* Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Η Νέα Δημοκρατία με όποια ονομασία κι αν λειτούργησε ως τώρα, υπήρξε σαν κόμμα και εξουσία, αλλά και σαν αντιπολίτευση, μια αξιόλογη πολιτική δύναμη, που αναμφισβήτητα πολλά πρόσφερε στον τόπο μας. Αποκορύφωση υπήρξε η περίοδος εκείνη, που κρατούσε τα ηνία της ο εθνάρχης Κων. Καραμανλής. Σημαντικοί στόχοι, στέφθηκαν από επιτυχία. Πλημμυρίδα βασικών κατασκευαστικών έργων. Η Ελλάδα για πρώτη φορά είχε γίνει ένα απέραντο εργοτάξιο. Η νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε., που έβαλε φραγμό στα εμφύλια πάθη. Η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η έντονη παρουσία της χώρας μας στο Ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι.
Η μοίρα όμως της φθοράς είναι άτεγκτη. Η άνοδος πάντα οδηγεί στην κάθοδο. Οι επόμενοι ηγέτες της από τον Αβέρωφ ως τον ράθυμο Καραμανλή και τον Σαμαρά δεν μπόρεσαν να ανακόψουν την κατιούσα. Ένα ισχυρό πολιτικό ρεύμα υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου κάλπαζε καταλυτικά. Μια μεγάλη ευκαιρία ανάταξης υπήρξε όταν ο Κώστας Καραμανλής, τέκνο Νεποτικό, πήρε τα ηνία της εξουσίας. Μας έλεγε για επανίδρυση του κράτους, αλλά ουδέν έπραξε. Τουναντίον τα μεγαλύτερα σκάνδαλα έγιναν κατά τη διακυβέρνησή του. Τόσα χρόνια θα μπορούσε να ψηφίσει Νόμους, φυσικά με πολύ ηπιότερους όρους και κόστος. Δεν θα ήταν ανάγκη να ψηφίζονται τώρα με τον Τσίπρα, με τόσο δυσμενείς και καταλυτικούς όρους. Και τελικά δείλιασε και παρέδωσε τα ηνία στον χαοτικό Γ.Α.Π. ο Σαμαράς και Βενιζέλος, αδυνατούσαν να ανακόψουν τον κατήφορο. Επί δυόμισι χρόνια οι βρόχοι των δανειστών υπήρξαν αποπνικτικοί. Στο τέλος κατάφεραν να ανορθώσουν τους οικονομικούς δείκτες, ένα πλεόνασμα μικρό, μια ελπίδα για το ξέφωτο. Αλλά ό,τι έκαναν ανακόπηκε, από το κόμμα του άκρατου λαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία της Ν.Δ. παραδόθηκε στον Μεϊμαράκη. Μια αντιπολίτευση πλαδαρή μπροστά στα προκλητικά τερατουργήματα της Αριστεράς. Το φιάσκο των Μαρξιστών υπήρξε πρωτοφανές και επικίνδυνο. Κι ο Τσίπρας μετά από ταλαντεύσεις, αποφάσισε να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωζώνη. Όλη η αντιπολίτευση παρακαλούσαν τον Τσίπρα, να εξασφαλίσει την παραμονή μας στην Ε.Ε. υπογράφοντας το τρίτο Μνημόνιο, που το ήξεραν. Το ψήφισαν 220 βουλευτές. Ο Τσίπρας αναγκάσθηκε να υπογράψει το επαχθέστερο Μνημόνιο. Όταν όμως αρνήθηκε τη συγκυβέρνηση ενότητας, προτιμώντας τον Καμμένο, οι ερίφηδες της Αντιπολίτευσης κάκιωσαν. Θύμωσαν και δήλωσαν πως το Μνημόνιο θα το καταπολεμήσουν ως επαχθές. Είναι αυτό πολιτική εντιμότητα; Όχι. Είναι ιλαρή και ευτράπελη η εικόνα ενός κόμματος που ψάχνεται, για ιδεολογική κατεύθυνση, να σέρνεται πίσω από τον απερίγραπτο συρφετό των άσχετων, που ψηφίζουν ό,τι τους κατέβει. Καμιά αντίδραση. Στο Νομοθετικό έργο της παρούσης φάσης η Ν.Δ. απουσίαζε ή έπιανε το μετερίζι της άρνησης. Δηλ. αυτό που έκανε ο Τσίπρας ανέκαθεν. Η Ν.Δ. σαν μεγάλο κόμμα, έπρεπε να πάρει θέση γρήγορη και υπεύθυνη, σαν αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Δυο μήνες τώρα 4 πρωτοκλασάτα στελέχη της άλλο δεν κάνουν, παρά να κονταροχτυπιούνται με επιθέσεις κατ` αλλήλων, με σποτ επαίσχυντα και υπονοούμενα. Έτσι έφτασαν σ` ένα φιάσκο καταγέλαστο τη μέρα της εκλογής προέδρου της Ν.Δ. Ήταν μια παροιμιώδης γκάφα. Όπως και να ήταν, το κόμμα τραυματίσθηκε βαθιά. Θα μπορούσαν να μειώσουν τον θλιβερό αντίκτυπο, αν την ίδια μέρα και οι 4 υποψήφιοι, πιασμένοι χέρι, χέρι, δικαιολογούσαν το φιάσκο, ως τεχνική βλάβη του συστήματος και αναλάμβαναν όλοι τους την ευθύνη, που τους αναλογεί. Τουναντίον, συνέχισε ο ένας να επιρρίπτει ευθύνες στον άλλον. Επιτρέπεται άνδρες με πολιτική κρίση, επί χρόνια ως υψηλόβαθμα στελέχη σε κυβερνητικές θέσεις, να βάζουν πάνω από το μέλλον της παράταξης, τα ιδιοτελή τους εσώψυχα και τις κακότροπες μικροπρέπειές τους; Αλλά και οι βουλευτές της παράταξης τι έκαναν; Καθένας δήλωνε φανερά την προτίμησή τους για έναν από τους τέσσερις (Βορίδης, Καραμανλής, Γιακουμάτος κ.ά.). Σίγουρα σκόπευαν σε μια διάκριση από τον μέλλοντα αρχηγό. Πάλι η ιδιοτέλεια. Η σωφροσύνη επέβαλε την ουδετερότητα. Εύγε όσοι αντιστάθηκαν στον πειρασμό κι έμειναν έξω από τη διαμάχη, όπως ο συμπολίτης μας βουλευτής Χρ. Κέλλας.
Αλήθεια όποιος κι αν εκλεγεί αύριο, πώς θα συνεργαστεί με ανθρώπους, που μαχαιρώνονταν μέχρι χθες; Έφτασαν σε σημείο να επικαλούνται την επέμβαση Καραμανλή - Σαμαρά, σαν εγγυητές της παράταξης. Μωρά παιδιά είναι να μην μπορούν να διεκπεραιώσουν μια εκλογή. Και τι θα πουν τώρα στον λαό, που τους εμπιστεύθηκε; Φθάνει πια. Ας ξαρματωθούνε από νταηλίκια, πολιτικαντισμούς, ύβρεις και μαχαιριές κι ας κοιτάξουν να σώσουν την παράταξη, μη και έχουμε την πολιτική κατρακύλα του ΠΑΣΟΚ.
