Γράφει ο Σωτ. Αθ. Μουντζούρης
Η κατάργηση της εορτής των Χριστουγέννων δεν είναι πρόσφατη επιδίωξη. Επιχειρήθηκε και στο παρελθόν (όπως π.χ. το 1644 στη Βρετανία, με νόμο και στην κομμουνιστική Ρωσία (1917 μέχρι την κατάρρευση του καθεστώτος, το 1990). Η σημερινή κοινωνία, η λεγόμενη και παγκοσμιοποιημένη και ο σύγχρονος πολιτισμένος κόσμος, ενώ καθιερώνει διάφορες γιορτές (παγκόσμιες ημέρες και τοπικές εορτές αγροτικών προϊόντων κ.λπ.), προσπαθεί να εκτοπίσει και να εξαφανίσει «από προσώπου γης» τα γενέθλια του Χριστού, ενώ παράλληλα διαφημίζει (και επέτυχε μάλλον) τον εορτασμό των γενεθλίων σε όλους μας, καταργώντας την ημέρα της ονομαστικής εορτής.
Σήμερα, φανατικός πολέμιος « της του Χριστού γέννας» (Χριστουγέννων), είναι η εκκοσμίκευση, που θέλει να υποβαθμίσει το γεγονός και να το εντάξει σε πλαίσια οικονομικοκοινωνικά-υλιστικά. Έτσι βλέπουμε μια νέα διαφορετική εικόνα στα σπίτια μας, στο περιβάλλον μας και στην κοινωνία τη σύγχρονη. Στην Αμερική και στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα «οι υπεράγαν προοδευτικοί-εκσυγχρονιστές», για να μην προσβληθούν δήθεν οι αλλόθρησκοι προσπαθούν να σβήσουν στην κυριολεξία την λέξη Χριστούγεννα. Ό,τι δηλαδή δεν πέτυχε ο Ηρώδης να το πετύχουμε με σύγχρονους τρόπους σήμερα!
Στην αγορά με δυσκολία βρίσκει κανένας ευχετήριες κάρτες που να γράφουν «Καλά Χριστούγεννα» και σπανίως οι ευχόμενοι δι’ αλληλογραφίας (έντυπης ή ηλεκτρονικής ) αναφέρονται σε «Καλά Χριστούγεννα», φράση που αντικαταστάθηκε με τη γνωστή «Καλές γιορτές». Το ίδιο συναντάς και σε διαφημίσεις, άλλα μηνύματα και σε επιγραφές δημοσίων και άλλων χώρων. Πρόσφατα διάβαζα ότι και στα σχολικά εγχειρίδια οι μαθητές δεν βοηθιούνται καθόλου να κατανοήσουν το βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων, που είναι η ενανθρώπηση του Θεού (ο Θεός έγινε άνθρωπος για να βοηθηθούμε στην κατανόησή του και κατά συνέπεια στη σωτηρία μας). Περισσότερες αναφορές γίνονται για ξωτικά και καλικάτζαρους. Προσπαθούμε να ανασυστήσουμε την ειδωλολατρία-και αυτό το θεωρούμε πρόοδο, εκσυγχρονισμό και πολιτισμό-ενώ ο Χριστός ήλθε και την κατήργησε! Σήμερα θεωρούμε Χριστούγεννα τα ρεβεγιόν και το Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Η φάτνη με τον μικρό Χριστούλη (που τραγουδούσαμε στα χρόνια μας, ως μικροί μαθητές), την ψαλμωδία των Αγγέλων, την παρουσία των ποιμένων, έλειψαν πλέον. Η Θεία λειτουργία των Χριστουγέννων δεν μας ενδιαφέρει και τόσο, όσο η ανεύρεση καλής θέσης σε νυκτερινό κέντρο (για «ρεβεγιόν») ή για χαρτοπαιξία την πρωτοχρονιά.
Όσον αφορά την Ελλάδα της κρίσης, μάλλον δύσκολα να πεισθούμε ότι υπάρχει, αφού οι αποδράσεις για εξωτερικό, χιονοδρομικά κέντρα (εσωτερικού και εξωτερικού) και οι μετακινήσεις για εκδηλώσεις «Ξωτικών κλπ» καλά κρατούν. Χιλιάδες οι μετακινούμενοι και σε εκατοντάδες χιλιόμετρα με δαπάνες και προσωπικούς κινδύνους. Με όλα αυτά που συμβαίνουν - και τα ζούμε ως κανόνα και όχι ως εξαίρεση - γιατί αγανακτούμε για εκείνα προαναγγέλλονται να συμβούν στο μέλλον (κατάργηση θρησκευτικού μαθήματος, πρωινής προσευχής μαθητών, αποκαθήλωση εικόνων και χριστιανικών συμβόλων από δημόσια σχολεία και άλλους χώρους, κατάργηση θρησκευτικών εορτών, απαγόρευση παρουσίας κληρικών και πνευματικών σε δημοτικά σχολεία ακόμη, νομοθέτηση αντιχριστιανικών νόμων κλπ);
Μήπως ήδη ζούμε σε μια αποχριστιανοποιημένη κοινωνία, ειδωλολατρική και σε ένα κράτος που έπαψε να νομοθετεί χριστιανικά αλλά προκλητικά και με σχέδιο επιδίδεται στην εξαφάνιση των ιερών και οσίων, των αγνών ηθών, εθίμων και ιδανικών της πατρίδας μας; Και θέλουμε χαρά και ελπίδα και αντιμετώπιση των δυσκολιών μας, χωρίς Χριστό; Χωρίς «να έχουμε τον Θεό μας» πώς θα μετριάσουμε τον πόνο μας, τη δυστυχία μας και θα θεραπεύσουμε τις αδυναμίες μας (ως άτομα, κοινωνία και έθνος) για να δούμε καλύτερες φωτοφόρες και ελπιδοφόρες μέρες;
Οι γιορτές μας, πρέπει να είναι όπως εκείνες των πατεράδων μας και των προγόνων μας. Γιορτές χριστιανικές που μας ενώνουν, αδελφώνουν, μας χαροποιούν, μας καθιστούν αλληλέγγυους στον πόνο του διπλανού μας, του φτωχού και αστέγου που υστερεί, του μοναχικού, αδυνάμου, ανήμπορου και ξένου, που θέλουν αγάπη και στοργή.
Καλά Χριστούγεννα και ευλογημένα σε όλους, με πνεύμα χριστιανικό, ελληνορθόδοξο και παραδοσιακό.
