Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο αποτέλεσε η ελληνοαιγυπτιακυπριακή συνάντηση που, έγινε στην Αθήνα από 08-12 μέχρι την 10-12-2015 και αυτή επικεντρώθηκε περισσότερο, στη χάραξη των θαλασσίων Ζωνών στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου και λιγότερο σε άλλα ζητήματα στις μεταξύ τους σχέσεις.
Η Κύπρος έχει μέχρι σήμερα οριοθετήσει και έχουν υπογραφεί σχετικές συμφωνίες, για την χάραξη των μεταξύ τους Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) μόνο με το Ισραήλ και το Λίβανο, ενώ η χώρα μας, έχει προβεί αντίστοιχα στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με την Ιταλία από το 1977 και βρίσκεται σε εξέλιξη και μάλιστα, σε προχωρημένο στάδιο συζητήσεις, για επέκταση αυτής της συμφωνίας και στην οριοθέτηση των ΑΟΖ αμφοτέρων των Κρατών (Ελλάδα – Ιταλία).
Μεταξύ της χώρας μας και της Αλβανίας, έχει υπογραφεί από το 2009 σχετική συμφωνία, για τη χάραξη των Θαλασσίων Ζωνών (ΑΟΖ – χωρικά ύδατα-Υφαλοκρηπίδα). Αργότερα όμως το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας, έκρινε τη συμφωνία αυτή, Αντισυνταγματική και έκτοτε αυτή βρίσκεται σε εκκρεμότητα και είναι ένα σοβαρό αγκάθι, στις μεταξύ μας σχέσεις. Και εδώ υπάρχει σίγουρα Τουρκική παρέμβαση.
Με τη Λιβύη οι έως τώρα διαπραγματεύσεις μας, δεν απέδωσαν γιατί η γειτονική μας Χώρα, ζητά να εξαιρεθούν και να μη ληφθούν υπόψη η ύπαρξη των νησιών Γαύδος – Σχίζα – Σοφάδες – Σπαϊέντζα – Χρυσή Κουφονήσι, ευθυγραμμιζόμενη και αυτή πλήρως με την Τουρκία, ότι τα νησιά στερούνται υφαλοκρηπίδας και κατ’ επέκταση ΑΟΖ.
Η οριοθέτηση της ΑΟΖ εφόσον μεταξύ των ενδιαφερομένων χωρών, οι αποστάσεις είναι, μικρότερες των 400 Ναυτικών Μιλίων, τούτο θα πρέπει να γίνει σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών, σε συνεργασία πάντοτε με τις γειτονικές χώρες, γιατί το πλάτος της ΑΟΖ είναι 200ΝΜ και επειδή στην περιοχή μας, αυτό δεν συμβαίνει, θα πρέπει προηγουμένως όπως γίνεται τώρα με την Αίγυπτο και την Κύπρο να υπάρξουν διαπραγματεύσεις με τα όμορα Κράτη (Ιταλία – Αλβανία - Λιβύη - Αίγυπτος – Κύπρος – Τουρκία).
Κομβικό σημείο για τη χάραξη των Θαλάσσιων Ζωνών και συγκεκριμένα των ΑΟΖ των τριών αυτών χωρών (Ελλάδα – Κύπρος – Αίγυπτος) αλλά και με την Τουρκία είναι, το Καστελόριζο και τούτο γιατί σε αυτό συναντώνται, οι ΑΟΖ Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου – Τουρκίας κάτι το οποίο ως γνωστόν, δεν αποδέχεται η Τουρκία, με το γνωστό τροπάριο ότι, το νησί αυτό (Καστελόριζο) ως απομονωμένο που, είναι κατά τη γειτονική μας χώρα, δεν δικαιούται ΑΟΖ και εδώ, αρχίζουν τα δύσκολα που, δεν επιτρέπουν την χάραξη των Θαλασσίων Ζωνών με την Αίγυπτο και την Κύπρο, λόγω σοβαρών αντιρρήσεων της γειτονικής χώρας (Τουρκίας), πράγμα που, ούτε η Ελλάδα – ούτε η Αίγυπτος πολλώ δε μάλλον η Κύπρος, μπορούν να το αγνοήσουν και επομένως για ευνόητους λόγους, θα πρέπει να αποφευχθεί κάθε ενέργεια, η οποία στο όνομα μιας επιμέρους συνεργασίας, θα δημιουργήσει μια νέα εστία ανάφλεξης στην ευαίσθητη αυτή περιοχή.
Συνεπώς η από καιρού προσπάθεια της χώρας μας, να έλθει σε συμφωνία, ως προς τη χάραξη των Θαλάσσιων Ζωνών, με τις γειτονικές μας Χώρες, Αλβανία – Λιβύη – Αίγυπτος – Κύπρος ώστε τρόπον τινά, να απομονωθεί η Τουρκία και στο τέλος να υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων, να αποδεχθεί το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών του Μοντέγο Μπέϊ του 1982 (Τζαμάικας) το οποίο αρνείται πεισματικά για ευνόητους λόγους να υπογράψει και στη συνέχεια να το επικυρώσει, δεν φαίνεται αυτό να επιτυγχάνεται και ως εκ τούτου πάνω στο θέμα αυτό, το κλειδί είναι και παραμένει ακόμα η Τουρκία, με την οποία θα πρέπει να τα βρούμε με ένα ιστορικό συμβιβασμό, χωρίς νικητές και ηττημένους. Λύση δηλαδή θετικού αθροίσματος μακριά από παλικαρισμούς και εθνοτικές κορώνες.
Ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας Νταβούτογλου στο βιβλίο του, το Στρατηγικό Βάθος και η Διεθνής Θέση της Τουρκίας γράφει, η Ελλάδα με 6ΝΜ χωρικά ύδατα κατέχει σήμερα το 35% του Αιγαίου και η Τουρκία μόλις το 8,9% και όμως δεν της φθάνει. Με 12ΝΜ χωριά ύδατα το 35% γίνεται 64% (Ελλάδα) και το 8,9% γίνεται 10% (Τουρκία) και το 26% ανοικτή θάλασσα. Αυτό αδικεί κατάφωρα την Τουρκία και ως εκ τούτου δεν πρόκειται να το αποδεχθεί σε καμία περίπτωση.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί πιστεύω, κανένα Διεθνές Δικαστήριο όπως της Χάγης και βλέποντας τον χάρτη του Αιγαίου και την Τουρκία που, διαθέτει τα πιο εκτεταμένα παράλια στη θάλασσα αυτή, να επιδικάσει και να εκχωρήσει στη Χώρα μας το 64% του Αιγαίου και μόνο το 10% στην Τουρκία. Και τούτο γιατί οι Δικαστές θα λάβουν υπόψη και άλλους παράγοντες όπως πληθυσμούς, οικονομική δραστηριότητα, μήκος ακτογραμμών, αποστάσεις, από αντικείμενες ή παρακείμενες ακτές και άλλα πολλά, συνεκτιμώντας συνολικά τις διατάξεις που, διέπουν το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών. Γι’ αυτό η όποια λύση καλό θα είναι να προκύψει από διαπραγματεύσεις και μόνον, μακριά από Δικαστήρια που, κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων τι θα προκύψει, το σκεπτικό και την ποιότητα των Δικαστών.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους και παρά την ατυχή, για τον ελληνισμό συγκυρία, συνεπεία της οικονομικής κατάρρευσης και της χρεοκοπίας που, σήμερα βιώνει, των αδυναμιών που, παράγει θα πρέπει, η Αθήνα και Λευκωσία να δρομολογήσουν το ταχύτερο δυνατόν, παραγωγικούς τρόπους ανάκαμψης και υπέρβασης της σοβαρής οικονομικής κρίσης, προκειμένου: Αφ’ ενός μεν, να αποσοβήσουν ενδεχόμενες επικίνδυνες υποτροπές σε καίρια εθνικά θέματα όπως Αιγαίο και Κυπριακό και αφ’ ετέρου δε, να μην βρεθούν εκτός νυμφώνος, σε ό,τι αφορά το αναδυόμενο νέο γεωστρατηγικό περιβάλλον στην ευρύτερη περιοχή. Γιατί αυτό θα είναι τουλάχιστον ασύμφορον, για να μην πω μοιραίο για το Έθνος μας.
