«Στης Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό, αν τυχόν και δεν με θέλεις κει θα πέσω να πνιγώ...», λέει ένα γνωστό παλιό τραγούδι. Οι περισσότεροι που δεν γνωρίζαμε τη Λάρισα, τη μάθαμε μέσα από τον δίσκο 45 στροφών με τους όμορφους στίχους του Γιώργου Μητσάκη, που το τραγούδησαν πρώτα ο Θεόδωρος Κανακάρης, ύστερα ο Σπύρος Ζαγοραίος και άλλοι πολλοί. Το τραγουδήσαμε πολλές φορές φαντάροι, την ώρα που στο γόνατο γράφαμε δυο-τρεις λέξεις στην αγαπημένη μας. Και τα βράδια στο κέντρο ψυχαγωγίας οπλιτών, το τραγουδούσαμε όλη η φανταρία μαζί, μετά τις εξουθενωτικές στρατιωτικές ασκήσεις στις πιο απόκρημνες βουνοκορφές του κατεχόμενου σήμερα Πενταδάκτυλου. Μα και τις ώρες της σκοπιάς, της εφόδου και των περιπολιών γύρω από τους κοιτώνες της 33ης Μοίρας Καταδρομών, στο κατεχόμενο σήμερα Μπέλλα Μπάις, καθώς τρία χιλιόμετρα στο βάθος του ορίζοντα, αγναντεύαμε από ψηλά την πανέμορφη πόλη της Κερύνειας. Και το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα της Κύπρου το είχε καθημερινά στις μουσικές εκπομπές του.
Και φέτος λοιπόν για μια εβδομάδα στις εορτές του Πηνειού. Στις όχθες του ποταμού διάσπαρτα τα ξύλινα περίπτερα των διοργανωτών. Οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι, ο Ερυθρός Σταυρός, οι φιλοτελιστές, οι αθλητικοί και κοινωνικοί σύλλογοι, και άλλοι πολλοί. Και οι παράλληλες εκδηλώσεις που κάθε βράδυ ψυχαγωγούσαν και ενημέρωναν. Οι εορτές Πηνειού σίγουρα αποτελούν αξιόλογο πολιτιστικό γεγονός για τη Λάρισα. Απόδειξη οι τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι που βρέθηκαν στο ποτάμι, οι περισσότεροι μάλιστα νέοι.
Πάρα πολλοί ήταν αυτοί που σταμάτησαν στο περίπτερο του Συλλόγου Κυπρίων Νομού Λάρισας και του Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού. Ο καθένας είχε κάτι να πει. Μια δική του προσωπική ιστορία. Απλοί άνθρωποι του μόχθου, που έφυγαν από τα χωριά τους για το νησί μας, σε δύσκολους καιρούς οι περισσότεροι, χωρίς να γνωρίζουν και πολλά πράγματα για τη Μεγαλόνησο. Το νησί μας που το υπηρέτησαν χιλιάδες Ελλαδίτες αδελφοί. Στην Ελληνική Δύναμη Κύπρου και στην Εθνική Φρουρά. Πολλοί είναι αυτοί που περιμένουν μια καλή κουβέντα. Για τον αδελφό, τον ξάδελφο, τον πατέρα, τον φίλο που δεν επέστρεψε ποτέ. Νέοι άνθρωποι που προδομένοι έδωσαν τη μάχη και έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της Κύπρου μας.
«Πριν λίγες μέρες επέστρεψα... Υπηρέτησα στην ΕΛ.ΔΥ.Κ. και θέλω να πάω ξανά... Εκεί άφησα τη δική μου προσωπική ιστορία που θα με δέσει για πάντα με το νησί σας... Ελληνικό νησί είναι και η Κύπρος... Με τρομάζει έτσι που βλέπω σκλαβωμένο τον Πενταδάκτυλο με τη βαριά πέτρινη τούρκικη σημαία στην πλάτη του... Πώς πάνε απέναντι για να πιουν καφέ... Ήθελα να πάω στην Κερύνεια αλλά όχι και με το διαβατήριο στο χέρι ρε παιδιά...».
Και τι δεν ακούσαμε αλήθεια εκείνες τις αμέτρητες ώρες κάτω από τη γέφυρα. Εκεί που παρουσιάσαμε την κυπριακή χορευτική και μουσική παράδοση. Κύπριοι και Ελλαδίτες βρακοφόροι μαζί με Ελλαδίτισσες και Κύπριες χορεύτριες ντυμένες με τις παραδοσιακές μας φορεσιές σε μια ανεπανάληπτη κυπριακή βραδιά. Συντροφιά με την κυπριακή τοπολαλιά, κάτω από την αστροφεγγιά του θεσσαλικού ουρανού. Κανένας δεν τσιγκουνεύτηκε το χειροκρότημα.
Και η σκέψη ταξίδεψε και πάλι στο παρελθόν: «Μην πιεις νερό από τον Πηνειό, θα μείνεις εκεί για πάντα...», μου είχε πει με νόημα ένας Ελλαδίτης αξιωματικός, όταν τον πληροφόρησα ότι πρόκειται να έλθω για σπουδές στη Λάρισα. Και επαληθεύτηκε..... Πάνε σχεδόν 34 συναπτά χρόνια. Η Λάρισα, της μάνας Ελλάδας άρωμα αιώνιο και ανεξίτηλο, που δεν είναι ξένη γη. Η Λάρισα του Πηνειού και του θεσσαλικού κάμπου με ένδοξη ιστορία αιώνων. Η Λάρισα, η πόλη μου.
Υ.Γ.: Εξακολουθεί να έχει πολύ σοβαρά προβλήματα το ποτάμι. Προβλήματα για τα οποία είμαστε όλοι υπεύθυνοι και που δεν λύνονται μόνο με απλές παραινέσεις και ευχολόγια...
a.avgoustis@hotmail.com.
