Στα προγράμματα των κομμάτων υπάρχει η έννοια της «κοινωνικής δικαιοσύνης». Προεκλογικά κυκλοφορεί εύκολα και ανέξοδα. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι απλή. Η κοινωνία διαχωρίζεται σε κοινωνικές ομάδες• επιχειρηματίες, εργολάβοι, βιοτέχνες, αγρότες, φαρμακοποιοί, φορτηγατζήδες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, παραγωγοί, μεσάζοντες, καταναλωτές κ.α. Ο διαχωρισμός είναι ενδεικτικός. Οι αλληλεξαρτήσεις μεταξύ των ομάδων είναι μεγάλες, καθώς μια απόφαση που θεωρείται δίκαιη για τη μία, αδικεί κατάφωρα την άλλη και το αντίθετο. Όλες πιέζουν για την κοινωνική δικαιοσύνη που δεν θίγει τα όρια της δικής τους ομάδας.
Αναπόδραστα η σκέψη οδηγείται σε μια άλλη έννοια την «κοινωνική συνείδηση». Ένας ορισμός που της αποδίδεται είναι ότι η ατομική ευημερία και εξέλιξη περνά μέσα από το συλλογικό καλό. Βέβαια το συλλογικό καλό δεν περιορίζεται στα όρια μιας μόνο κοινωνικής ομάδας, αναφέρεται στο σύνολο της κοινωνίας. Συμπέρασμα, κάθε κοινωνική ομάδα πρέπει να υποτάσσει το συμφέρον της στο συλλογικό καλό ενώ οι πολιτικοί πρέπει να νομοθετούν με βάση το μέγιστο κοινωνικό καλό.
Μια άλλη διάσταση αυτής της συλλογιστικής είναι ότι ο πολιτικός κόσμος ως αυτοτελής κοινωνική ομάδα πρέπει να οριοθετεί τις αποφάσεις του έχοντας ως πυξίδα την κοινωνική συνείδηση. Να νομοθετεί μέτρα που περιορίζουν τα δικά του προνόμια λειτουργώντας ως πρότυπο. Να πολιτεύεται δηλαδή διά του παραδείγματος.
Ισχύει αυτό; Ας δούμε τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Πόσες και ποιες αποφάσεις αφορούσαν στην περικοπή των βουλευτικών προνομίων; Ας τις αντιπαραβάλλουμε με τη νομοθέτηση δυσβάστακτων μέτρων για το σύνολο της κοινωνίας. Αποτέλεσμα; Μετά από πέντε χρόνια οικονομικής κρίσης, ο πολιτικός κόσμος έχασε και τα ελάχιστα ηθικά ερείσματα και έχει απαξιωθεί πλήρως. Επιβάλλεται λοιπόν, αν θέλουμε να μιλάμε για κοινωνική δικαιοσύνη, οι νέες θυσίες να ξεκινάνε από τις μειώσεις αυτών των προνομίων.
Στη βάση αυτή, στα προαπαιτούμενα του Οκτωβρίου, στο ένα άρθρο και ένα νόμο να προστεθεί η περικοπή προνομίων του πολιτικού κόσμου. Όπως νομοθετεί η Βουλή για τους πολίτες να νομοθετεί και για τους πολιτικούς. Πιο συγκεκριμένα θα πρέπει να ψηφιστεί:
α)Η φορολόγηση όλων των βουλευτικών εισοδημάτων και αποζημιώσεων σύμφωνα με όσα ισχύουν για όλους τους Έλληνες πολίτες, δεν μπορεί ο πολιτικός κόσμος να εξαιρείται.
β) Να μην δίνεται καμία σύνταξη από τη Βουλή, η ύπαρξή της σε σύγκριση με τις αλλαγές που επίκεινται στο ασφαλιστικό σύστημα αποτελεί κοινωνική πρόκληση.
Επιπλέον, όλα τα κόμματα πρέπει να υιοθετήσουν την πρόταση του Ποταμιού και να ζητήσουν να επιστραφούν στις ελληνικές τράπεζες τα χρήματα των βουλευτών που είναι στο εξωτερικό. Δεν μπορείς να ζητάς από τον πολίτη να στηρίξει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και ο ίδιος να το σαμποτάρεις.
Τέλος, όπως ανέφερε ο επικεφαλής του Ποταμιού στη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων, η νέα Βουλή να ξεκινήσει τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος. Προτεραιότητα αποτελεί η αναθεώρηση του άρθρου 86, «περί ευθύνης υπουργών» και η αναθεώρηση του άρθρου 62 που παρέχει ασυλία στους βουλευτές ακόμη και όταν κατηγορούνται για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου.
Δημήτρης Σακατζήςεκπαιδευτικός
