Το μπριτζ προέρχεται από το παιχνίδι ουίστ, που εφευρέθηκε τον 17ο αιώνα και ήταν της μόδας στο αριστοκρατικό περιβάλλον της Αγγλίας. Στο ουίστ τέσσερεις παίκτες μοιράζονται από 13 φύλλα, με στόχο να κερδίσουν όσες περισσότερες λεβέ μπορούν. Δεν υπήρχε αγορά για να ορίσει τα ατού, όπως υπάρχει στο μπριτζ σήμερα και ο τρόπος βαθμολογίας είναι σχετικά απλός.
Αν και το ουίστ φαίνεται απλό, σε σύγκριση με το μοντέρνο μπριτζ, ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές, με αποτέλεσμα να εξαπλωθεί και σε άλλες περιοχές του κόσμου, ιδιαίτερα στην Ανατολή. Στην Τουρκία θεωρείται ότι εξελίχθηκε σε μία από τις πρώτες μορφές του μπριτζ στα τέλη του 19ου αιώνα. Προστέθηκαν οι δηλώσεις “κοντρ” και “ρεκόντρ”, για να διπλασιάζουν και να τετραπλασιάζουν τα στοιχήματα και εφευρέθηκε η ιδέα του “εκτελεστή” που χρησιμοποιούσε τα ανοικτά πλέον χαρτιά του “μορ”.
Στην αλλαγή του αιώνα νέες εξελίξεις έγιναν στη Γαλλία (στο παιχνίδι plafond) και στο μπριτζ με αγορά (auction bridge) στα υπόλοιπα μέρη του κόσμου. Το plafond είχε την ιδιαιτερότητα ότι κάθε ένα από τα ζευγάρια έπρεπε να δηλώσει το πλήθος των λεβέ που (υπολόγιζε ότι) θα έκανε, ενώ το μπριτζ με αγορά εισήγαγε το στοιχείο της αγοράς για να καθοριστεί το χρώμα που θα γινόταν ατού (αν υπήρχε κάτι τέτοιο).
Το 1925 το μπριτζ όπως το ξέρουμε σήμερα δημιουργήθηκε από το Plafond και το Auction Bridge. Το μπριτζ με συμβόλαιο (Contract Bridge) εφευρέθηκε από τον Αμερικάνο Harold Vanderbilt, ο οποίος είχε αρκετό χρόνο στη διάθεσή του κατά τη διάρκεια μίας κρουαζιέρας να εισάγει πολλά νέα στοιχεία, με πιο χαρακτηριστικό τον τρόπο βαθμολόγησης και τις ζώνες (1η και 2η). Ο όρος “contract” χρησιμοποιήθηκε γιατί έπρεπε το ζευγάρι να ορίσει ένα συμβόλαιο που είχε σχέση με το πλήθος των λεβέ που θα έκανε. Αν αποτύχαινε, είχε μία μικρή βαθμολογική ποινή - αν πετύχαινε, κέρδιζε βαθμούς.
Το Contract Bridge έγινε γρήγορα εξαιρετικά δημοφιλές στις ΗΠΑ, όπου είχαμε και την Χρυσή Εποχή του στις δεκαετίες του ‘30 και του ‘40. Στο χρονικό αυτό διάστημα διοργανώθηκαν πολλοί αγώνες μεταξύ διάσημων εξπέρ, όπως ο αγώνας Αγγλίας - Αμερικής το 1930. Στον αγώνα αυτόν αρχηγός της Αμερικάνικης ομάδας ήταν ο Ely Culbertson, ο οποίος απόκτησε τρομερή φήμη, χάρη στην εκπληκτική διαφορά στη βαθμολογία που επιτεύχθηκε. Εκμεταλλευόμενος τη φήμη του, έγραψε το περίφημο Blue Book που έγινε best-seller. Την επόμενη χρονιά ο Culbertson προκάλεσε την ομάδα του Lenz σε έναν αγώνα των 150 rubber. Ο αγώνας αυτός απόκτησε ακόμη μεγαλύτερη φήμη από αυτόν της προηγούμενης χρονιάς, γεγονός εξαιρετικά θετικό για την πορεία του μπριτζ.
Τις επόμενες δεκαετίες το ενδιαφέρον για το παιχνίδι παρέμενε σταθερό. Οι στήλες των σπορ έγραφαν συχνά για μπριτζ, ενώ το περιοδικό Times είχε σε κάποιο εξώφυλλό του τον “κύριο Μπριτζ”, γνωστότερο ως Charles Goren. Άρχισαν να αναπτύσονται τα αγοραστικά συστήματα και οι συμβάσεις, που έδιναν ξεχωριστή σημασία σε κάποιες αγορές, ενώ αναπτύχθηκε από τον Goren το σύστημα αξιολόγησης των φύλλων, που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.
Στα μέσα του αιώνα το Αγωνιστικό Μπριτζ ήταν το πιο “καυτό” θέμα. Οι παίκτες μοίραζαν τα φύλλα και αφού έπαιζαν την παρτίδα έδιναν τη διανομή και σε άλλα τραπέζια, με σκοπό να υπάρχει σύγκριση μεταξύ όλων των ζευγών. Το αγωνιστικό μπριτζ πρωτοεμφανίστηκε στη δεκαετία του ‘30 και εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα δημοφιλές σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το 1950 ξεκίνησαν τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα με τη μορφή των ομάδων. Αρχικά, επικρατέστερη ομάδα ήταν αυτή των ΗΠΑ, μέχρι το 1957, οπότε και εμφανίστηκε η θρυλική Blue Team της Ιταλίας και παρέμεινε στην πρώτη θέση μέχρι το 1970. Τη χρονιά αυτή οι ΗΠΑ κατόρθωσαν να κερδίσουν, αλλά πλέον η Ιταλική ομάδα δεν αποτελείτο από τους παλαιότερα κορυφαίους της παίκτες. Η νίκη αυτή ήταν βασικά το αποτέλεσμα της προσπάθειας που ξεκίνησε το 1964 ο εκατομμυριούχος Ira Corn, που αποφάσισε να δημιουργήσει μία ομάδα που κάποτε θα νικούσε την Ιταλία, προσλαμβάνοντας έξι κορυφαίους παίκτες της Αμερικής. Η περίφημη ομάδα Dallas Aces ήταν η πρώτη του είδους της: αποτελείτο από επαγγελματίες παίκτες του μπριτζ.
Το παιχνίδι έχει γίνει από τότε εξαιρετικά δημοφιλές. Στην Ολλανδία, για παράδειγμα, το μπριτζ διδάσκεται στα σχολεία ενώ η Ισλανδία, μία χώρα με εξαιρετικά μικρό πληθυσμό, κατόρθωσε να κερδίσει το Παγκόσμιο Τουρνουά Ομάδων το 1991. Το μπριτζ είναι σήμερα ένα παιχνίδι που παίζεται από όλες τις ηλικίες, τις φυλές και τα έθνη.
