Από την Μαρίνα Αποστολοπούλου
…Καλά τους άλλους τους έχει… άντε να μην πούμε τι… τον Αλ. Τσίπρα δεν τον σκέφθηκε;
Που στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο; Τι δηλαδή και ο πρωθυπουργός «πενταροδεκάρες» θα πληρώνει τώρα, που χαράτσωσαν με ΦΠΑ τα ιδιωτικά σχολεία; Εκτός πια και αν εκεί που το κουβέντιαζαν στο Υπουργικό Συμβούλιο προσπαθώντας να βρουν τρόπο από 23% να το κάνουν 13% ή 6% ανάλογα (γιατί ο ΦΠΑ στην Παιδεία είναι πλέον διφασικός ή και τριφασικός κατά περίπτωση), είχε τη «μαρτυρία» του ίδιου του πρωθυπουργού ότι δεν τρέχει και τίποτα, στην πραγματικότητα η επιβάρυνση για τον γονέα δεν είναι μεγάλη, οπότε ΟΚ, άστους τους αστούς να παραπονιούνται.
Γιατί το είπε ο υπουργός Παιδείας Φίλης που δεν είναι… φίλος της ιδιωτικής εκπαίδευσης:
«Δεν αφορά στη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού που στέλνει τα παιδιά του στα δημόσια σχολεία». Και επειδή ενδεχομένως κάποιοι να μην το κατάλαβαν και πολύ καλά αυτό τη σκυτάλη πήρε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ –μου διαφεύγει το όνομα αλλά δεν έχει και σημασία, διότι ασήμαντος ήταν πριν το πει αυτό- ο οποίος δήλωσε ότι το μέτρο δεν αφορά στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ! Άρα… σκασίλα του μεγάλη και δέκα παπαγάλοι, για τους υπόλοιπους.
Ξεχνώντας βέβαια, ότι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως έχει γίνει «ανακατωμένος ο ερχόμενος» στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό, είναι ποικιλόμορφοι, ποικιλόχρωμοι (πολιτικά εννοούμε) και βεβαίως ανήκουν σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και κυρίως στην αστική. Για να μην θυμηθούμε τους ΣΥΡΙΖΑιους υπουργούς με τα «ξεχασμένα» εκατομμύρια, τις άπειρες μετοχές σε μεγαλοεπιχειρήσεις, τις καταθέσεις εντός και εκτός χώρας και πάει λέγοντας. Αυτούς τους τελευταίους βεβαίως δεν τους αφορά ο ΦΠΑ στην Παιδεία, γιατί όντως για αυτούς η αύξηση είναι «πενταροδεκάρες».
Οποία απαξία!
Του ιδίου του υπουργού Παιδείας προς την παιδεία και την εκπαίδευση αυτή καθεαυτή. Που ήθελε ο υπουργός να κρυφτεί (για τα ιδεολογικά του κωλύματα) και η χαρά δεν το αφήνει. Κι έτσι του… ξέφυγαν οι «πενταροδεκάρες» και γεγονός ότι δεν αφορά το θέμα στην πλειοψηφία του πληθυσμού. Ξεχνώντας βέβαια, η «πλειοψηφία του πληθυσμού» που στέλνει τα παιδία της στα ανεπαρκή από κάθε άποψη δημόσια σχολεία (που έφθασε Νοέμβριος και καθηγητές δεν έχουν) είναι αναγκασμένη να στέλνει τα παιδιά της στα φροντιστήρια και να πληρώνει τα μαλλιοκέφαλά της, προκειμένου τα φροντιστήρια να συμπληρώσουν την δουλειά που δεν μπορούν να κάνουν τα δημόσια σχολεία. Και αντί να κάτσει να αναλογιστεί γιατί αυτοί που έχουν τη δυνατότητα (ή φροντίζουν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις κόβοντας από αλλού) στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία και να αναλογιστεί επίσης την ευθύνη της Πολιτείας για το διάτρητο από πάσης πλευράς, εκπαιδευτικό σύστημα, απαξιώνει γονείς και εκπαιδευτικούς με μία λέξη: «πενταροδεκάρες».
Λέμε τώρα «αν»…
*«Αν» το δημόσιο σχολείο στην Ελλάδα μπορούσε να παράσχει ουσιαστική εκπαίδευση στα παιδιά (που μέρες που έρχονται δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την 28η Οκτωβρίου από την 25η Μαρτίου)
* «Αν» τα δημόσια σχολεία ήταν επαρκώς και εγκαίρως στελεχωμένα από εκπαιδευτικό προσωπικό και δεν μαστίζονταν κάθε χρόνο από χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών
* «Αν» τα δημόσια σχολεία δεν έκλειναν κάθε τρεις και δυο γιατί κάποιοι «μερακλήδες» μαθητές αποφασίζουν όποτε τους καπνίσει είτε υπάρχει πραγματικός λόγος, είτε όχι, να κάνουν καταλήψεις, οι οποίες ενίοτε συνδυάζονται με βανδαλισμούς εξωσχολικών και μη
* «Αν» στα δημόσια σχολεία όπου δυστυχώς το μπούλινγκ επικρατεί πλέον ανεξέλεγκτο ή και λοιπές παραβατικές συμπεριφορές
* «Αν» με δυο λόγια το δημόσιο σχολείο μπορούσε πραγματικά να πληροί τον ρόλο και την αποστολή του, τότε γιατί οι γονείς να στραφούν προς τα ιδιωτικά σχολεία; Για να πληρώνουν;
Είναι «μύθος» που προέρχεται από άλλες δεκαετίες ότι στα ιδιωτικά σχολεία στέλνουν τα παιδιά τους οι «ματσωμένοι». Κάποτε μπορεί να συνέβαινε αυτό-ειδικά σε κάποια κλασσάτα δημόσια σχολεία στην Αθήνα- για λόγους κοινωνικής… ανωτερότητας.
Τώρα η επιλογή ενός ιδιωτικού σχολείου γίνεται από πολλούς γονείς οι οποίοι ακριβώς βλέποντας το χάλι των δημοσίων σχολείων, προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν προκειμένου να προσφέρουν στα παιδιά τους ένα επαρκές και ασφαλές εκπαιδευτικό περιβάλλον. Και μπορεί σε κάθε περίπτωση να είναι αριθμητικά λιγότεροι από τους «άλλους» των δημοσίων σχολείων αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται για μία «κάστα» προνομιούχων. Αυτά, είπαμε, ανήκουν σε άλλες εποχές
Και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί ένας γονέας να «τιμωρείται» ή να «απαξιώνεται» επειδή θέλει το καλύτερο για το παιδί του.
Πολλώ δε μάλλον ότι αυτή η «απαξίωση» προέρχεται από το στόμα του ίδιου του υπουργού Παιδείας, ο ρόλος του οποίου είναι-ή θα έπρεπε να είναι- τελείως διαφορετικός. Και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί αυτός ο υπουργός να βγαίνει δημοσίως και να κάνει τέτοιου είδους δηλώσεις. Αν αυτή είναι η άποψή του για την ιδιωτική εκπαίδευση, τουλάχιστον να έχει την πολιτική διακριτικότητα να την κρατήσει για τον εαυτό του.
Γιατί με τον τρόπο αυτό εκθέτει και τον ίδιο και την Κυβέρνηση που εκπροσωπεί. Καλά τον κόσμο τον έχει… γραμμένο είναι προφανές.
Ακούς εκεί «πενταροδεκάρες»!
