Πρίν από λίγο καιρό ο Τούρκος πρωθυπουργός, σε δηλώσεις του, εμφανίστηκε προβληματισμένος και διατεθειμένος να κάνει παραχωρήσεις σε ό,τι αφορά στην επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Μόνον όμως που τη διάθεσή του αυτή τη συνέδεσε με την παραχώρηση, εκ μέρους μας, περισσότερων δικαιωμάτων στους Μουσουλμάνους της Θράκης. Η απάντηση βέβαια ήρθε από την Ελληνίδα υπουργό Εξωτερικών που τόνισε, ότι αυτοί είναι Έλληνες πολίτες και απολαμβάνουν πλήρη δικαιώματα.
Ο κ. Ερντογάν θέλει να πείσει με την συμπεριφορά του αυτή, την οποία επιμόνως διαφημίζει - όπως έγινε και στην περίπτωση του Νταβός με την επίθεσή του κατά του Ισραήλ - ότι η Τουρκία αλλάζει. Ότι χαρακτηρίζεται από βαθιά ανθρωπιστικά και δημοκρατικά αισθήματα. Ότι δεν είναι ηγέτης μιας χώρας που ιστορικά ευθύνεται για τις γενοκτονίες λαών, όπως είναι οι Αρμένιοι, οι Έλληνες και οι Κούρδοι.
Θα μπορούσε να ήταν ειλικρινής, αν είχε αναγνωρίσει τα εγκλήματα που διέπραξε η χώρα του κατά την εισβολή στην Κύπρο το 1974. Και όμως παρά τις έσωθεν μαρτυρίες περί τελέσεως αυτών, όπως ήταν η ομολογία του Τούρκου στρατιώτη Αττίλα Ολγκάτς, δεν κινήθηκε καμία δικαστική διαδικασία κατά του εγκληματία αυτού. Δυστυχώς οι «ευαισθησίες» αυτές δεν συνηγορούν με το αμαρτωλό παρελθόν της εξόντωσης των μειονοτήτων και των Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων.
Έχω την εντύπωση ότι ο Ερντογάν μ' αυτές τις φραστικές του συμπεριφορές απλώς επιδιώκει να προδιαθέσει ευμενώς τη διεθνή κοινότητα στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ευρώπη και όχι να επιλύσει τα σοβαρά προβλήματα της δημοκρατίας των μειονοτήτων. Γιατί, αν ήθελε κάτι τέτοιο η Θεολογική σχολή της Χάλκης έπρεπε, σήμερα, να λειτουργεί.
Φαίνεται ότι κάθε φορά που προσπαθεί, κάποιο άνοιγμα δημοκρατίας συναντά τρομακτική αντίδραση από το βαθύ κράτος. Από το στρατό και ιδιαίτερα το Κεμαλικό κατεστημένο με το οποίο δεν επιθυμεί να συγκρουστεί. Επομένως οι «ευαισθησίες του» είναι κενά γράμματα. Μόνον από αφελείς και ανημέρωτους πολίτες μπορούν να γίνουν πιστευτές.
Οι δηλώσεις όμως του Τούρκου Πρωθυπουργού δεν είναι τυχαίες. Βασίζονται στη γενικότερη πολιτική της Τουρκίας, πάνω στην οποία χτίζουν όλοι οι ηγέτες της, χρησιμοποιώντας την πολιτική του δήθεν εκδημοκρατισμού της χώρας, ρίχνοντας έτσι στάχτη στα μάτια των παρατηρητών των Ευρωπαϊκών και άλλων διεθνών οργανισμών. Στην πραγματικότητα η κατάσταση παραμένει η ίδια. Στασιμότητα στην εμβάθυνση της δημοκρατίας και της επίλυσης των διακρατικών προβλημάτων. Ειδικότερα στη χώρα μας η πολιτική της δημιουργεί καθημερινές εντάσεις και προκλήσεις στα θαλάσσια και εναέρια σύνορά μας.
Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο σίγουροι για τους προβληματισμούς του Ερντογάν περί λειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Και αυτό, γιατί όπως σαφώς διαφαίνεται στα λόγια του θεωρεί ως βασική προϋπόθεση αυτής παραχωρήσεις, εκ μέρους της χώρας μας, προς τη Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Την αποκαλεί μάλιστα «Τουρκική», παρά τις διεθνείς συνθήκες. Αυτό και μόνον δείχνει την έλλειψη σεβασμού στους διεθνείς κανόνες και τα δίκαια της πατρίδας μας.
Επομένως, πώς είναι δυνατόν ένας ηγέτης εμφορούμενος από τέτοιες απόψεις επιλύσεως των εκκρεμούντων διακρατικών ζητημάτων να προχωρήσει στην κατοχύρωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων των μειονοτήτων; Πώς μπορούμε εμείς ως χώρα να κάνουμε και άλλες υποχωρήσεις; Εμείς που με τις πρόχειρες και ανύπαρκτες εθνικές πολιτικές συμβάλαμε στο άδειασμα της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου από τους ελληνικούς πληθυσμούς; Πώς είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε και άλλες χαμένες πατρίδες; Υπάρχει Έλληνας που να θέλει να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο; Δεν νομίζω.
Για να μην συμβούν όλα αυτά δεν πρέπει να κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Γιατί το παρελθόν μας διδάσκει, ότι κάθε φορά που κάναμε πίσω ή αδιαφορήσαμε το πληρώσαμε πολύ ακριβά. Όχι λοιπόν πίσω και ας γίνει ό,τι θέλει. Δεν θα γίνουν όμως χειρότερα πράγματα απ' αυτά που θα προκύψουν με την ανοχή μας στις τουρκικές απαιτήσεις και προκλήσεις.
Έχοντας υπόψη τη διαχρονική συμπεριφορά της Τουρκίας πάνω στα εσωτερικά και διεθνή ζητήματα, να κρατάμε πάντοτε μικρό καλάθι, όταν ακούμε τους ηγέτες της να μιλάνε για δικαιώματα και ελευθερίες, των μειονοτήτων. Αυτές που εξόντωσαν και έδιωξαν από τις πατρογονικές τους εστίες.
Ας μην παίρνουν λοιπόν τα μυαλά μας αέρα και να είμαστε πάντοτε προσγειωμένοι και σταθεροί στις εθνικές μας υποχρεώσεις. Αυτές που από μόνες τους δείχνουν το δρόμο που πρέπει - να ακολουθούν οι γενιές του παρόντος και του μέλλοντος.
Αυτό θα το πετύχουμε, αν δεν είμαστε άτολμοι στους όποιους διπλωματικούς χειρισμούς για την διεθνή ενημέρωση και τη δίκαιη υπεράσπιση των δικαίων της πατρίδας μας.
