Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
…Και για να ανακεφαλαιώσουμε: «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».
Κυριολεκτικά δηλαδή. Γιατί αν ειπωθούν τα λόγια που πρέπει και οι αλήθειες που επιβάλλονται και αυτό που η κάθε πλευρά έχει μέσα της, τότε όχι δεν θα «αγαπιόμαστε» αλλά θα κοπεί κάθε γέφυρα επικοινωνίας. Και επειδή και πολλά και φλέγοντα διμερή ανοιχτά θέματα υπάρχουν αλλά και η ευρύτερη συγκυρία είναι τέτοια που υποχρεώνει σε «συνεργασία» σε κάποια ζητήματα, όπως ας πούμε η «καυτή πατάτα» του προσφυγικού, γι΄ αυτό… Γι΄ αυτό κατά την επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία αυτό που τουλάχιστον είδαμε και ακούσαμε δημοσίως, ήταν γενικόλογες τοποθετήσεις και ευχολόγια έμπλεα καλών προθέσεων και κάποια μέτρα που «ανώδυνα» μπορούν να ληφθούν, χωρίς να θίγουν κανέναν.
Δηλαδή ακριβώς όπως κύλησε ο «στημένος;» φιλικός αγώνας Ελλάδας-Τουρκίας.
Δεν έβαλε κανείς κανένα τέρμα και προέκυψε μία άσφαιρη ισοπαλία, έτσι όχι για την «τιμή των όπλων» αλλά προς τιμήν της επίσκεψης του Ελληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία. Για φανταστείτε όμως, λέμε τώρα, να έμπαινε κάποιο γκολ και αυτή που θα το έβαζε να ήταν η Ελλάδα τι είχε να γίνει! ‘Η τι υπήρχε κίνδυνος να γίνει. Αν λάβουμε υπόψη ότι οι Τούρκοι φίλαθλοι εντός σταδίου όχι μόνον γιούχαραν τον ελληνικό εθνικό ύμνο αλλά δεν είχαν και το μίνιμουμ της ευαισθησίας να τηρήσουν ενός λεπτού σιγή εις μνήμη των θυμάτων της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι. Την ίδια μέρα που σε μία άλλη χώρα, τη Βρετανία σε αγώνα που είχαν Αγγλία-Γαλλία, οι Αγγλοι οπαδοί έφεραν σε ένδειξη συμπαράστασης τα χρώματα της γαλλικής σημαίας και είχαν φροντίσει εκ των προτέρων να προμηθευτούν κείμενα με τα λόγια της Μασσαλιώτιδας, προκειμένου να τραγουδήσουν εντός Σταδίου τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας εις ένδειξη συμπαράστασης.
Αυτό σε τόσο οξεία αντίθεση την ίδια μέρα λέγεται «διαφορά πολιτισμού» πέρα από οτιδήποτε άλλο.
Οσάκις λοιπόν συναντιέται ένας Ελληνας πρωθυπουργός με Τούρκο ομόλογό του, τι ζούμε;
Μάλλον-αυτό τουλάχιστον-το περιέγραψε πολύ περιεκτικά ο Αλέξης Τσίπρας. Όταν παρατήρησε, μιλώντας για την ανάγκη «δίκαιης βιώσιμης και αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο Κυπριακό» ότι, ο ίδιος είναι 41 ετών και όσα χρόνια ζει, ακούει ακριβώς αυτή τη φράση χωρίς ποτέ η περίφημη αυτή λύση να έχει εξευρεθεί. Εκεί, είναι και η βάση του προβλήματος για το σύνολο των διμερών διαφορών. Από τα τέλη της δεκαετίας του ΄80 ακόμη παρότι η τουρκική εισβολή στην Κύπρο ήταν ακόμη νωπή, όταν ξεκίνησαν οι προσπάθειες προσέγγισης και ανάπτυξης ενός κλίματος «φιλίας» μεταξύ των δυο χωρών, βλέπουμε το ίδιο έργο, πάνω-κάτω. Συναντιούνται οι εκάστοτε πρωθυπουργοί των δυο χωρών, το κλίμα δείχνει φιλικό, οι συζητήσεις κινούνται στις παρυφές των προβλημάτων και όχι στην ουσία τους, υπογράφουν εν συνεχεία κάποιες «ανώδυνες» πολιτιστικές ή εμπορικές συμφωνίες και… η ζωή συνεχίζεται και πάμε για άλλα. ‘Η μάλλον για άλλους πρωθυπουργούς και υπουργούς εξωτερικών -δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το περίφημο ζεϊμπέκικο του Γιώργου Παπανδρέου και τη φιλία του με τον Τζέμ- με τους οποίους επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό.
Στο μεταξύ τα διμερή προβλήματα όχι μόνον δεν λύνονται αλλά διογκώνονται –είτε με τα Ίμια διότι όταν συνέβησαν το έχει ήδη χορέψει το ζεϊμπέκικο ο ΓΑΠ, δηλαδή ήμασταν ήδη «φίλοι». Με τη Θράκη με την οποία ατυχώς οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν ασχολούνται ούτε όπως ούτε όσο θα έπρεπε και στο μεταξύ η Τουρκία απλώνει όλο και περισσότερο τα δίχτυα της. Με το Αιγαίο γενικώς τις παραβιάσεις, τις προκλήσεις και τις ανοιχτές διεκδικήσεις. Και φυσικά, με το Κυπριακό που έχει καταστεί με τα χρόνια «γόρδιος δεσμός». Τώρα δε που πήρε τα πάνω του και το θέμα των ενεργειακών πόρων στην ευρύτερη περιοχή έγινε ακόμη… γορδιότερος!
Και στο μεταξύ πάνε κι έρχονται οι διάφοροι εκατέρωθεν κυβερνητικοί αξιωματούχοι πάντα με αισθήματα φιλίας και πλατιά χαμόγελα. Αν και εδώ που τα λέμε….
…Οι κυβερνήσεις πέφτουνε στην Ελλάδα, ο Ερντογάν μένει!
Αν κάτσουμε να μετρήσουμε με πόσους Ελληνες πρωθυπουργούς έχει από το 2003 και δώθε συναντηθεί ο, αδιαμφισβήτητος πλέον, «σουλτάνος» της Τουρκίας, ο Ταγίπ Ερντογάν, θα μας πιάσει απελπισία.
Από εδώ έχουν περάσει ένα σωρό πρωθυπουργοί που όλοι συναντήθηκαν μαζί του και στην Τουρκία ο Ερντογάν κυβερνά ακλόνητος είτε ως πρωθυπουργός είτε ως Πρόεδρος της χώρας από το 2003 για να μην μετρήσουμε και την τετραετία εντός της δεκαετίας του ΄90 που ήταν δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης. Και δεν είναι που μένει ο Ερντογάν. Είναι που μένει και η εξωτερική πολιτική των Τούρκων ακλόνητη. Διότι, οι Τούρκοι γενικώς έχουν μία σταθερή εξωτερική πολιτική ανεξαρτήτως κυβερνήσεων και αυτό αφορά βεβαίως και στις σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα και στις πολύ συγκεκριμένες επιδιώξεις της. Αυτό δεν αλλάζει. Μπορεί να αλλάζουν τα χαμόγελα στο πρόσωπα που εναλλάσσονται αλλά η πολιτική παραμένει η ίδια.
…Και ρώτησε ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ τον Νταβούτογλου στην κοινή συνέντευξη- παρουσίαση με τον Τσίπρα.
«Ποια είναι η άποψή σας για την προοπτική τα «χοτ-σποτ» για τους πρόσφυγες να λειτουργούν στην Τουρκία ώστε να γίνεται εδώ η ταυτοποίηση και μετά να προωθούνται;»
…Και εκείνος… δεν εμίλησε. ‘Η μάλλον εμίλησε αλλά δεν απάντησε στο ερώτημα. Το ΄ριξε στη γενικολογία και ότι το πρόβλημα περνάει από τη Δαμασκό. Και αυτή του η αντίδραση προφανώς τα λέει όλα.
Και τι να πει δηλαδή; Διότι δεν μας φθάνανε οι διαχρονικές διμερείς διαφορές τώρα έχουμε και το προσφυγικό. Και είναι κοινό μυστικό ότι οι ίδιοι οι Τούρκοι μας τους στέλνουν «καραβιές» στην Ελλάδα επί τούτου. Τι «χοτ σποτ» στην Τουρκία και πράσινα άλογα» θα σκεφτόταν από μέσα του ο Νταβούτογλου την ώρα που του έκαναν την ερώτηση.
Για να μην αναφερθούμε στις “ένθεν κι ένθεν” παραβιάσεις στο Αιγαίο που είπε και ο Τσίπρας δεν εμίλησε. Για να μην αναφερθούμε στην «τουρκική μειονότητα της Θράκης» που ανέφερε Τουρκάλα δημοσιογράφος και... διόρθωσε ο Τσίπρας ως «ελληνική μουσουλμανική κοινότητα» και σε ένα σωρό άλλες «λεπτομέρειες» εκφράσεων που δίνουν και το πραγματικό στίγμα των προθέσεων. Διότι ως γνωστόν «ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες».
Όχι γιατί μερικοί-μερικοί ξεχνούν ότι «ο λύκος γούνα αλλάζει ράτσα δεν αλλάζει».
Φίλοι, φίλοι το τριφύλλι αλλά «τα σα μα και μα μάσατα». Απλά πράγματα.
Μα θα πείτε «και τι να γίνει να είμαστε «φίλοι»; Όχι να είμαστε βεβαίως, αλλά να μην ξεχνάμε ότι άλλο η «φιλία των λαών» που μπορεί όντως να υπάρχει σε ένα ποσοστό και να διακατέχεται από ειλικρινείς προθέσεις και άλλο τα συμφέροντα των χωρών. Εκεί οι «φιλίες» ή μάλλον οι «λυκοφιλίες» αν μπορούν να κάνουν κάτι είναι να διευκολύνουν τη διαχείριση των συμφερόντων όχι να τα απαλείψουν.
