Με ενδιαφέρον παρακολουθώ αυτές τις μέρες τα γεγονότα τής αντικατάστασης της πλατείας Ραψάνης. Κατάγομαι κι εγώ πάππου προς πάππου από Ραψάνη. Έζησα, όμως, και μεγάλωσα στο Σ.Σ. Ραψάνης ή Περαταριά, όπως λεγόταν παλιά. Κατάγομαι από οικογένεια «αρχιτεκτόνων» και χτιστάδων τής παλιάς σχολής. Ο προπάππος μου, Σταμάτης Μπαλής, πρόσφυγας από τον Τσεσμέ της Σμύρνης, έχτισε τα τοξωτά γεφύρια τής Ραψάνης στις αρχές τού 20ού αιώνα. Ο πατέρας μου, εγγονός τού εκ μητρός όπως λέμε, Δημήτριος Βαγενάς, ήταν από τους παλιούς μαστόρους, χτίστης και αρχιτέκτονας μαζί, με μεράκι για την τέχνη του, έπιασε πρώτα το μολύβι με το χαρτί, σχεδίαζε το κτίριο και μετά το μετέφερε στην οικοδομή και το έχτιζε με τη βοήθεια των μαθητών του. Ο εγγονός του και τρισέγγονος του Σταμάτη Μπαλή είναι μηχανικός τού Πολυτεχνείου, με μεταπτυχιακό έξελεντ, καθώς και οικολόγος στον «Αρκτούρο».
Όλα αυτά σας τα λέω χωρίς κομπασμό, αλλά για να δείξω πως έχουμε φλέβα στην αισθητική τού παραδοσιακού και του ωραίου. Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα τυχαία στην πλατεία την πλατιά του χωριού μας, στο παζάρι όπως το ’λεγαν παλιά οι Ραψανιώτες, και είδα αυτό το «ωραίο» «έκτρωμα» που έγινε. Μέσα μου δεν είπα τίποτε άλλο, παρά μόνο «Πού είστε αγαπημένες μου ψυχές να δείτε τα χάλια μας». Όλα, όμως, αυτά είναι ένας πρόλογος, γιατί θέλω να καταλήξω σε κάτι άλλο πιο σαφές και συγκεκριμένο, που συμβαίνει στο Σ.Σ. Ραψάνης, χωρίς να νοιάζεται κανένας τοπικός άρχοντας, ούτε της συμπολίτευσης ούτε της αντιπολίτευσης του Δήμου Κάτω Ολύμπου. Είμαστε όλοι οι κάτοικοι του οικισμού αυτού οι φτωχοί συγγενείς του Δήμου μας. Στον οικισμό τού Σ.Σ. υπάρχει από παλιά ένα ρέμα που οι πηγές του ξεκινούν από τα γύρω βουναλάκια της Ραψάνης. Το Μπουλοβάρι, έτσι το λέμε, καταλήγει στην κάτω γειτονιά, δηλαδή κάτω από τις γραμμές τού τρένου και καταλήγει στον Πηνειό. Σε μεγάλες θεομηνίες και κατά καιρούς πλημμυρίζει και όλες αυτές οι φερτές ύλες που παρασύρει στο διάβα του καταλήγουν αδέσποτες στα σπίτια και τις αυλές μας πριν φτάσουν στο τέρμα τους.
Υπάρχουν σ’ αυτή τη γειτονιά, που τυχαίνει να είναι και δική μου, γύρω στα 15 σπίτια. Πάθαμε πολλές ζημιές, χάθηκαν σε ισόγεια και αποθήκες σοδειές και κόποι μιας χρονιάς, οι αυλές γέμισαν με λασπόνερα, ο δρόμος μας έγινε αδιάβατος για δύο - τρεις μέρες (2002, 2008).
Έχω πει το πρόβλημα και στον τέως δήμαρχο και στο νυν, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Υπάρχουν δύο γεφύρια, ένα κάτω από την εθνική οδό και ένα κάτω από τις γραμμές τού Ο.Σ.Ε. που έχουν στομώσει από τις φερτές ύλες. Επίσης, υπάρχει αποχέτευση από το τέλος τού γεφυριού τού Ο.Σ.Ε. μέχρι το ποτάμι, που και αυτή έχει βουλώσει από τα χώματα. Όλα αυτά θέλουν καθάρισμα για να μην πνιγόμαστε, ζητώ, λοιπόν, από τη στήλη αυτή και παρακαλώ τους δημοτικούς άρχοντες και τον κ. Δήμαρχο να μεριμνήσουν και για μας. Αντί ο κ. συνάδελφος και δήμαρχος να χαλά τα ωραία και να κάνει τα άσχημα, θα μπορούσε να διαθέσει τα χρήματα αυτά για το συγκεκριμένο έργο. Μας πέταξε πέντε κάδους απορριμμάτων και αυτό ήταν όλο, ούτε ένα έργο δεν έγινε στον οικισμό μας. Τουλάχιστον, ανοίξτε τα γεφύρια και την αποχέτευση να φεύγουν τα νερά και υπόσχομαι πως όλη αυτή η ωραία σειρά τού δρόμου θα πάρει το όνομα οδός Ν. Βαλσαμόπουλου, με ωραίες πινακίδες και αριθμούς, που θα μείνει για πάντα με χρήματα των συγχωριανών μου. Ζητάω πολλά;
Υ.Γ.: Δεν θέλω ούτε απαντήσεις δικαιολογίας ούτε να ανοίξουμε διάλογο από εφημερίδας. Εγώ, τουλάχιστον, από τη μεριά μου δεν θα σας απαντήσω. Αν, όμως, θέλετε όλοι οι δημοτικοί μας άρχοντες να βοηθήσετε για το έργο αυτό, θα το δεχτούμε με αγάπη και χαρά όλοι οι κατωμαχαλιώτες τής Περαταριάς.
Δέσποινα Βαγενά - Τσακίρη του Δημητρίου
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
