* Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Η κατάσταση στη χώρα μας είναι απελπιστική και έως τραγική. Μιλάμε όλοι για διαπραγματεύσεις, για επενδύσεις, για καλύτερες μέρες. Όχι. Είναι βέβαιο ότι όποια λύση κι αν δοθεί, όποιες ευνοϊκές συνθήκες και συμφωνίες κι αν πετύχουμε, το πρόβλημα παραμένει οξύ. Είτε μείνουμε στην Ευρωζώνη, είτε όχι μας περιμένει σκληρός και επώδυνος δρόμος, μέχρις ότου σταθούμε στα πόδια μας. Με τη βοήθεια άλλων δηλ. με δανεικά και δεκανίκια και εξάρτηση από τους Ευρωπαίους ή γυρίζοντας στη δραχμή, οι προοπτικές, δεν θα είναι λυσιτελείς για μας.
Θα πρέπει να βγούμε από το κώμα της αναμονής και της αγωνίας. Να δούμε, πώς με τις δικές μας προσπάθειες, που δυστυχώς μέχρι τώρα μένουν αδρανείς, να χαράξουμε τη ρότα της σωτηρίας μας. Δίχως την ενεργό μας δράση και τη δυναμική μας κινητοποίηση, που είναι εγγενής και συμβατή, με το φυλετικό μας κύτταρο, δεν θα βρούμε τη διέξοδο.
Σήμερα οι Έλληνες, είμαστε κουρασμένοι και απελπισμένοι από την πολύμορφη κρίση, που χρόνια τώρα μας βασανίζει. Θα συνεχίσουμε έτσι να είμαστε έρμαιοι στη σκέψη του τι θα κάνουν οι άλλοι για μας; Δούλοι των αδυναμιών μας; Έτσι διχασμένοι επιρρίπτοντας ο ένας τις ευθύνες του κακού στον άλλο; Κλεισμένοι στο όστρακό μας; Αρνητές της ομοψυχίας και της συναίνεσης; Κωφοί στις σειρήνες, που απεργάζονται το κακό μας; Να περιμένουμε κάποιο θαύμα, να μας φέρει πίσω στις καλές μέρες; Έτσι όπως μας το λέει ο Βάρναλης: «Εκεί στη σκοτεινή ταβέρνα / πίνουμε πάντα μας σκυφτοί / σα τα σκουλήκια κάθε φτέρνα / όπου μας εύρει μας πατεί / δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα / προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα…»
Το βλέπουμε πια όλοι μας, πως για αρκετά χρόνια θα ζούμε με λιγότερα χρήματα. Θα βιώνουμε μια παράταση της επάρατης ανεργίας. Η παραγωγή μας θα είναι ακόμα μειωμένη και μη ανταγωνιστική. Οι οικονομικοί δείκτες, θα κινούνται σε χαμηλά επίπεδα. Όλα θα είναι υποτονικά. Μείνουμε ή όχι στο Ευρώ. Κανείς δεν θα μας σώσει. Και ως εκ τούτου η λύση εναπόκειται σε μας. Το «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» θα πρέπει να γίνει βίωμά μας.
Θα χρειαστεί πολύς κόπος. Σκληρή δουλειά. Κράτος δικαίου με έντιμους πολίτες. Ιδρώτας άφθονος. Προσπάθεια και πόνος πολύς. Τίποτα δεν μας χαρίζεται. Πάνε οι ανέμελες μέρες ευωχίας και ευμάρειας. Κατ` αρχήν, λοιπόν, πρέπει να πάψουμε να κλαίμε σαν τα κλαψοπούλια, πως οι άλλοι μας φταίνε και όλοι μας αδικούν. Ξένοι και εγχώριοι, όσοι κυβέρνησαν την Ελλάδα από το επάρατο 1981μέχρι σήμερα, μας έφεραν μπροστά σε τούτο τον γκρεμό, με τα ανομολόγητα σκάνδαλα, τις πελατειακές σχέσεις, την ευτέλεια και εγκληματικότητά τους. Γιατί έγκλημα ήταν τα όσα εκόντες ή άκοντες διέπραξαν σε βάρος του Έθνους. Αλλά και όσοι μας κυβερνούν σήμερα, είναι έτοιμοι να μας σπρώξουν στο γκρεμό. Λαοπλάνοι, ψεύτες, δημεγέρτες, ανεύθυνοι και ανίκανοι. Πρωτόγνωρη ευτέλεια κυβερνητικής ανημποριάς. Χώρια, που πολλοί απ` αυτούς Λούμπεν Μαρξιστές, μ` έναν ανεκπλήρωτο έρωτα για τον κομμουνισμό, ανενδοίαστοι μας οδηγούν σ` ένα καθεστώς, παγκόσμια καταδικασμένο. Ήδη η Κούβα το απεποιήθη. Όσοι την επισκέφθηκαν και είδαν τη δυστυχία τους, θα δουν πόσο θ` αλλάξει σε μια 5/ετία. Πρότυπό τους έμεινε μόνο η Βενεζουέλα και η Β. Κορέα. Δεν οφελεί καμιά αναφορά σ` αυτούς.
Χρειάζεται λοιπόν απ` όλους μας δουλειά σκληρή, επίμονη, προγραμματισμένη. Ο καθένας το φορτίο του. Ο μύθος «πέσε πίτα να σε φάω», τέλος. Έχουμε πλούσιες φυλετικές αρετές. Γιατί αναδεικνύονται από τους Έλληνες της διασποράς και όχι από μας; Γιατί τηρούν απαρέγκλιτα τους Νόμους. Ενώ εδώ τους φτύνουμε. Αρετή είναι η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Γιατί θεραπαινίδα τους είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία, που είναι στο DNAμας. Ο Έλληνας υστερεί βέβαια, στο πνεύμα της συλλογικής προσπάθειας. Θριαμβεύει όμως στην ατομική επίδοση. Γιατί όμως οι μαθητευόμενοι Μάγοι της Αριστεράς τις καταπολεμούν με μένος; Γιατί δεν ακούμε τους εταίρους που μας τις υποδεικνύουν, σαν απαράβατο όρο των συμφωνιών μας; Μα γιατί οι σύντροφοι προσβλέπουν σ` ένα κράτος υπερτροφικό και πολυδύναμο.
Ώρα ν` αξιολογήσουμε όλοι τον εαυτό μας. Με καθαρή καρδιά και να δεχθούμε την άτεγκτη νομοθετημένη πια καθιερωμένη αξιοκρατία. Η έλλειψη αξιοκρατίας οδηγεί στη λούφα. Στο παράνομο μέσο. Στην κάλυψη κάθε ανικανότητας. Καμιά θέση στο κράτος και στο Δημόσιο να μη χαρισθεί, χωρίς το χρίσμα της αξιοσύνης. Οι περισσότεροι Δημόσιοι Υπάλληλοι, αποποιούνται την αξιολόγηση. Είναι ένα κηφηναριό επαίσχυντο, που σε καμιά χώρα πολιτισμένη δεν παρατηρείται. ΟΙ καλοί θα δικαιωθούν από την αξιολόγηση. Αλλά και οι κακοί δεν θα χάσουν. Θα δουν πόρτες κλειστές και θ` αλλάξουν πρύμναν.
Η ραχοκοκαλιά της Εθνικής μας οικονομίας είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία. Τις κατέστρεψαν οι άφρονες πολιτικοί μας και διόγκωσαν την αστυφιλία. Ανάγκη να στραφούμε πίσω. Στη μάνα γη. Έχει χώρο και αγαθά για πολλούς. Μην περιμένετε να δώσουν κίνητρα, ώστε να γυρίσει ο κόσμος πίσω στα χωριά. Μόνοι μας να πειραματισθούμε στην εσωτερική μετανάστευση. Όλοι στην παραγωγή. Όσο μικρή κι αν είναι, θα γίνει η βάση για την ανάκαμψη. Χωρίς παραγωγή δεν θα σωθούμε. Απαιτείται ακόμα αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ Κράτους και πολιτών. Και αφύπνιση των ψηφοφόρων ώστε να ψηφίζουν με το λογικό και όχι με το θυμικό.
Τέλος το επιτάσσει η εποχή μας. Σταθερά προσηλωμένοι στις αιώνιες αξίες της ζωής μας. Ανθρωπιστική Παιδεία. Πίστη στο Θεό και στην πατρίδα. Προσοχή στην οικογένεια, το βασικό κύτταρο της κοινωνίας. Όλα τα έχουμε αποσαθρώσει. Μα χωρίς αυτά μην περιμένουμε καλύτερες μέρες.
