Του Χρήστου Τσαντήλα
ΚΑΙ βέβαια το ασφαλιστικό θέλει αλλαγές. Και σε πολλά σημεία του, θέλει και περικοπές. Αδίκως οι διαμαρτυρίες. Όλες οι συζητήσεις όμως, ξεκινούν από λάθος βάση. Και αυτές που γίνονται μεταξύ μας, στον λαό δηλαδή, αλλά δυστυχώς και αυτές που γίνονται στο τραπέζι των εθνικών διαπραγματεύσεων, των υπουργών που μας εκπροσωπούν, με τους δανειστές. Ξεκινώ λοιπόν από τα αυτονόητα και καταλήγω στα καίρια ζητήματα που εξαιτίας τους έφτασαν τη χώρα εδώ που την έφτασαν (Το γενικεύω έτσι διότι πιστεύω πως τεράστια ευθύνη έχουμε και ημείς οι ψηφοφόροι, υποστηρικτές όλων εκείνων που κυβέρνησαν τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά). Και ποια είναι τα αυτονόητα:
*Μήπως δεν είναι αληθές ότι σε μία χώρα των 9 εκ. ψυχών, αυτοί που εργάζονται είναι λιγότεροι από εκείνους που κάθονται;
*Δεν είναι αληθές ότι δεν μπορεί ένας που εργάζεται, να πληρώνει κρατήσεις από τον (κουτσουρεμένο …ενδεκάκις) μισθό του, για να παίρνουν τις συντάξεις τους, τις οποίες βεβαίως και δικαιούνται, δύο συνταξιούχοι;
*Δεν είναι αληθές ότι οι αδικίες του ασφαλιστικού συστήματος ουδέποτε διορθώθηκαν από τους κυβερνώντες, όποιοι κι αν ήταν αυτοί, ίσως επειδή οι περισσότερες αφορούσαν στις δικές τους τσέπες;
*Δεν είναι αληθές ότι σε μια δύσκολη περίοδο, τότε με την κυβέρνηση Παπαδήμα και με τη μεγάλη σφαγή των αποθεματικών, με τη… λεπίδα του PSI, έγινε το μεγάλο «ριφιφί» στα ασφαλιστικά ταμεία;
ΑΛΛΑ, ποια είναι τα καίρια ζητήματα που δεν συζητούνται με τη δέουσα σοβαρότητα; Το κυριότερο, από το οποίο εξαρτάται απολύτως η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού, είναι η ανεργία. Πώς θα ενισχύσουν με εισφορές τα ταμεία οι άνεργοι, που χρόνο με τον χρόνο πολλαπλασιάζονται; Δεν είναι μεγάλη βλακεία να συζητάς για λύσεις στο ασφαλιστικό, έχοντας άλυτο το θέμα της καλπάζουσας ανεργίας; Κανείς δεν βλέπει εκεί στα μεγάλα σαλόνια, των σπουδαίων και τρανών κρατικοδίαιτων εγκεφάλων, ότι η εθνική μας ασθένεια πλέον, είναι η ανεργία; Ποιος θα απολογηθεί για τους χιλιάδες νέους επιστήμονες, που τρέχουν ακόμα και για μια θέση σερβιτόρου, στην ξενιτιά; Σε ποια ταμεία θα αφήσουν τις εισφορές τους αυτοί; Στα γερμανικά, στα αυστριακά, ή στα βρετανικά;
ΠΟΤΕ θα πάρει μπροστά η αγορά, με τις χιλιάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο και δεν φαίνεται να ανοίγουν ξανά, ώστε να δώσουν μεροκάματο στον μισό ενεργό πληθυσμό μιας χώρας που έπαψε να παράγει; Είναι το ασφαλιστικό προτεραιότητα σε σχέση με το εργασιακό; Σαφώς και δεν είναι. Αλλά αποκτά προτεραιότητα διότι είναι το εύκολο χρήμα για τους δανειστές. Μπορούν να κρατήσουν όσα θέλουν από εκείνα τα χειροπιαστά, που έχουν να δίνουν. Δηλαδή τις συντάξεις. Γι’ αυτό κι έχουν λυσσάξει με το θέμα των περικοπών.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ όμως στην πολιτική συζήτηση με όλα αυτά τα ανοιχτά ζητήματα, δεν υπάρχει η δέουσα σοβαρότης. Και εξαντλείται σε θέσεις του τύπου... «εσείς μειώσατε 11 φορές τις συντάξεις, εμείς δεν δικαιούμαστε ούτε μία;». Αλλά με τέτοια προσέγγιση στα θέματα ζωής των Ελλήνων, θα βρισκόμαστε εσαεί δεκαετίες πίσω…
