* Του Κων/νου Δ. Χλωρού
1. «Η Βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασμοί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11,12)
2. «Χριστός γεννάται, δοξάσατε...»
«Χριστός επί γης, υψώθητε...»
3. «Χαίροις Ανασσα, Μητροπάρθενον κλέος...» (ειρμός - ιαμβικός - της Αγ. Πεντηκοστής)
Η Χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατέρα μας και η δωρεά του Αγίου Πνεύματος, μας αξιώνει όλους μας που φορέσαμε την αδαμιαία φύση να γιορτάσουμε και φέτος στο «σκανδαλωδώς» ευλογημένον έθνος μας, τη χαρά της «Μητρόπολης» των εορτών τα Χριστούγεννα.
Ο Απόστολος των εθνών, Παύλος, στην ομιλία του προς τους Αθηναίους της εποχής του, «ένα μνημείο κάλλους - ανεπανάληπτης ρητορικής δεινότητας και ψυχικής ομορφιάς - πίστης, ελπίδας και αγάπης λέει: Ο Θεός τον οποίον εγώ κηρύττω, «εγώ το στόμα του Χριστού», δημιούργησε όλους τους ανθρώπους «παν γένος ανθρώπων, κατοικείν επί παν το πρόσωπον της γης (επιφάνεια), από ένα αίμα, «εξ ενός αίματος» (Πραξ. 17, 22-9)
Χορωδία: Ας είναι και σ’ εσένα αυτή η Χάρη
Ιερέας: Ας υψώσουμε τις καρδιές μας ψηλά προς το Θεό
Χορωδία: Έχουμε ανυψώσει τις καρδιές μας προς τον Κύριο
Ιερέας: Ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο
Χορωδία: Πραγματικά αυτό είναι άξιο και δίκαιο.
Αυτός ο διάλογος της «Αγίας αναφοράς» στη θεία λειτουργία της εκκλησίας μας... μέχρι την «ενότητα της Πίστεως και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος αυτησάμενοι, εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα», ναι αυτόν δημοκρατικότατο διάλογο μαζί με τους εννέα μακαρισμούς του κατά Ματθαίου Ευαγγελίου, εάν το γνωρίζαμε όλοι μας - είναι ο «καταστατικός χάρτης Ηνωμένων Εθνών» - και τον εφαρμόζαμε στην αγάπη μας προς τον «πλησίον» - δεν θα υπήρχε πρόβλημα: Τρομοκρατίας, προσφυγιάς, πνιγμού νηπίων στη Μεσόγειο Θάλασσα, κάθε μέρα... δεν θα υπήρχε όλο το «ρημαδιό» βίας και ασωτείας από τον παλιό Αδάμ μέχρι σήμερα τον νέο Αδάμ, που είναι ο Χριστός, ο επιφανής Θεός, ο «Ήλιος της Δικαιοσύνης», ο ερχόμενος εις τον κόσμον «αμαρτωλούς σώσαι, ων (εκ των οποίων) πρώτος ειμί εγώ» κατά τον Απόστολο Παύλο - είχε αυτό το φρόνημα για τον εαυτό το, διότι «έδιωξε, καθώς έλεγε, την εκκλησίαν του Χριστού υπερβολικά και την πολεμούσε» (Γαλ. 1,13).
Όταν όμως άκουσε την φωνή από τον ουρανό Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις; - «εγώ ειμί Ιησούς ον συ διώκης», πίστεψε και ανέβηκε μέχρι 3ου ουρανού...» και έγινε αυτό που λέει το Απολυτίκιον του (ύμνος): «Εθνών σε κήρυκα και φωστήρα τρισμέγιστον, Αθηναίων διδάσκαλον, οικουμένης αγλάισμα, ευφροσύνως γεραίρομεν, τους αγώνας τιμώμεν και τας βασάνους δια Χριστόν, το σεπτόν σου μαρτύριον. Αγιε Παύλε απόστολε, πρέσβευε Χριστώ των Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών» (Ηχος δ’).
Ποιος ιδρυτής ανθρώπινης θρησκείας - μονοθεϊστικής ή «μύστης του πνεύματος» παγανιστικής θρησκείας (ειδωλολατρικής) μπορεί να συγκριθεί με έναν Παύλον για τον οποίον έχει ειπωθεί: «στόμα Χριστού Παύλος», στόμα δε Παύλου, Χρυσόστομος».
Η θρησκεία του Μ.Α.Τ.Σ. (μέγας αρχιτέκτονας του σύμπαντος), πιστεύει σ’ αυτόν τον «Υψιστο Θεό» ο οποίος έστειλε πολλούς «μύστες» στον κόσμο: Σωκράτη, Βούδα, Μωάμεθ, Χριστό - ...Κρίσνα, Κομφούκιο (Γκουρού - διαλογισμό) - ένας Θεός απρόσωπος, αέρινος, απνευμάτιστος, ανούσιος, χωρίς «εγώ», άσαρκος, άπιαστος, απλησίαστος, άχρωμος, εντελώς άγνωστος.
Ο δικός μας Θεός δεν είναι κατασκεύασμα ανθρώπινης σοφίας και «αερολογίας».
Φανερώθηκε με σάρκα, κηρύχτηκε στα έθνη, πιστεύθηκε στον κόσμο, δικαιώθηκε από το Αγιο Πνεύμα, τον άλλον παράκλητον (παρηγοριά), που έστειλε την ημέρα της Πεντηκοστής, υπέστη Σταυρόν και θάνατον ατιμωτικόν, δωρεάν, χωρίς να χρωστά τίποτε σε κανέναν, ο μόνος αναμάρτητος, «ο ανενδεής και απείραστος κακού».
- «Ο Θεός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» και «αναστάς εκ νεκρών, ανελήφθη εν δόξη (δοξασμένος) με θεανθρώπινη πλέον μορφή, για να καθήση στα δεξιά του Πατρός και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης, κρίναι ζώντας και νεκρούς» του οποίου η εξουσία ως Παντοκράτορας, αυτοθυσίας και αγάπης, θα είναι αιώνια. Περιμένουμε καινούργια γη και καινούργιο ουρανό, στον οποίο θα θριαμβεύει η δικαιοσύνη του «εσφαγμένου αρνίου της Αποκαλύψεως» του Απ. Ιωάννου.
Χριστούγεννα χωρίς Αειπάρθενο Παναγία και Χριστό, τόσο ταπεινό δεν υπάρχουν «ο αχώρητος παντί, πως εχωρήθη εν γαστρί, ο εν κόλποις του Πατρός ως εν αγκάλες της μητρός; απορεί και θαυμάζει ο υμνογράφος, το δέχεται όμως το «μυστήριο» αυτό της ιστορίας, γιατί υπήρξε ιστορικό πρόσωπο. Διχοτόμισε την ιστορία σε προ και μετά Χριστόν εποχή. Δεν θέλει το μυστήριο έρευνα, μόνο πίστη, βεβαιωμένη και ασφαλή, όπως πιστεύεται στις καθαρές καρδιές που εσταυρώθηκαν και συναναστήθηκαν μαζί με τον Χριστό δια του Μυστηρίου του Ιερού Βαπτίσματος. Αγιάζονται δε με την μετάνοια και εξομολόγηση ειλικρινή, τρεφόμενοι με το «φάρμακο της αθανασίας» - «Σώμα Χριστού μεταλάβετε, πηγής αθανάτου γεύσασθαι».
Καλοί άνθρωποι, οι οποίοι δεν έπεσαν σε βδελυρά (σιχαμερά) πάθη σώματος και ψυχής - εγωισμού και υπερηφάνειας, φόνου, αδικίας, ψεύδους, κραιπάλης, ζηλοφθονίας, χαιρεκακίας, κοιλιοδουλείας, πλεονεξίας και πάσης ασελγείας, τέτοιοι αγαθοί, καλοί άνθρωποι, υπάρχουν σε όλες τις θρησκείες. Αγιοι όμως «κεκελευσμένοι» να γίνουν «Θεοί» κατά χάριν, δωρεάς Πνεύματος Αγίου, δεν υπάρχουν, ούτε στο Ισλάμ, ούτε στο Βουδισμό, ούτε στο κάθε είδους ανθρωπιστικό - ανθρωποκεντρικό σύστημα.
Σου λένε: «ένα μωρέ άνθρωποι είμαστε, τον ίδιο Θεό έχουμε όλοι. Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό». Αυτό είναι υπερφίαλος «αγνωστικισμός». Ο Απ. Παύλος γράφει: «Ει δοκεί τις ειναί τι, μηδέν ων εαυτόν φρεναπατά» (Γαλ. 6, 3-4) (εάν νομίζει κανείς ότι είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτε αυτός απατά τον εαυτόν του). «Θεός ου μυκτηρίζεται» (μη πλανάσθε ο Θεός δεν εμπαίζεται) (6,7)
Γέροντα λέει νεαρός στον Αγιο Παΐσιο, Αγιορείτη «τι πρέπει να κάνω για να έχω νήψη;» του λέει ο Γέροντας: «Να νίβεσαι κάθε μέρα... αν κι εγώ που νίβομαι κάθε μέρα, χαΐρι (προκοπή) δεν είδα ακόμα».
«Καθαρότης νους και καρδίας ο (το οποίο) εστί και λέγεται νήψις». Τέτοια «νήψη» μόνον Πορφύριοι και Παΐσιοι - αγλαΐσματα ορθοδοξίας - θα έχουν εις αιώνας αιώνων .
- «Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί και οι βιασταί της Αλήθειας και της Ζωής, εν Κυρίω Ιησού - Χριστώ, αρπάζουσιν αυτήν».
Τα Χριστούγεννα φέτος ήλθαν - Θεού ευδοκήσαντος και εξ ουρανού «κενωθέντος» (άδειασμα; Εσταυρωμένης θείας κοινωνίας - θεανθρώπινης επικοινωνίας
- μαζί μας ως Μία Ανάσα: (αποπνιγμού - κόκκινουδανισμού και παντός ακαθάρτου «χοίρινου» σταυλισμού μέσα μας.
- «Ιδού η δούλη - Κυρίου, γένοιτό μοι, κατά το ρήμα σου»
- «Χαίροις Ανασσα (βασίλισσα) μητροπάρθενον κλέος (δόξα)... Κανένα εύστροφο ρητορικό στόμα δεν θα μπορέσει ποτέ να σε υμνήσει, όσον και όπως αξίζεις. «Χαίρε Νύμφη ανύμφετε»
- «Ψάλλε - ψυχή μου - συνεπώς και ευρύθμως και έση ως νεοσσός αετού εν ύψει αιρόμενος»
- Ψάλλε - γλυκέ μας «Γραμμάτων άγιε και ουράνιο σκήνωμα», γλυκύφθογγε, μαγείας ψαλτικής, χάρισμα, ψάλλει... απ’ την καλή και την ανάποδη σ’ όλους τους «χαλασοχώριδες»... αναβαθμόν σου - ύμνον - γλυκύτατον
- «Η καρδία μου προς σε Λόγε υψωθήτω και ουδέν θέλξει με των του Κόσμου τερπνών, προς χαμαιζηλίων»¨
- Ψάλλε - αγαπημένο σου Χριστό και Παναγίαν Κυρ. Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με Ελισσαίου προφήτου ευλογίαν, καημούς και πάθια του λαού για την του ελεήμονος Θεού σου ευδοκίαν.
- Χριστός γεννάται δοξάσατε
Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε
Χριστός επί γης υψώθηκε
- «Αγάπη, ω βάθους πλούτου και προς εχθρούς αγάπη
Αγάπη, χαρά της ζωής και τ’ ουρανού ευλογία
Γλυκιά σαν τ’ άστρο της αυγής, μεγάλη σαν την Παναγίαν»
