«Λευκή» και ολόλαμπρη η πανσέληνος στον ξάστερο ουρανό της νύχτας των Χριστουγέννων, ήρθε ομολογουμένως να ενισχύσει τον ελλιπή φωτισμό και λιτό διάκοσμο της πόλης, που τίποτε δεν θύμιζε Χριστούγεννα της χλιδής των τελευταίων ετών…
Έφυγαν, όπως πάντα, με το «γέρο» Χρόνο!
Τι χρονιά Θεέ μου! Ψιθύρισε η Νίκη περιδιαβαίνοντας την κεντρική πλατεία, φέρνει στο νου της εικόνες από τα γεγονότα το 2015, τρεις μέρες πριν την «εκπνοή» του.
«Πάει ο παλιός ο χρόνοοος»…Τις σκέψεις της διακόπτουν χαρούμενες παιδικές φωνές, οι μικροί καλαντιστές με τα τρίγωνα στα χέρια, την προσπερνούν χαμογελώντας, πιο εκεί καλλιτέχνες του δρόμου τραγουδούν, αρχιμηνιά κι αρχιχρονιάαα...
Η Νίκη είναι φοιτήτρια, τελευταίου έτους ιατρικής Αθηνών, ήρθε να γιορτάσει με τους δικούς της.
Παλιά, όσο ζούσε η γιαγιά της τηρούσε τα έθιμα και τις παραδόσεις τούτων των ημερών της άρεσαν τόσο!.. θυμάται, το βράδυ της παραμονής έστρωνε την πράσινη τσόχα, τραπεζομάντιλο από την προίκα της, κι ακούμπησε την τράπουλα επάνω στο τραπέζι για το «31» έτσι για το καλό!
Έφερνε φρέσκο λιβάνι δίπλα στο τζάκι για την απομάκρυνση των καλικαντζάρων του δωδεκαημέρου.
Με την αλλαγή του χρόνου τραγουδούσαν τα κάλαντα και γεύονταν τον ιδιόχειρο μπακλαβά της που μοσχοβολούσε γαρίφαλο, σερβιρισμένος στον μπουφέ. Δίπλα η βασιλόπιτα, με φλουρί το εθνικό μας νόμισμα. Πιο εκεί το πιάτο με το γλυκό που θα κερνούσε μετά το σπάσιμο του ροδιού στην εξώπορτα, τον πρώτο καλαντιστή, αφού τον κάθιζε στον καναπέ για «ποδαρικό».
«Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρείααα».
(Αυτόν τον Άγιο γιορτάζουμε, όχι την καρικατούρα που προβάλλεται σήμερα…).
Μ’ αυτές τις σκέψεις η Νίκη μπήκε στην Τράπεζα.
Συνωστισμός, οχλαγωγία, εκνευρισμός συζητήσεις που περιστρέφονται γύρω από τα μέτρα που μας έχουν επιβληθεί.
«Οπλίζεσαι» με υπομονή και περιμένεις
Η Νίκη ακουμπισμένη σε μια κολόνα με τη ματιά στραμμένη απέναντι στην οθόνη παρακολουθεί την κίνηση προτεραιότητας.
Ξαφνικά χαρούμενες φωνές διακόπτουν για λίγο το θόρυβο, αγκαλιές ανοίγουν, και η μία πέφτει στην αγκαλιά της άλλης!
- Ειρήνη μου!..
- Σοφία…
Φιλιά, δάκρυα, χαμόγελα!
Τα μάτια όλων στράφηκαν στη σκηνή τής συνάντησης των δύο γυναικών. Εκείνες αδιαφορώντας για τα αδιάκριτα βλέμματα συνεχίζουν.
- Πόσα χρόνια Θεέ μου! Χαθήκαμε!
- Πού βρίσκεσαι;
- Έλα – έλα να καθίσουμε να τα πούμε, κάθισαν σχεδόν αγκαλιασμένες. Η Νίκη παρατηρεί (αφού κάθισαν δίπλα της). Κοντά στο «Φθινόπωρο» της ηλικίας εμφανέστατα τα ίχνη από την ομορφιά της νιότης στα πρόσωπά τους. Ωστόσο διαφορετικές… η μία συντηρητική, η άλλη εξεζητημένη… Η πρώτη, εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η δεύτερη δικηγόρος, (από τα λεγόμενά τους ) αφού εξάντλησαν το ενδιαφέρον τους για κοινούς γνωστούς (προφανώς υπήρξαν συμμαθήτριες) συνέχισαν με τα οικογενειακά τους.
- Ο γιος μου σπούδασε με υποτροφία στην Αμερική πυρηνικός, εργάζεται στη ΝΑΣΑ και ζει στη Φλόριντα.
Η κόρη μου διδάσκει Γαλλική Φιλολογία σε Πανεπιστήμιο του Παρισιού, είναι παντρεμένη με Γάλλο γιατρό.
Έκαναν λαμπρή καριέρα. (είπε με περίσσιο καμάρι η Σοφία).
Τα δικά σου παιδιά τακτοποιήθηκαν;
- Τα παιδιά!.. Τι να σου λέω Σοφία μου!.. Στην αρχή προσπάθησα να τ΄ αποτρέψω από αποφάσεις που αργότερα τυχόν μετάνιωναν, έτσι νόμιζα, όταν είδα πως ήταν αποφασισμένα, ακολούθησα το παράδειγμά τους.
Έχω ενταχθεί σε μια ομάδα γυναικών και φροντίζουμε ανήμπορους συνανθρώπους μας. (και σαν να μιλούσε στον εαυτό της συνέχισε).
Ο καθένας ακολουθεί τον δρόμο της αποστολής που καθορίστηκε από ψηλά!
Είμαι κοντά στα παιδιά με την σκέψη και την προσευχή, για εκείνα και το έργο τους. (κουνώντας το κεφάλι της πάνω –κάτω γυρίζει προς τη Σοφία) – Ποιος το περίμενε ότι η κρίση θα έφερνε τους ανθρώπους κοντά όπως παλιά… τότε που τα «σκέπαζε» όλα η ΑΓΑΠΗ!
Ο Άλκης μου γιατρός, έγινε μέλος των γιατρών του κόσμου.
Ο Γιώργος εκπαιδευτικός στο Ζαϊρ, η Όλγα μου με τον σύζυγό τους και τα δυο παιδιά τους μέλη ιεραποστολής στη Μαδαγασκάρη.
Μυριάδες Ελληνόπουλα έφυγαν και προσφέρουν από το περίσσευμα της καρδιάς.
Η τεχνολογία με φέρνει κάθε μέρα κοντά σχεδόν ανάμεσά τους. (τηλ. λάπτοπ). Βλέπω τους καταυλισμούς που εκπαιδεύουν τα παιδιά στις τέχνες, στα σχολεία, ιατρεία, οφανοτροφεία, συσσίτια, κι όλα αυτά με κίνδυνο της ζωής τους. (ασθένειες – δοκιμασίες, κ.τ.λ.).
Φτώχεια, πόνος, δυστυχία… στ’ αυτιά μου αντηχεί πάντα το «τραγούδι» (ικεσία)
«Κάποιος πεινάει Θεέ μου, δώστου ψωμί,
Θεέ μου, δώστου ψωμί!
Κάποιος διψάει Θεέ μου, δώστου νερό,
Θεέ μου, δώστου νερό» κ.τ.λ.
Στα μάτια των παιδιών υπάρχει το ΓΙΑΤΙ;
Οι δυο φίλες σηκώθηκαν ήρθε η σειρά τους.
- Καλή χρονιά είπαν, μ’ ένα στόμα και χώρισαν.
Η Νίκη όλη τούτη την ώρα που άκουγε έναν ύμνο προς την αλληλεγγύη και την αγάπη συλλογίζεται:
Για να λείψει ο πόνος η φτώχεια η θλίψη το δάκρυ,
πρέπει η απονιά και η απληστία να πάνε στην άκρη.
Θα ήταν η γη μια αγκαλιά, σαν είχε χώρο η καρδιά!
Κατευθύνεται προς την έξοδο, στέκεται στο πλατύσκαλο για λίγο πριν κατέβει στο δρόμο. Κοιτάζει ψηλά, ο ήλιος λάμπει μεσούρανα και «λούζει»στο φως όλη την πλάση.
Τον ήλιο και την ψυχή μας δεν θα μας κλέψουν ποτέ… εκείνος θα ανατέλλει και θα ζεσταίνει στις καρδιές μας που είναι ανοιχτές και θά χουν θέση για τον συνάνθρωπο μας.
Ωστόσο φυσάει βοριαδάκι, αναπνέει βαθιά κι αφουγκράζεται τον άνεμο, θαρρεί πως ακούει την ικεσία των πονεμένων που κουβαλάει στα «φτερά» του και το ταξιδεύει στα πέρατα της οικουμένης.
Περνά μέσα απ’ τους αμμόλοφους της ερήμου, πελάγη ωκεανούς, ηπείρους, κάνει το γύρο της γης και εύχεται να φθάσει εκεί που συναντιώνται οι «μεγάλοι» της … Εκεί που θεσπίζουν νόμους για τα «δικαιώματα» του ανθρώπου (μόνο των ισχυρών) και αποφασίζουν για τις τύχες των μικρών λαών…. Να γίνει κραυγή, να αφυπνίσει συνειδήσεις να αγγίξει καρδιές!..
«ψωμιιί !..
«νερόοο …
δικαιοσύνηηη…
ΑΓΑΠΗ!..
Σημ. Όλη η Σοφία του κόσμου δεν αρκεί,
αν δεν Νικήσει η αγάπη, για να επικρατήσει
η Ειρήνη!
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει, πρέπει να αποδείξουμε στον χρεωκοπημένο πνευματικά σημερινό κόσμο τον δρόμο για την έξοδο απ’ το παράλογο και την αυτοκαταστροφή, και ο Θεός θα είναι μαζί μας.
Καλή Χρονιά
Χρυσαυγή Καπέλλα
Παπαδημητρίου
