Του Χρήστου Τσαντήλα
ΚΑΝΩ μια υπόθεση εργασίας, για να δείξω επακριβώς τον έντονο προβληματισμό πολλών εξ ημών, που δυστυχώς μπορεί να τα φέρει έτσι η ζωή (και οι διεθνείς εξελίξεις) ώστε να τρέμουμε στον κίνδυνο μιας πολεμικής σύρραξης στα Βαλκάνια. Ας πούμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και Τσίπρας πρωθυπουργός. Και ότι την περασμένη Κυριακή καλούμασταν να επιλέξουμε για τη διακυβέρνηση της χώρας έναν εκ των τεσσάρων πολιτικών, μνηστήρων (για την αρχηγία της Ν.Δ.). Το ερώτημα είναι απλό: Ποιον από τους τέσσερις άνδρες θα εμπιστευόμασταν για να κρατήσει το τιμόνι της χώρας και να καθορίσει την τύχη μας σε ένα περιβάλλον που μυρίζει μπαρούτι;
ΤΩΝ περισσοτέρων εξ ημών, ήδη την απάντηση γνωρίζω… Πλην ορισμένων Νεοδημοκρατών, οι οποίοι, διατηρώντας δεσμούς συναισθηματικούς (σιγά τώρα) ή και άμεσης εξάρτησης από το κόμμα, θα …πετούσαν την μπάλα στην εξέδρα: «Και γιατί εξαιρείς τον Τσίπρα και το κόμμα του;» - θα πουν. Μήπως γι’ αυτούς περίσσευε εμπιστοσύνη; Αλλά αυτοί, τώρα κρίνονται, μπορεί και να έχουν κριθεί κιόλας. Τη λειψανδρία σε εναλλακτική λύση ψάχνω…
ΜΑ είναι ποτέ δυνατόν, κόμματα που ευθύνονται για την κατρακύλα της χώρας και τη φτωχοποίηση του λαού, να μην αποσυντεθούν; Και φτηνά τη γλίτωσαν… Το ΠΑΣΟΚ το πλήρωσε ακριβά και στην ώρα του. Τι νόμιζε η ΝΔ; Ότι θα την έβγαζε καθαρή; Το κακό είναι, πως αυτά τα δυο κόμματα, κρατήθηκαν όρθια, μέχρι να συρρικνωθούν, κοντά τέσσερις δεκαετίες! Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να… μπάζει νερά, πριν κλείσει χρόνο στην κυβέρνηση. Διότι αυτός ο κομματικός σχηματισμός, «συγκόλλησης απογοητευμένων και προδομένων από το κόμμα τους, Ελλήνων ψηφοφόρων», αν και έχει το μοναδικό προνόμιο, που ποτέ δεν είχαν οι άλλοι, δηλαδή να παίζει δίχως αντίπαλο, θα ξεφουσκώσει και θα διαλυθεί σε χρόνο που θα σπάει όλα τα ρεκόρ!
ΚΑΙ βέβαια έχει απίστευτα και βαριά προβλήματα η Νέα Δημοκρατία. Το έλεγαν και στελέχη της, με μια και μόνο φράση: "Εδώ μωρέ δεν μπορούμε να εκλέξουμε αρχηγό, θέλουμε να κυβερνήσουμε και τη χώρα;". Όσο για το ΠΑΣΟΚ, πολύ χειρότερα. Φαίνεται να μην συμβιβάζεται ακόμα με την πραγματικότητα και να μην κατανοεί πως, οι ημέρες του πέρασαν ανεπιστρεπτί και πως ένας άλλος σχηματισμός που δεν θα έχει μέσα το παραμικρό παλιό (ή και το λιγότερο νέο), ίσως θα μπορούσε να προσελκύσει πολίτες, οι οποίοι, να πιστεύουν ακόμα, ότι η χώρα διατηρεί ελπίδες να ορθοποδήσει…
ΔΥΣΤΥΧΩΣ είναι μια αρρωστημένη κατάσταση στο εσωτερικό όλων σχεδόν των κομμάτων της χώρας. Αρχηγών μαχαιρώματα, στελεχών "καπετανάτα" και ψηφοφόρων «στρατόπεδα», υποδηλώνουν την κυριότερη αιτία που θα εξακολουθούμε ως χώρα να βαδίζουμε στο αβέβαιο, με χαμένη την παραμικρή ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας και αποκατάστασης της εθνικής αξιοπρέπειας στο διεθνές περιβάλλον.
