Κίνηση με εξαιρετικά βαρύνουσα πολιτική σημασία αποτέλεσε η απόφαση της νέας σερβικής κυβέρνησης, δύο μόλις εβδομάδες μετά τον σχηματισμό της, να παραδώσει στους Αμερικανούς και στους Ευρωπαίους για να τον δικάσουν, τον πρώην ηγέτη των Σέρβων της Βοσνίας Ράντοβαν Κάρατζιτς. Περιττό να τονισθεί ότι τα περί δήθεν τυχαίας σύλληψής του αποτελούν παραμύθια. Η απόφαση για την παράδοσή του ήταν ψυχρή πολιτική απόφαση όχι απλά της κυβέρνησης γενικά, αλλά των Σοσιαλιστών - δηλαδή του κόμματος του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς - σε πολιτικό επίπεδο, με την εξαγορά της συναίνεσης κορυφαίων στελεχών του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών.
Στην πραγματικότητα η κατάδοση και παράδοση από τους Σοσιαλιστές του Ίβιτσα Ντάτσιτς του Κάρατζιτς στις δυνάμεις που βομβάρδισαν και διαμέλισαν την πατρίδα τους αποτελεί το αντίτιμο για τη συμμετοχή των Σοσιαλιστών στην κυβέρνηση - μια αμερικανόδουλη κυβέρνηση του κόμματος του προέδρου της Σερβίας Μπόρις Τάντιτς. Πρόκειται για μια κυβέρνηση «εθνικών μειοδοτών» αποστολή της οποίας είναι να απεμπολήσει οριστικά το Κόσοβο.
Αν οι Σοσιαλιστές πήγαιναν με τις πατριωτικές και εθνικιστικές δυνάμεις, τότε θα σχηματιζόταν κυβέρνηση από αυτές και ούτε η απόσχιση του Κοσόβου θα αναγνωριζόταν από το Βελιγράδι, ούτε φυσικά ο Κάρατζιτς θα παραδινόταν στους Αμερικανούς. Η Σερβία θα αντιστεκόταν και το πρόβλημα του Κοσόβου θα παρέμενε πολιτικά ανοιχτό.
ΗΠΑ ΚΑΙ ΕΕ «ΞΕΠΛΕΝΟΥΝ» ΤΟ «ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΧΑΣΑΠΗ»
Επί ενάμιση μήνα ο ηγέτης των Σοσιαλιστών, Ίβιτσα Ντάτσιτς υποκρινόταν ότι δήθεν διαπραγματεύεται με τους εθνικιστές του Τόμισλαβ Νίκολιτς (που είχαν πάρει 30% στις εκλογές) και τους κεντροδεξιούς του Βόισλαβ Κοστούνιτσα (11%) με τους οποίους οι Σοσιαλιστές (που είχαν πάρει 7% στις εκλογές της 11ης Μαΐου 2008) είχαν ταυτόσημες, υποτίθεται, θέσεις στο κορυφαίο εθνικό πρόβλημα της χώρας.
Οι Σοσιαλιστές όμως αδιαφορούσαν παντελώς για το Κόσοβο, όπως αποδείχθηκε. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι χωρίς τους 20 βουλευτές τους καμία κυβέρνηση δεν μπορούσε να σχηματισθεί. Διαπραγματεύθηκαν έτσι την προσωπική συμπερίληψη της ηγεσίας τους στη νέα, φιλοδυτική πολιτική ελίτ της Σερβίας που διαμορφώνεται προσφέροντας σε αντάλλαγμα τη συναίνεσή της στο ξεπούλημα του Κοσόβου και την κατάδοση και παράδοση του Κάρατζιτς, όπως και του στρατηγού Ράτκο Μπλάντιτς, στρατιωτικού ηγέτη των Σερβοβόσνιων κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βοσνίας.
Ο αρχηγός των Σοσιαλιστών Ίβιτσα Ντάτσιτς ανέλαβε μάλιστα ο ίδιος προσωπικά το υπουργείο Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, προκειμένου να προβεί στους συμβιβασμούς και τις εξαγωγές στελεχών της πολιτικής, του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών που θα καθιστούσαν εφικτή την παράδοση των Κάρατζιτς και Μλάντιτς.
Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι από την πλευρά τους, από τη στιγμή που γινόταν η δουλειά τους με το Κόσοβο, δεν είχαν απολύτως κανένα πρόβλημα, φερόμενοι με άκρατο κυνισμό, να χειροκροτήσουν την είσοδο στην κυβέρνηση του κόμματος του... «χασάπη των Βαλκανίων» όπως αποκαλούσαν τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, όταν αυτός έπαψε να συνεργάζεται με τις ΗΠΑ.
Ο «ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ ΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ»
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι το καθοριστικό για την πολιτική των ΗΠΑ είναι η ολοκλήρωση της επιχείρησης διεθνώς αναγνώρισης της μονομερώς ανακηρυχθείσης ανεξαρτησίας του Κοσόβου.
Η διαδικασία αυτή νομιμοποιεί επισήμως πλέον τη χρήση στρατιωτικής βίας από ξένες δυνάμεις, προκειμένου να αποσπαστούν εδάφη μιας χώρας, να τα θέσουν υπό ξένη κατοχή, καθιστώντας τα ντε φάκτο «ανεξάρτητα» και τελικά να αυτοανακηρυχθούν ανεξάρτητα, επιτυγχάνοντας και τη διεθνή αναγνώριση.
Η νομιμοποίηση δι’ αυτού του τρόπου των ξένων στρατιωτικών επεμβάσεων αποτελεί πολύτιμο στοιχείο για την πολιτική των ΗΠΑ, η οποία είναι πλέον προσανατολισμένη στις εισβολές σε ξένες χώρες, όπως έχει ήδη κάνει στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και συζητάει να κάνει στο Ιράν, ενώ αποπειράθηκε να το κάνει αποτυχημένα στη Σομαλία προ δεκαπενταετίας.
Πέρα όμως από το Κόσοβο, για τους Αμερικανούς είχε ιδιαίτερη σημασία και η παράδοση του Κάρατζιτς. Το γιατί το εξήγησε πολύ παραστατικά ο Αμερικανός διπλωμάτης Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ο οποίος επί Κλίντον είχε κάνει τις διαπραγματεύσεις για την επίτευξη της συμφωνίας του Ντέιτον γύρω από τη Βοσνία, το 1995, και ως εκ τούτου έχει γνώση των Βαλκανίων.
«Αυτός ο άνθρωπος ήταν ένα είδος Ρομπέν των Δασών για τους Σέρβους της Βοσνίας, καθώς διέφευγε τη σύλληψη επί 13 χρόνια και υποδαύλιζε τη διαφωνία (σ.σ. των Σερβοβόσνιων απέναντι στην πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ). Η απομάκρυνσή του από τη σκηνή θα βοηθήσει τρομερά να δημιουργηθεί σταθερότητα» δήλωσε σε συνέντευξή του στο CNN αμέσως μετά την παράδοση του Κάρατζιτς.
Ο ΕΞΑΝΔΡΑΠΟΔΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ
Από την επιγραμματική ανάλυση του Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ αντιλαμβάνεται κανείς τη σημασία της παράδοσης του Κάρατζιτς για τη συντριβή του ηθικού των Σερβοβόσνιων καταρχήν, αλλά και των Σέρβων γενικότερα, αναφορικά με τους στόχους των ΗΠΑ και της Ε.Ε.
Η παράδοση εκ μέρους της σερβικής κυβέρνησης και του στρατηγού Ράτκο Μλάντιτς στους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους για να τον φυλακίσουν θα σηματοδοτήσει την ηθική συντριβή και του στρατού. Μετά την παράδοση του Κάρατζιτς, η παράδοση και του Μλάντιτς δεν είναι πλέον δύσκολη όσο φαντάζεται κανείς. Η παράδοση του Κάρατζιτς σημαίνει ότι το τμήμα του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών που αντιστεκόταν μέχρι τώρα έχει ήδη «σπάσει», οπότε το βήμα για την παράδοση και του Μλάντιτς, παρά τον υψηλό συμβολισμό του ως προς τον κατεξευτελισμό του σερβικού στρατού δεν είναι τόσο μεγάλο.
Μέχρι τώρα η σερβική κοινωνία ήταν διχασμένη ανάμεσα στο ενδοτικό και πατριωτικό στρατόπεδο σε δύο ίσα κομμάτια, όπως έδειξαν τα αποτελέσματα των φετινών προεδρικών και βουλευτικών εκλογών. Αν εξετάσει όμως κανείς βαθύτερα την κατάσταση, παρατηρεί μια διαρκή εκλογική ενίσχυση του ενδοτικού στρατοπέδου και αντίστοιχη υποχώρηση της απήχησης του «πατριωτικού μετώπου».
Αν συνυπολογιστεί επιπλέον το γεγονός ότι η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου δεν οδήγησε, όπως θα περίμενε κανείς στην ενίσχυση των δυνάμεων που αντιστέκονται, γίνεται αντιληπτό ότι και ο ίδιος ο σερβικός λαός έχει κουραστεί, έχει τσακιστεί το ηθικό του και σταδιακά υποκύπτει και υποτάσσεται.
Η υποταγή του σερβικού λαού όμως δημιουργεί τις προϋποθέσεις για παραίτηση, υποταγή και συμβιβασμό με τη νέα κατάσταση και των τμημάτων του στρατού και του κρατικού μηχανισμού που μέχρι τώρα αντιστεκόταν.
Ο συνολικός εξανδραποδισμός του σερβικού λαού είναι απαραίτητο στοιχείο για την περαιτέρω προώθηση των σχεδίων που έχουν ΕΕ και οι ΗΠΑ για τη Σερβία.
ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΑΣΗ Η ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΩΝ ΣΕΡΒΟΒΟΣΝΙΩΝ
Αναρωτιούνται πολλοί, αν η παράδοση του Κάρατζιτς και ίσως του Μλάντιτς σηματοδοτούν το τέλος του μαρτυρικού ακρωτηριασμού της Γιουγκοσλαβίας, της Σερβίας και του σερβικού ένθους. Η απάντηση είναι κατηγορηματική: Όχι!
Άμεσος στόχος της ΕΕ και των ΗΠΑ τώρα γίνεται η κατάργηση της αυτοτέλειας, έστω και υποτυπώδους, που έδιναν οι συμφωνίες του Ντέιτον στη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας, στο πλαίσιο της συνομοσπονδίας της με την Κροατομουσουλμανική Ομοσπονδία και κάτω από την απόλυτη εξουσία του αποικιακού κυβερνήτη- γκαουλάιτερ της Ε.Ε.
Βερολίνο και Ουάσινγκτον επιδιώκουν τώρα να υπαγάγουν το σερβοβοσνιακό κρατίδιο στην κεντρική εξουσία της Βοσνίας - δηλαδή να μετατρέψουν όλους τους Σερβοβόσνιους σε δούλους των Κροατών και των Μουσουλμάνων. Αυτό θα γίνει μέσω της αύξησης των εξουσιών της κεντρικής κυβέρνησης, με πρόσχημα την ανάγκη «συμφιλίωσης» όλων των Βόσνιων και τις δυσλειτουργίες αυτού του τεχνητού, εκτρωματικού κράτους της Βοσνίας που έφτιαξαν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι και το οποίο είναι βέβαιο πως στο μάλλον θα διαλυθεί. Ας ελπίσουμε όχι μέσα σε νέο λουτρό αίματος.
Η απόσπαση από τη Σερβία της Βοϊβοντίνας, μιας περιοχής
στα βόρεια της χώρας που συνορεύει με την Ουγγαρία και έχει ισχυρή ουγγρική μειονότητα, θα αποτελέσει ένα ακόμη μέτωπο για την πολύπαθη Σερβία.
ΤΑ «ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΑΡΓΥΡΙΑ» ΤΗΣ ΕΝΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε.
Η Ε.Ε. ταπεινώνει ατιμωτικά τη Σερβία. Δόλωμα προς τις ελίτ της χώρας αυτής είναι η ένταξή της στην Ε.Ε. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις ανοησίες περί «ευρωπαϊκής προοπτικής της Σερβίας» και τα παρόμοια που συχνά ακούμε ή διαβάζουμε.
Πρόκειται για ωμή εξαγορά. Τεράστιοι πόροι της Ε.Ε. θα πάνε στο Βελιγράδι, όπου το κατεστημένο θα τους λεηλατήσει και θα πλουτίσει εν ριπή οφθαλμού.
Αυτό ακριβώς θέλει η Ε.Ε.! Με τα χρήματά της να δημιουργηθούν πλούσιες και ισχυρές ελίτ, οι οποίες να έχουν άμεσο προσωπικό συμφέρον να υπακούουν στις εντολές του Βερολίνου και των Βρυξελλών, αδιαφορώντας για τους σερβικούς πληθυσμούς που ξεριζώνονται από διάφορες περιοχές της Σερβίας ή της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Η συνταγή πέτυχε ήδη με την απλή υπόσχεση ένταξης στην Ε.Ε. πόσο μάλλον όταν θα αρχίσει να ρέει και το ζεστό χρήμα προς τους εξωνημένους Σέρβους πολιτικούς ηγέτες.
Σε πρώτη φάση, είναι βέβαιο πως η Ε.Ε. κέρδισε τη μάχη της Σερβίας, η οποία παραδόθηκε οριστικά και αμετάκλητα. Το πόσο θα διαρκέσει ο εξανδραποδισμός των Σέρβων δεν μπορεί πλέον κανείς να το προβλέψει.
