώτο έτος λειτουργίας του περιελάμβανε τρεις τάξεις με σύνολο 114 μαθητών:
Α’ Τάξη: 43 μαθητές, Β’ Τάξη: 32 μαθητές και Γ’ Τάξη: 39 μαθητές και με γυμνασιάρχη τον Δημ. Γερολάζο. Δήμαρχος της Λάρισας τότε ήταν ο Διονύσιος Γαλάτης, ο 4ος κατά σειρά μετά την απελευθέρωσή της, το 1881 και ο πληθυσμός της Λάρισας ήταν 11.961 κάτοικοι.
Επί δημαρχίας του θεμελιώθηκε και το «Δημοτικό Πολιτικό Κουτλιμπάνειο Νοσοκομείο» το οποίο μπορεί να θεωρηθεί το μεγάλο έργο της ζωής του.
Από την ίδρυσή του και για 40 χρόνια (μέχρι το 1929) λειτούργησε ως τετρατάξιο Γυμνάσιο με μια μικρή διακοπή της λειτουργίας του το 1897, λόγω του Ελληνοτουρκικού πολέμου.
Από το έτος 1928 έως το 1939 λειτούργησε σαν εξατάξιο Γυμνάσιο με τίτλο «Γυμνάσιο Αρρένων Λαρίσης» και από το 1939 λειτούργησε σαν οκτατάξιο Γυμνάσιο με τίτλο « Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Λαρίσης».
Από το σχολικό έτος 1956-57 άρχισε η λειτουργία του «Πρακτικού» τμήματος στην προτελευταία τάξη (Ζ’ τάξη) και έτσι από το σχολικό έτος 1957-58 λειτούργησαν δύο τμήματα: το «πρακτικής κατεύθυνσης» και «κλασσικής κατεύθυνσης».
Μάλιστα στο πρακτικό τμήμα του Α’ Γυμνασίου μετεγγράφονταν και οι μαθητές και μαθήτριες από τα δύο άλλα Γυμνάσια –Β’ Αρρένων και Θηλέων- επειδή σ’ αυτά δεν λειτουργούσαν πρακτικά τμήματα.
Από το σχολικό έτος 1979-80 η Α’ τάξη λυκείου είναι πλέον μικτή –Αρρένων και Θηλέων- και από το σχολικό έτος 1981-82 το Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Λαρίσης παύει να υπάρχει και το έργο του συνεχίζεται μέχρι σήμερα από το 1ο Γυμνάσιο και το 1ο Ενιαίο Λύκειο Λάρισας.
ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΙΔΑΚΤΗΡΙΟΥ
Το Γυμνάσιο έχει δικό του διδακτήριο το οποίο ανεγέρθηκε το 1993 με δαπάνη της Ελληνικής Πολιτείας, σε οικόπεδο που παραχώρησε ο Δήμος Λάρισας με ομόφωνη απόφαση –Αρ. 99 της 18ης Ιουνίου 1929- του Δημοτικού Συμβουλίου. Αρχιτέκτονας του ήταν ο Πάνος Τριανταφυλλίδης, διπλωματούχος ΕΜΠ.
Πρόκειται για ένα τυπικό κτίριο της Αρχιτεκτονικής του Μεσοπολέμου στην Ελλάδα, και το μοναδικό διδακτήριο που υπήρχε την εποχή εκείνη στην πόλη της Λάρισας. Τότε η Λάρισα κάνει άλματα στην καθολική της προσπάθεια να ευθυγραμμιστεί με την εποχική πρόοδο και τον πολιτισμό, στην περίοδο του Μεσοπολέμου.
Το διδακτήριο είχε επαρκή αριθμό αιθουσών, γραφεία, εργαστήριο Φυσικής και Χημείας, μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων και βοηθητικούς χώρους. Είχε μεγάλο προαύλιο και κατά τους σεισμούς ελάχιστες ζημιές μόνο υπέστη.
Στο διδακτήριο του Α’ Γυμνασίου Αρρένων στεγάστηκε για αρκετά χρόνια και το Β’ Γυμνάσιο Λάρισας έως όταν αποκτήσει το δικό του διδακτήριο (το 1939).
Από την ίδρυσή του, το Α’ Γυμνάσιο Αρρένων, με διαρκώς αυξανόμενο κύρος εφοδίασε τους μαθητές του με πολλές σημαντικές πνευματικές και ηθικές αξίες για τη δύσκολη πορεία της ζωής τους.
Είχε και έχει ιδιαίτερα αυξημένο κύρος και καταξίωση, κάνοντας –όσο ήταν δυνατό- το χρέος του απέναντι στους μαθητές του και στην κοινωνία της πόλης μας. Πάντοτε το παιδαγωγικό και επιστημονικό επίπεδο των διδασκόντων, ήταν αρκετά υψηλό και μεταξύ τους συγκαταλέγονται και μορφές των γραμμάτων όπως ο Αχ. Τζαρτζάνος, Αντ. Σακελλάριος κ.α.
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ 1ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
Πρόταση είναι να δημιουργηθεί ένας Σύλλογος Αποφοίτων του 1ου Γυμνασίου Λάρισας, που σίγουρα θα είναι πολυδύναμος, αν αναλογιστεί κανείς πόσοι μαθητές έχουν αποφοιτήσει κάθε χρόνο. Μαθητές που όλοι τελείωσαν αυτό το σχολείο και έχουν την ίδια νοσταλγία για τα σχολικά τους χρόνια.
Σκοπός αυτού του συλλόγου –εφόσον κάποια στιγμή ιδρυθεί- θα είναι να βοηθήσει ακόμη καλύτερα τη νυν λειτουργία του 1ου Γυμνασίου-Λυκείου.
Έτσι, εφόσον θα υπάρχει μεγάλος αριθμός μελών, θα μπορούσαν αυτά να ενισχύσουν με μια μικρή οικονομική εισφορά το σχολείο. Θα ήταν δυνατό για παράδειγμα να αγοράσουν διάφορα εποπτικά μέσα ή να καλυφθούν άλλες ανάγκες, σε συνεργασία πάντα με την διεύθυνση του σχολείου, τον σύλλογο διδασκόντων και σύλλογο γονέων.
Θα είναι μια προσπάθεια για τον καθένα που νοσταλγεί το σχολείο, έστω και αν σαν μαθητής πίστευε ότι είναι γεμάτο βάσανα.
Είναι ένα απ’ τα κυριότερα κομμάτια της ζωής μας και είναι συνδεδεμένο με τα πιο όμορφα χρόνια αυτής της νιότης.
Κι αξίζει πού και πού να στρέφουμε το βλέμμα στο παρελθόν και να αναπολούμε τις τρέλες και την ανεμελιά του τότε. Να δίνει ο σύλλογος τη δυνατότητα σε παλιούς φίλους και συμμαθητές να «συναντώνται» μετά τόσα χρόνια φέρνοντας στη μνήμη όσα είχαν ζήσει και αισθανθεί όταν νέα παιδιά, όλοι ήταν συμμαθητές του Α’ Γυμνασίου Αρρένων.
Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΖΩΗ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
Ζωντανές, για μας τους παλαιότερους αποφοίτους του Α’ Γυμνασίου Αρρένων Λάρισας, είναι ακόμη οι μνήμες της μαθητικής ζωής, σημεία επαφής, με την ασπρόμαυρη ιστορία της κοντινής αλλά και απρόσιτης δεκαετίας του 1950-60.
Τότε που το πηλίκιο ήταν περίπου νόμος και που το σκασιαρχείο στο Αλκαζάρ, το Φρούριο ή τα «Γκιόλια» ήταν υπόθεση ομαδική.
Τότε που μια εκδρομή στο σταθμό Πυργετού ή τα Τέμπη αποτελούσε «γεγονός» για τα σχολικά δρώμενα.
Αναμνήσεις και φωτογραφίες που μας ξαναγυρνούν νοερά και μας καθίζουν στα παλιά ξύλινα θρανία, μας κάνουν ν’ αναπολούμε τα όμορφα και ανέμελα χρόνια του σχολείου. Γυρίζουν πίσω το ρολόι του χρόνου και με αγάπη μας θυμίζουν τα παιγνίδια τις εκδρομές και τις τρέλες της νιότης.
Τα χρόνια που αποτέλεσαν και την αποφασιστική περίοδο που «ωρίμασε» την τότε γενιά, τους νέους της εποχής εκείνης που «σφράγισε» «διά βίου» την παιδική και εφηβική ψυχή τους, επηρέασε και διαμόρφωσε τον χαρακτήρα τους χαράζοντας ως ένα βαθμό και τον κατοπινό δρόμο που ακολούθησε ο καθένας.
Τώρα αναδύεται το άρωμα της χαμένης νιότης, περνούν άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με συγκίνηση στιγμιότυπα μιας άλλης εποχής. Η γοητεία κάποιον εξαιρετικών στιγμών του παρελθόντος –έστω- για τον φανταστικό «παράδεισο» που χάθηκε.
Έπειτα πήρε ο καθένας το δρόμο που μόνος του χάραξε, με όνειρα, ελπίδες αλλά και ψυχική δύναμη και θέληση να παλέψει και να νικήσει τον ατέρμονα αγώνα της ζωής, με εφόδιο το απολυτήριο του Γυμνασίου- ισχυρό όπλο την εποχή εκείνη- για επαγγελματική αποκατάσταση. Ακολούθησε για άλλους η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και άλλοι ρίχτηκαν στον επαγγελματικό στίβο- σε κάθε τομέα. Όλοι με ανεξάντλητη θέληση για προσφορά, καταξιώθηκαν κοινωνικά με την εργατικότητα, δημιουργία και εντιμότητα.
Να ξανάρχονται αναμνήσεις απ’ τα χρόνια που έχουν χαραχθεί βαθιά στη μνήμη μας, όταν τα αναπολούμε- μας γεμίζουν νοσταλγία και τόσα άλλα συναισθήματα. Είναι βέβαιο ότι τα αναπολούμε_ θέλουμε να τα αναπολούμε συχνά. Αρέσει σ’ όλους μας αυτή η γλυκιά επιστροφή στα νεανικά χρόνια, για τα οποία η νοσταλγία ήταν και θα είναι μόνιμη. Είναι «πειστήρια» μιας άγνωστης για τους νεότερους εποχή, ανοίγοντας ένα νοσταλγικό παράθυρο στο παρελθόν:
* Να μας γυρίσει πίσω, τώρα που οι ίδιοι εμείς -οι παλαιότεροι- αλλά και η Λάρισα ήταν διαφορετική απ’ τη σημερινή, οι γειτονιές, τα γνώριμα στέκια, οι κινηματογράφοι, η κεντρική πλατεία, το κέντρο της πόλης, τα θερινά σινεμά κ.ά..
* Να θυμηθούμε όλοι μας πολλά απ’ τα παλιά και να αναπολήσουμε για όλα όσα μοιραστήκαμε στα μαθητικά μας χρόνια. Να έχουμε μια ανέλπιστη συνάντηση με τα νεανικά μας χρόνια, για μια περίοδο που όσο δύσκολη και αν ήταν, ήταν όμως η καλύτερη, η πιο ξέγνοιαστη. Να συναντηθούμε, με φίλους και συμμαθητές, ξανά μετά τόσα χρόνια, φέρνοντας στη μνήμη όσα είχαμε ζήσει και αισθανθεί όταν νέα παιδιά, όλοι μας, ήμασταν συμμαθητές του Α’ Γυμνασίου Αρρένων Λάρισας.
* Να μας θυμίσει όχι τόσο την αγωνία των εξετάσεων και το άγχος των μαθημάτων όσο τις εκδρομές, τις αποβολές και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα και χτυποκάρδια.
* Να χαϊδεύει κάποια μαλλιά που τώρα αραίωσαν ή άσπρισαν και κάποιες κοιλίτσες που μεγάλωσαν. Συμμαθητή που ήξερες νεαρό και τώρα έγινε παππούς και σου εξιστορεί ότι έχει κάνει 3 by pass.
* Να βρεθούμε και πάλι στην ατμόσφαιρα των γυμναστικών επιδείξεων στο Αλκαζάρ, της πρωινής προσευχής, τους αγώνες στο προαύλιο των σχολείων στις ξύλινες μπασκέτες και στα κάγκελα για σάμαλι, παγωτό ή καρυδόπιτα – «Λούλουμ».
* Την παρέλαση σε κάθε Εθνική γιορτή, τους χορούς των μαθητριών στην Κεντρική πλατεία και την απόφαση του Νομάρχη για αργία την επόμενη μέρα.
* Τα υπαίθρια μαθήματα που γίνονταν στο Αλκαζάρ (1954) λόγω του μεγάλου σεισμού.
* Τα πάρτι βερμούτ-πίπερμαν και ξηρούς καρπούς (το ουίσκι δεν ήταν τότε διαδεδομένο).
* Το πρωτοποριακό γεγονός για την εποχή εκείνη, που επτά κοπελιές έσπασαν το εκπαιδευτικό «κατεστημένο» και εντάχθηκαν στο πρακτικό τμήμα του Α’ Γυμνασίου Αρρένων. Ήταν ασυνήθιστο να ακολουθούν γυναίκες τη θετική κατεύθυνση και να εισέρχονται σε κάποιους κατ’ εξοχήν ανδροκρατούμενους χώρους!
* Τα παρατσούκλια των συμμαθητών (Λόρδος, Φαρούκ, Γομαράς, Μυταράς, Κινέζος κ.α.).
* Τα συλλαλητήρια εκείνης της εποχής για το Κυπριακό και τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης (1955).
* Το σκασιαρχείο να πηγαίνουμε στον «Κάρτο» στα «ποδοσφαιράκια» κάτι όμως που απαγορευόταν. Έτσι όταν ο καθηγητής έκανε «έφοδο» για να εντοπίσει τους «άτακτους» μαθητές, αυτοί έφευγαν από την πίσω πόρτα.
* Τι χαρά που νιώθαμε –αν υπήρχε η δυνατότητα- να νοικιάσουμε για μία ώρα ποδήλατο!
* «Ν’ ακούσουμε» το κτύπημα του κουδουνιού μετά από τόσα χρόνια διαφορετικών σπουδών, εργασιών και διαδρομών.
* Να δούμε όλοι μας τα πρόσωπα της νιότης μας, τον Γιώργο, τον Νίκο, τον Σπύρο, τον Μίνωα, τον Αχιλλέα, τον Στέφανο και τόσους άλλους.
* Να επαναδραστηριοποιήσουμε τη μνήμη μας, σ’ ένα ταξίδι σε εποχές, ονόματα και ονομασίες που σημάδεψαν τη ζωή της γενιάς μας, σκιαγραφώντας την εικόνα εκείνης της εποχής και δίνουν την ατμόσφαιρα, τον ρυθμό και τον τρόπο μιας διαφορετικής –απ’ τη σημερινή ζωή.
* Να ξαναθυμηθούμε τους μαθητές που έπρεπε να είναι κουρεμένος «εν χρω» δηλ. γουλί και με το πηλίκιο στο κεφάλι για να μην τιμωρηθούν με αποβολή! Αντίστοιχα οι μαθήτριες έπρεπε να είναι πάντα «σεμνά» ντυμένες όταν κυκλοφορούσαν, δηλ. με ποδιά και κοκαλάκι στα μαλλιά!
* Να θυμηθούμε – τιμώντας όλους τους καθηγητές της εποχής μας, την αυστηρότητά τους αλλά και τη μεγάλη και ακούραστη προσπάθεια να μεταδώσουν τις γνώσεις τους στους μαθητές, ένα έργο που εκτελούσαν με ευσυνειδησία και αγάπη παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν, λειτουργούσαν σαν διαμορφωτές γνώσης, ήθους και χαρακτήρα και όχι μόνο «σαν εργαζόμενοι στην παιδεία».
Οι καθηγητές εκείνης της περιόδου: Γ. Πιτσινός (Φιλόλογος-Γυμνασιάρχης), Αχ. Παπαδούλης (Φιλόλογος), Δ. Νικολάου (Φιλόλογος), Κ. Μεταφτσής (Φιλόλογος), Γ. Λουίζος (Μαθηματικός), Ι. Μερμήγκης (Μαθηματικός), Σπ. Τσαντήλας (Ωδικ.), Απ. Καμπούρας (Μαθηματικός), Ευσ. Μανέττας (Γυμνασιάρχης), Ν. Πιστόλης (Γυμνασιάρχης), Γ. Χασιώτης (Φυσικός), Ν. Ζαρίμπας (Φυσικός), Δ. Γεντέκος (Τεχ.) Εμ. Χατζηστεργίου (Θεολόγος), Θ. Σαράφης (Θεολόγος), Ηλ. Σχίζας (Θεολόγος), Ν. Ταξιλτάρης (Φιλόλογος), Αθ. Νικολάου (Φιλόλογος).
* Με την αφορμή της συμπλήρωσης 118 και 120 χρόνων από την ίδρυση του Α’ Γυμνασίου Αρρένων Λάρισας πραγματοποιήθηκαν δύο εκθέσεις φωτογραφίας –(Οκτώβριος του 2007 και Ιανουάριος του 2010) στο «Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο» στην αίθουσα «Τάκης Τλούπας» με διοργανωτές το Δήμο Λάρισας, τον ΠΟΔΛ και τη Φωτογραφική Λέσχη Λάρισας.
* Για το Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Λάρισας, οι απόφοιτοι του σχολικού έτους 1957-58 δημιούργησαν το «Λεύκωμα αποφοίτων του 1958». Ένα ξεχωριστό λεύκωμα, που γυρίζει το ρολόι του χρόνου σε μία Λάρισα διαφορετική από τη σημερινή με φωτογραφίες που θυμίζουν, στους παλαιούς μαθητές τα όμορφα και ανέμελα χρόνια του σχολείου, τους θυμίζουν το σχολείο που μαζί του συνδέσανε τα όνειρα, τις ελπίδες και τις φιλοδοξίες τους για το μέλλον. Ένα λεύκωμα που δίνει ζωντανές ακόμη μνήμες της τότε μαθητικής ζωής, ανοίγοντας ένα νοσταλγικό παράθυρο στο παρελθόν.
* Το βιβλίο του Φυσικού-Νομικού κ. Γιάννη Μήτσιου «Α’ Γυμνάσιο Αρρένων εν Λαρίση» (2006-Εκδόσεις «Γνώση») αποτελεί μία κατάθεση της ιστορίας του και αναγνώριση της πνευματικής του προσφοράς. Μας κάνει να μην λησμονήσουμε τους ανθρώπους (συμμαθητές-καθηγητές) που μας συντρόφεψαν στη μαθητική μας ζωή.
* Επίσης η διπλωματική εργασία της Αρχιτέκτονος κ. Νικολέτας Αρκούδα, στο πλαίσιο του θέματος «Ζητήματα ιστορίας της σχολικής αρχιτεκτονικής» αναφέρεται στην ίδρυση και λειτουργία του Α’ Γυμνασίου Αρρένων Λάρισας καθώς και τον σχεδιασμό ανέγερση και δομή του σχολικού κτιρίου του.
Κλείνοντας, το αφιέρωμα αυτό στο Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Λάρισας μια αναβάπτιση στην εποχή των δύσκολων μα όμορφων χρόνων, της ελπίδας και προσμονής για προσωπική και συλλογική προκοπή θα κάνουμε αναφορά στο βιβλίο «Σοφαδίτικα» του Ν. Μπαζιάνα:
«... Κι όμως αυτά τα χρόνια ήταν ίσως τα «καλύτερα» τα πιο συνειδητοποιημένα παρά τις τόσες αντίξοες περιστάσεις που αντιμετωπίσαμε. Από άγουρα παιδιά αδιαμόρφωτα, ωριμάσαμε σιγά-σιγά, περνώντας έστω διά πυρός και σιδήρου, γίναμε έφηβοι, άντρες.
Βιολογικά, συναισθηματικά, πνευματικά η περίοδος αυτή ήταν η πιο σημαντική. Αυτά τα χρόνια διαμορφώσαμε την προσωπικότητά μας. Αυτή την περίοδο νιώσαμε τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα.
Αυτή την εποχή χαράχτηκε ο δρόμος που θα ακολουθούσαμε αργότερα στη ζωή μας...».
ΣΠΥΡΟΣ ΜΠΑΡΜΠΟΥΤΗΣ
μαθητής του Α’ Γυμνασίου Αρρένων Λάρισας
