Από την Μαρίνα Αποστολοπούλου
Το παιχνίδι λέγεται: «Το δικό μου μνημόνιο είναι καλύτερο από το δικό σου».
Είναι επιτραπέζιο και κυκλοφορεί τώρα για τις γιορτές των Χριστουγέννων, που είναι κατ’ εξοχήν οικογενειακές, για να κάθεται όλη η οικογένεια ένα γύρω από το τραπέζι και να το απολαμβάνει.
«Μάνα» κάνει αυτός που παριστάνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και οι υπόλοιποι, ανάλογα με τις ορέξεις τους επιλέγουν ποιον από τους αρχηγούς των κομμάτων θέλουν να παριστάνουν.
Πώς παίζεται; Οδηγίες δεν υπάρχουν δυστυχώς στη συσκευασία αλλά εφόσον κάποιος έχει μάθει πώς εξελίχτηκε το περίφημο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών το περασμένο Σάββατο, μπαίνει αμέσως στο πνεύμα και μπορεί να παίξει άνετα.
...Διότι εν τέλει εκεί κατέληξε η κουβέντα αφού, όπως αναμενόταν, άλλο αποτέλεσμα δεν είχε.
Αφού συμφώνησαν ότι διαφωνούν οι πολιτικοί αρχηγοί, άρχισαν, αυτοί που άσκησαν εξουσία τα τελευταία χρόνια τα κόμματά τους και εφάρμοσαν μνημόνια να «ερίζουν» για το «ποιο» είναι το καλύτερο ή το χειρότερο μνημόνιο από τα τρία! Δηλαδή έχουν φθάσει σε αυτό το σημείο της παθητικής υποταγής στα πράγματα που δεν τους «ενοχλεί» πλέον ούτε καν το γεγονός ότι η χώρα αφήνει το ένα μνημόνιο και πιάνει το άλλο! Αυτό που τους ενδιαφέρει μόνον είναι να συνεχίσουν να κατηγορούν ο ένας τον άλλον για την… ποιότητα του μνημονίου που κουβαλάει ο καθένας στην πλάτη του.
Διότι, εδώ η ιστορία των τελευταίων ετών έχει αποδείξει το εξής απλό: ο καθένας παίρνει παραμάσχαλα το μνημόνιο που έφερε στη χώρα και πάει στα καλά του. Και προφανώς εκεί οδεύουν τα πράγματα και με την παρούσα κυβέρνηση. Βέβαια το σωστό θα ήταν ο καθένας να παίρνει το μνημόνιό του και να πηγαίνει σπίτι του-να απαλείφεται δηλαδή εντελώς από προσώπου πολιτικής ζωής του τόπου- αλλά ατυχώς εδώ έχουμε και άλλο πρόβλημα. Όλοι επιμένουν ότι θέλουν να μας σώσουν
και αφού μας έχουν στείλει ήδη αδιάβαστους. Έχουν το σύνδρομο του «σωτήρα» διά παντός και δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτούς. ‘Η μάλλον δεν θέλουμε κιόλας, αφού εμείς είμαστε αυτοί που τους ψηφίζουμε. Είναι κομματάκι «αρρωστημένη» η σχέση μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων. Βέβαια αν έφευγαν και πήγαιναν σπίτι τους δεν θα τους βρίσκαμε για να τους ψηφίσουμε αλλά τέλος πάντων…
Τι είναι λοιπόν αυτή η περιβόητη «συναίνεση»;
Τι είναι δηλαδή ετυμολογικώς το ξέρουμε ή αν δεν το ξέρουμε υπάρχει και ο Μπαμπινιώτης. Εκείνο όμως που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι στην Ελλάδα η συναίνεση είναι είδος εν ανεπαρκεία. Διότι αυθορμήτως δεν υπάρχει ποτέ η διάθεση για πολιτική συναίνεση και επιτυγχάνεται μόνον όταν μας βάλουν το πιστόλι στο κρόταφο και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Οπότε έχει τελείως πρόσκαιρα χαρακτηριστικά, τα οποία εκβιάζονται από τις ίδιες τις συνθήκες και κατά συνέπεια έχουν τελείως πρόσκαιρη διάρκεια. Καμία βάση, καμία συνείδηση των γεγονότων καμία συνέχεια προφανώς.
Τώρα λοιπόν ήρθε η σειρά του Τσίπρα να ζητήσει «συναίνεση».
Αυτού του ίδιου Τσίπρα που όταν ήταν στην αντιπολίτευση δεν διευκόλυνε στο παραμικρό τις κυβερνήσεις των προηγούμενων μνημονίων, αντίθετα τους δυσκόλευε τη ζωή όχι μόνον εντός Βουλής αλλά και εκτός με τις κατευθυνόμενες σε δρόμους και πλατείες διαμαρτυρίες (αυτά είναι γνωστά) και ο οποίος όταν του απηύθηναν έκκληση για «συναίνεση» γύριζε επιδεικτικά την πλάτη και ζητούσε εκλογές. Και βεβαίως ως αξιωματική αντιπολίτευση όχι νόμο ούτε άρθρο δεν ψήφισε για κανένα απολύτως θέμα.
Αλλά «εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις» ισχύει όσον αφορά στην ανακύκλωση των πολιτικών δυνάμεων στην εξουσία παρέα με τα μνημόνια. Και τώρα που του… θύμισαν ότι ο ίδιος ως αντιπολίτευση δεν συναίνεσε σε τίποτα απάντησε «ε καλά, όταν ήμαστε στην αντιπολίτευση όλοι κάνουμε υπερβολές!» Ε, τώρα ήρθε η ώρα να… υπερβάλουν οι άλλοι!
Και τώρα που του ήρθε το αυγό (ξέρουμε πού) με το ασφαλιστικό ήρθε η ώρα να ζητήσει συναίνεση.
‘Η μάλλον να ξαναζητήσει γιατί είχε ζητήσει και το καλοκαίρι και την πήρε μετά το καταστροφικό δημοψήφισμα και τα όσα επακολούθησαν. Και τότε την πήρε γιατί βρισκόταν η χώρα όχι απλώς στο χείλος της αβύσσου (εκεί ακριβώς βρίσκεται και τώρα) αλλά με το ένα πόδι να αιωρείται στην άβυσσο και ήταν έτοιμη να την κάνει τη βουτιά. Οπότε υπό τέτοιες συνθήκες πήρε τη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων, πήρε 250 και βάλε ψήφους από τη Βουλή και τι έκανε; Αντί να συνεχίσει με τέτοια ισχυρή κοινοβουλευτική «προστασία» προτίμησε να πάει σε εκλογές για να ξεκαθαρίσει τους εσωκομματικούς του λογαριασμούς με τον Λαφαζάνη.
Συρθήκαμε σε εκλογές για δεύτερη φόρα μέσα σε ένα εννεάμηνο και τρίτη συνολικά (με το δημοψήφισμα) και πού βρεθήκαμε; Στον ίδιο παρανομαστή! Με μία εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και όλες τις καυτές πατάτες μπροστά να πρέπει να περάσουν από τη Βουλή. Οπότε… νέα έκκληση συναίνεσης αλά καρτ! Να ψηφίσουν οι άλλοι αυτά που τον… κόβουν και τα υπόλοιπα να τα κάνει όπως θέλει ο ίδιος. Ε, δεν πάνε έτσι τα πράγματα! Πώς να το κάνουμε δηλαδή!
Ωστόσο το ρίσκαρε, υπολογισμένα.
Σου λέει: «Θα ζητήσω εγώ ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών και αν μου κάτσει μου ‘κατσε. Μπορεί να τους βρω μπόσικους κα να πούνε ότι το ψηφίζουν. Αν πάλι όχι, θα έχω το πολιτικό άλλοθι ότι εγώ ζήτησα συναίνεση και οι άλλοι δεν ανταποκρίθηκαν –αρά είμαι από πάνω- και θα κερδίσω και λίγο χρόνο και ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται». Και ούτω πώς έγινε αυτό το ε-ξ-αι-ρε-τι-κό συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών η πορεία του οποίου ήταν προδιαγεγραμμένη, και δεν αποτέλεσε στην πραγματικότητα έκπληξη για κανέναν.
Οπότε το πολιτικό κόστος του ασφαλιστικού που μετατρέπει τις συντάξεις σε… προνοιακά επιδόματα, όπως και τη φορολογία των αγροτών, το εργασιακό και άλλα τινά θα το αναλάβει μόνη της η Κυβέρνηση (εφόσον στέκεται στα πόδια της), όπως πριν από αυτές ανέλαβαν το κόστος των δικών τους μνημονίων και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Είπαμε ο καθένας με το μνημόνιό του και το πολιτικό του κόστος.
Μέσα από όλα αυτά βεβαίως φαίνεται ότι μόνον ένας λεβέντης μπορεί να σώσει την Κυβέρνηση.
Ένα λεβέντης με ονοματεπώνυμο! Ο Βασίλης Λεβέντης!
Ο οποίος στα καλά καθούμενα έχει μετατραπεί σε «πολύφερνο νύφη» της πολιτικής ζωής. Αφού οι άλλοι φαίνεται να του γυρίζουν την πλάτη, και αφού ο Λεβέντης αρχικά φάνηκε πιο «μπόσικος» ελπίζουν φαίνεται ότι τελικά θα τον ρίξουν και θα ψηφίσει με τους 9 βουλευτές που διαθέτει. Το είπε και η Γεροβασίλη, η οποία φιλοδοξεί ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία όχι μόνον δεν θα μειωθεί αλλά θα ενισχυθεί κιόλας. Πλην όμως, στην πορεία του πράγματος ο Βασίλης Λεβέντης το παίζει «δύσκολος» κάνοντας διάφορες δηλώσεις είτε γιατί το εννοεί, είτε γιατί το «παζαρεύει» προκειμένου να επιτύχει κάποια από αυτά που ζητάει.
Το ερώτημα τώρα βεβαίως είναι: Ο αγώνας γίνεται για να σωθεί η Κυβέρνηση ή η χώρα;
Και ποιος τέλος πάντων μπορεί να τη σώσει; Γιατί από πρόθυμους αλλά ανίκανους σωτήρες έχουμε χορτάσει.
