Ένας αρχαίος μύθος του Αισώπου, αυτός με την κολοβή αλεπού ταιριάζει στην πολιτική. Σύμφωνα με το μύθο αυτό, μια αλεπού με κομμένη ουρά παραινούσε και τις άλλες να κόψουν τις ουρές τους, γιατί δεν τους ωφελούν σε τίποτα και τους είναι περιττό βάρος. Ο μύθος ταιριάζει σ΄ εκείνους που δίνουν συμβουλές στους άλλους, όχι για να τους ευνοήσουν, αλλά για να κερδίσουν οι ίδιοι. Έτσι περίπου δεν γίνεται και στην πολιτική;
Γιατί δεν εμπιστεύεται κανείς την πολιτική, όπως έδειξαν οι πρόσφατες εκλογές με την αποχή του 48%; Δεν εμπιστευόμαστε την πολιτική γιατί δεν είναι ειλικρινής. Οι πολιτικοί και τα κόμματα κατάφεραν να κάνουν τον κόσμο να μισήσει την πολιτική. Δεν έχουμε πολιτικούς να λένε την αλήθεια στον κόσμο και να ενδιαφέρονται για τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών, αντί να τους αποπροσανατολίζουν με την προπαγάνδα τους.
Μια φορά, κάποιος πολίτης είπε σ΄ έναν παλαίμαχο πολιτικό: «πρέπει να ιδρυθούν καινούρια κόμματα, που να λένε στον κόσμο την αλήθεια, να διαλύουν τους μύθους και τις ψευδαισθήσεις και να εμποδίζουν τη δημιουργία νέων μύθων και ψευδαισθήσεων, κι εκείνος απάντησε επί λέξει: « Έτσι δεν πολιτεύεστε».
Όταν σε όλα τα κόμματα ισχύει, αντί για τη δικαιοσύνη, το μαρξιστικό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δεν λειτουργεί η δημοκρατία, αλλά μια άλλη μορφή ολοκληρωτισμού. Βλάπτουν, όπως θά ’λεγε ο Καβάφης, όλα το ίδιο την Ελλάδα.
Στη δημοκρατία όλες οι εξουσίες πηγάζουν απ΄ το λαό. Η κρίση και η αρχή είναι του πολίτη και όχι των συνδικαλιστών και των κομματικών. Τώρα στην Ελλάδα τα κομματικά και τα συνδικαλιστικά κριτήρια ισχύουν παντού. Όσοι δεν σκύβουν το κεφάλι στους συνδικαλιστές διώκονται ή παροπλίζονται. Τα πολιτικά κόμματα ελέγχονται απ΄ τους συνδικαλιστές. Μια φορά, κάποιος συνδικαλιστής φοιτητής φώναξε σ΄ έναν καθηγητή: «Εγώ σε έκανα καθηγητή»!
Στη δημοκρατία, οι πολίτες, όσον αφορά στα κόμματα, δεν είναι ούτε οπαδοί τους, ούτε ψηφοφόροι τους. Δεν είναι υποχρεωμένοι να κουβαλάνε εσαεί την ψήφο κάποιου κόμματος. Οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να κρίνουν ελεύθερα και να μετέχουν στην εξουσία. Μετέχουν αρχής και κρίσεως, όπως έλεγαν οι αρχαίοι.
Δεν είναι η εξουσία των κομμάτων, αλλά των πολιτών. Τα πολιτικά κόμματα αντί να μετατρέπουν τους πολίτες σε οπαδούς ή ψηφοφόρους, πρέπει να τους υπηρετούν. Διαφορετικά οι πολίτες θα τιμωρήσουν την αλαζονεία τους, με το μόνο τρόπο που μπορούν, με την αποχή. Και ας δίνουν άλλες ερμηνείες τα πολιτικά κόμματα στην αποδοκιμασία των πολιτών. Ακόμα χειρότερα, γιατί τα ψέματα μπορούν να ξεγελάνε πολλούς, για λίγο ή λίγους για πολύ. Μα δεν μπορούν να τους ξεγελάνε όλους, για πάντα.
Είναι απαράδεκτο τα κόμματα να ξοδεύουν τα χρήματα των πολιτών για προπαγάνδα (διαφημίσεις κ.ά.). Κανείς δε γελιέται ότι τα χρήματα για την προπαγάνδα ξοδεύονται χάρη των πολιτών! Κανείς δεν έχει την αφέλεια να πιστεύει αυτόν που του λέει, «ξοδεύω τα χρήματά σου για το καλό σου!»
Απόδειξη η αποχή του 48%. Η αποχή δεν είναι αδιαφορία των πολιτών. Αδιαφορία είναι το να ψηφίζει κανείς από συνήθεια και χωρίς αίσθημα ευθύνης. Η αποχή είναι υπεύθυνη στάση αποδοκιμασίας των κομμάτων. Δεν είναι δύσκολο να το κατανοήσει κανείς αυτό, αν λάβει υπόψη του την ομογενοποίηση των πολιτικών κομμάτων. Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα είναι μαρξιστικά. Οι πολιτικοί, με ελάχιστες ίσως φωτεινές εξαιρέσεις, ακολουθούν τις μαρξιστικές ιδέες. Η διάκριση σε Δεξιά και Αριστερά δεν υπάρχει.
