Του Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, Θεολόγου
Η Γέννηση του Χριστού είναι το μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός που επέδρασε βαθύτατα στην ιστορία του ανθρώπου και του κόσμου. Είναι το μεγάλο θαύμα και μυστήριο, που άλλαξε την πορεία της ανθρωπότητος. Γκρέμισε καθεστώτα πλάνης και ειδωλομανίας κι επέβαλε την παντοδυναμία της αγάπης και τον αληθινό πολιτισμό.
Ήρθε ο Θεός στη γη. «Ο ήλιος της δικαιοσύνης» στους «εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένους». Ο Αχώρητος σμίκρυνε τόσο, ώστε να χωρέσει στις διαστάσεις του ανθρώπινου σώματος. Κατάπληκτος από το θαύμα ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, η λύρα αυτή του πνεύματος, ψάλλει ενθουσιαστικά: «εταπείνωσεν αταπεινώτως το αταπείνωτον αυτού ύψος».
«Άναρχος Θεός καταβέβηκεν» ψάλλει μελωδικά και η λαϊκή μούσα, συντονισμένη με την εκκλησιαστική ποίηση και υμνωδία. Εξυμνεί και αυτή με τη δική της χάρη το εξαίσιο θαύμα της εισόδου του Θεού στον κόσμο.
Στη Δημιουργία του κόσμου έχουμε άμεση δημιουργική επέμβαση του Θεού. Ενώ στην ενανθρώπιση του Χριστού εισέρχεται ο ίδιος ο Θεός στον κόσμο. Αυτή η απερινόητη και ακατάληπτη ενέργεια του Θεού αποτελεί κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας «λύσιν ευπρεπεστάτην» του προβλήματος της πτώσης στην αμαρτία.
Αυτή η «ευπρεπεστάτη λύσις» φανερώνει την άπειρη αγάπη του φιλάνθρωπου Θεού να σώσει φιλανθρώπως τον κόσμο. Εμφανίζει την απεραντωσύνη της φιλανθρωπίας του Θεού, που είναι όση και η μεγαλωσύνη του.
Ο Θεός ήρθε ταπεινός στη γη. Ήρθε με το κάλυμμα της ανθρώπινης φύσης. Γιατί, αν ερχόταν με όλη τη δόξα του, κανείς δεν θα μπορούσε να τον αντικρίσει. Έλαβε το όμοιο, για να το σώσει. Την ανθρώπινη φύση, για να τη θεώσει. Έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο. Αναφερόμενος στην ενανθρώπιση του Χριστού ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί: «Στοχαστείτε τι σημαίνει να κατεβεί ο ήλιος από τους ουρανούς και να τρέχει πάνω στη γη και να σκορπά γύρω του όλη την λάμψη. Αλλά συνέβη κάτι πιο θαυμαστό ακόμα. Εισήλθε ο ήλιος της δικαιοσύνης στη σάρκα μας, αφού κατέβηκε στη γή».
Αυτή την ταπείνωση του Θεού για να σώσει τον κόσμο προβάλλει ενώπιόν μας η εικόνα της Γέννησης του Χριστού. Εμφανίζει πως το ανακλινόμενο στη φάντη των αλόγων ζώων νήπιο δεν είναι ένα οποιοδήποτε αδύναμο παιδί, αλλά ο Νηπιάσας για τη σωτηρία του κόσμου Παντοδύναμος Θεός. Γι’ αυτό και προσκυνείται ευλαβικά απ’ τους πιστούς. Εύστοχα εκφράζει ο ποιητής τα αισθήματα ευλάβειας του στο μυστήριο της ενανθρώπισης του Θεού, που αισθητοποιεί η εικόνα της θείας Γέννησης, ψάλλοντας: «Νάμουν του στάβλου ένα άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι, την ώρα π’ άνοιξ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι! Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του, το στέμμα γύρω στο μέτωπό του…».
Αναφέρεται πως ένας ολιγογράμματος πιστός έλαβε κάποτε μια βυζαντινή εικόνα της θείας Γέννησης, την οποία δεν χόρταινε να τη βλέπει και να την ασπάζεται πλημμυρίζοντας από δάκρυα. Βίωνε μέσα του το βαθύ νόημα του μυστηρίου της σάρκωσης του Θεού. Της θείας οικονομίας, όπως λέγεται στη γλώσσα της Θεολογίας το σχέδιο του Θεού για να σώσει τον κόσμο. Και δικαιολογούσε τη ροή των δακρύων λέγοντας πως, αν δεν μπορούμε να γεμίζουμε τα μάτια μας με το φως του θαύματος, ας τα ξεπλένουμε με τη μετάνοια.
Η γιορτή των Χριστουγέννων μας καλεί ν’ αφήσουμε την εωσφορική έπαρση της αθεΐας και το βούρκο της ακολασίας και υλομανίας και να γυρίσουμε ταπεινοί προσκυνητές του Νηπιάσαντος Χριστού. Του μοναδικού Σωτήρα και Λυτρωτή. Αρκετά μας πλάνεψαν οι δήθεν σωτήρες με την απιστία, την αθεΐα και την υλιστική αντίληψη της ζωής. «Μας γέλασαν φοβερά, μας κόψαν της ζωής τα φτερά». Με την απολυτοποίηση των οικονομικών μεγεθών και την υποτίμηση των θρησκευτικών και ηθικοπνευματικών αξιών μας οδήγησαν στην κοινονικοοικονομική κατάντια, που μας έχει ευτελίσει στον κόσμο όλο. Και δεν γνωρίζουμε, εάν πότε και με ποιο κόστος θα μπορέσουμε να την ξεπεράσουμε. Η ανηθικότητα, η βία, το έγκλημα πλεονάζουν. Κυριαρχεί η ανασφάλεια. Η οικογένεια διέρχεται κρίση, η παιδεία έχει το κακό της χάλι. Και πάει προς το χειρότερο. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ήρθε το τέλος της Ελλάδος.
Καιρός να ανανήψουμε και να επιστρέψουμε σ΄ Εκείνον που ήρθε να γεννηθεί σε σταύλο, για να κάνει τον κόσμο, από σταύλο, που τον είχε καταντήσει η αμαρτία, παραδεισένιο. Καιρός να επιστρέψουμε στον Πρώτο και στον Ένα. Στο μοναδικό Σωτήρα και Λυτρωτή.
