Από τον Παναγιώτη – Σωκράτη Λουμάκη
Το άρθρο του θεολόγου κ. Βασ. Στεργιούλη «Ανάχωμα στον τζιχαντισμό» (13/12/2015) προσπαθεί να ερμηνεύσει το σύγχρονο φαινόμενο του τζιχαντισμού, με βάση τις προτροπές του Κορανίου για ιερό πόλεμο (τζιχάντ) κατά των απίστων. Η ερμηνεία αυτή είναι μυωπική, εσφαλμένη και επιπλέον οδηγεί σε εισήγηση λανθασμένων και δυνητικά επικίνδυνων προτάσεων.
Κατ’ αρχάς δεν διερωτήθηκε ο συντάκτης του άρθρου γιατί ο αραβικός μουσουλμανικός κόσμος να θυμηθεί έτσι ξαφνικά, τόσους αιώνες μετά τους επεκτατικούς πολέμους του Μωάμεθ και των χαλιφών διαδόχων του την τζιχάντ; Για να το διατυπώσω και διαφορετικά, οι μουσουλμάνοι γιατί παραμελούσαν την εντολή του Κορανίου για ιερό πόλεμο τόσους αιώνες και αίφνης επιδεικνύουν τέτοιο ιερό ζήλο να την εφαρμόσουν αυστηρά και απαρέγκλιτα; Λυπάμαι, αλλά η απάντηση δεν βρίσκεται στο γνωστικό αντικείμενο του αρθρογράφου, τη θεολογία, αλλά την ιστορία και την ανθρώπινη ψυχολογία.
Οι αραβικοί λαοί έχουν διαμορφώσει, και δικαίως, μία ιδιαίτερα αρνητική εικόνα για τα κράτη της Δύσης, τα λεγόμενα «Χριστιανικά». Η κακή αρχή έγινε βέβαια με τις Σταυροφορίες, όταν στο όνομα του Χριστού και με τις ευλογίες τού επί Γής «εκπροσώπου» Του (του Πάπα), οι σταυροφόροι διέπραξαν απίστευτες σφαγές και αποτρόπαια εγκλήματα (κατάληψη Ιερουσαλήμ, σφαγή της Άκρας κλπ.). Όλες αυτές οι φρικαλεότητες που υπέστησαν, στο όνομα του Χριστού επαναλαμβάνω, δημιούργησαν και εγχάραξαν στη συλλογική ιστορική τους μνήμη το στερεότυπο των Χριστιανών ως απάνθρωπων βαρβάρων, κατά τον ίδιο τρόπο π.χ. που εμείς οι Έλληνες θεωρούμε βαρβάρους τους Τούρκους. Εάν κάποιος αντιλέξει ότι τα εγκλήματα των σταυροφοριών τα διέπραξαν οι παπικοί Χριστιανοί και όχι οι Ορθόδοξοι, θα του απαντήσω ότι μάλλον αυτή η διαφορά είναι δυσδιάκριτη για έναν απλό μουσουλμάνο, ακριβώς όπως εμείς ως Χριστιανοί δεν ξεχωρίζουμε σουνίτες, σιΐτες, αλεβίτες κλπ., αλλά τους βάζουμε όλους στο ίδιο Ισλαμικό «τσουβάλι».
Η συνέχεια έγινε μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την κατάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην περιοχή. Οι Άραβες είχαν εξεγερθεί κατά των Οθωμανών-συμμάχων των Γερμανών και περίμεναν μετά τη λήξη του πολέμου να τηρήσουν οι Βρετανοί την υπόσχεση τους για δημιουργία ενιαίου ανεξάρτητου Αραβικού κράτους. Πλανήθηκαν βέβαια «πλάνην οικτράν», μη γνωρίζοντας την πανούργα Αγγλική διπλωματία και τη μυστική συμφωνία που είχαν κάνει με τους Γάλλους («συμφωνία Σάϊκς-Πικό») για το χωρισμό της Μέσης Ανατολής σε ζώνες Αγγλικής και Γαλλικής επιρροής. Το πλήγμα στην εθνική αξιοπρέπεια τους ως Άραβες και την οδύνη τους για τον διαμελισμό της Μέσης Ανατολής, με βάση όχι την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών αλλά τα συμφέροντα Αγγλίας και Γαλλίας, σε κράτη-προτεκτοράτα, μπορεί εύκολα να το καταλάβει κανείς.
Το γαϊτανάκι των ξένων επεμβάσεων συνεχίζεται με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, για να έχουν τα Δυτικά «Χριστιανικά» κράτη έναν ακόμα πιο αξιόπιστο σύμμαχο και κράτος-χωροφύλακα στην περιοχή (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι αντίθετος στην κατοχή από τους Εβραίους εθνικής εστίας).
Και φθάνουμε στο πιο πρόσφατο ιστορικό γεγονός, την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ (2003), με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, την εγκαθίδρυση κυβέρνησης-μαριονέτας των ΗΠΑ και την, ουσιαστικά, διάλυση αυτής της χώρας. Τα εγκλήματα, οι βασανισμοί, οι εξευτελισμοί και η τρομοκρατία που διαπράχθηκαν από Αμερικανούς στρατιώτες σε βάρος απλών και αθώων Ιρακινών πολιτών δεν έτυχαν βέβαια της ανάλογης προβολής από τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης, ούτε τα θύματα στο Ιράκ έλκυσαν τη συμπάθεια μας στον ίδιο βαθμό με τους Χριστιανούς του Λιβάνου, ίσως επειδή έκαναν το λάθος να γεννηθούν μουσουλμάνοι και όχι χριστιανοί.
Εάν λάβει κανείς υπ’ όψη του τη συσσωρευμένη θλίψη, οργή και αγανάκτηση των Αραβικών λαών από τα επαναλαμβανόμενα εγκλήματα, την καταπάτηση της αξιοπρέπειας των και την κατάφωρη παραβίαση της αρχής της αυτοδιάθεσης των λαών εκ μέρους των «Χριστιανικών» κρατών της Δύσης, τότε δεν είναι άξια έκπληξης η ριζοσπαστικοποίηση τους. Το περίεργο είναι πώς αυτή δεν εκδηλώθηκε νωρίτερα. Και βέβαια είναι αναμενόμενο, όταν τα προαναφερόμενα συναισθήματα φυτρώνουν και αναπτύσσονται στις ψυχές ατόμων που είναι ακραία εκ φύσεως ή εξ ανατροφής, να καταλήγουν να καρποφορούν τις θηριωδίες που μαθαίνουμε.
Η λύση, λοιπόν, δεν βρίσκεται στην εντονότερη σύγκρουση της «Χριστιανικής» Δύσης με την Μουσουλμανική Ανατολή, που εισηγείται ο αρθρογράφος, αλλά στην αποκλιμάκωση της. Ακόμα και οι βομβαρδισμοί των τρομοκρατών του Ισλαμικού κράτους θα έχουν προσωρινά κατασταλτικό αποτέλεσμα, μακροπρόθεσμα όμως θα το ενδυναμώσουν. Η λύση έγκειται στο σεβασμό της διαφορετικότητας των Αραβικών Ισλαμικών λαών και του δικαιώματος των για πολιτική αυτοδιάθεση χωρίς εξωγενείς επεμβάσεις, που εδράζεται εν τέλει στην αρχή του σεβασμού του ανθρώπινου προσώπου, ασχέτως θρησκείας, φυλής ή κοινωνικής τάξης, μία θεμελιώδη αρχή του Χριστιανισμού.
Δεν τρέφω, όμως, αισιόδοξες αυταπάτες. Η «Χριστιανική» Δύση εθελοτυφλώντας θα συνεχίσει την τακτική των αυθαίρετων πολιτικών και στρατιωτικών επεμβάσεων στην Ισλαμική Μέση Ανατολή, παράγοντας και αναπαράγοντας βία. Εάν, μάλιστα, οι πολιτικοί της πατρίδας μας, γνωστοί για την προθυμία τους στην εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων, αποφασίσουν και τη δική μας εμπλοκή στην περιοχή, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα θρηνήσουμε και την εισαγωγή της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας σε Ελληνικό έδαφος.
* Ο κ. Παναγιώτης – Σωκράτης Λουμάκης είναι γενικός ιατρός στο Κέντρο Υγείας Αγιάς
