Το θέαμα είναι αποκαρδιωτικό: πουθενά, σε καμία από τις 27 χώρες της Ε.Ε., οι προεκλογικές εκστρατείες των κομμάτων για τις σημερινές ευρωεκλογές δεν εστιάστηκαν σε ευρωπαϊκά θέματα! Πουθενά οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι δεν προσήλθαν (σε μερικές χώρες οι ευρωεκλογές άρχισαν την Πέμπτη και όλο το μεσοδιάστημα μέχρι σήμερα) ή δεν θα προσέλθουν σήμερα στις κάλπες για να εκδηλώσουν τη βούλησή τους για το τι είδους Ευρώπη θέλουν. Άλλωστε, για να είμαστε ειλικρινείς, σε καμία περίπτωση δεν είναι το Ευρωκοινοβούλιο αυτό που διαμορφώνει το μέλλον της Ευρώπης. Οι σύνοδοι των υπουργών των χωρών - μελών το διαμορφώνουν και η Κομισιόν, η οποία διορίζεται, δεν εκλέγεται.
Αν, πάντως, κάποιοι Έλληνες αισθάνονται απογοητευμένοι ή και ντροπιασμένοι που στη χώρα μας όλο το πολιτικό νόημα των ευρωεκλογών έχει συρρικνωθεί στο... βαρύγδουπο ερώτημα, αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα κερδίσει τη Ν.Δ. με λιγότερο ή με περισσότερο από τρεις εκατοστιαίες μονάδες διαφορά, μπορούν να ησυχάσουν. Σε όλη την Ε.Ε. για ανάλογης ποιότητας... «ευρωθέματα» ψηφίζουν!
Στην Ιταλία π.χ. το αποτέλεσμα θα κρίνει αν ο πλήρως αποχαυνωμένος πολιτικά ιταλικός λαός θα εγκρίνει ή όχι τα ερωτικά σαλιαρίσματα του «γερο-ξεκούτη» πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Στη Βρετανία, όπου το κοινοβουλευτικό της σύστημα εξευτελίστηκε εντελώς, καθώς αποδείχτηκε ότι εκατοντάδες βουλευτές με ύφος και ιδέα χρέωναν το κράτος μέχρι και για... πορνοταινίες, καθαρισμό πισίνων, πίτσες, φράχτες και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, καταδεχόμενοι να εξαπατούν το δημόσιο για... κατοστάρικα και δεκάρικα, οι ευρωεκλογές θα κρίνουν αν θα... πέσει ο παταγωδώς αποτυχημένος πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν.
Στην Τσεχία, οι οπαδοί των κομμάτων δέρνονται στους δρόμους κατά τη διάρκεια των συγκεντρώσεων των ευρωεκλογών, ενόψει των βουλευτικών εκλογών του φθινοπώρου.
Στη Βουλγαρία, οι ευρωεκλογές είναι τεστ για τις βουλευτικές εκλογές, που θα γίνουν σε... ένα μήνα! Στην Ουγγαρία θεωρούν τις ευρωεκλογές πολιτικό ενταφιασμό της σοσιαλιστικής κυβέρνησης και πάει λέγοντας...
ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΓΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Το κλίμα αυτό κυριαρχεί και στις χώρες του πιο σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. και φυσικά αποτυπώνεται ακόμη και στις πιο σοβαρές ευρωπαϊκές εφημερίδες.
«Η Γερμανία ψηφίζει σκεπτόμενη τις βουλευτικές εκλογές», τιτλοφορεί σε ανάλυσή της η γαλλική «Μοντ» και φυσικά έχει δίκιο, καθώς όντως το Σεπτέμβριο θα γίνουν εθνικές εκλογές στη Γερμανία.
Ο υπότιτλος, όμως, της ανάλυσης της «Μοντ» λέει σοβαρότερα πράγματα: «Η διακριτική καμπάνια για τις ευρωεκλογές προδίδει την αυξανόμενη απόσταση ανάμεσα στους Γερμανούς και την Ευρώπη».
Ένα άρθρο στη «Ζίντοϊτσε Τσάιτουνγκ» του Γιόσκα Φίσερ, υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, πριν από το 2005, έρχεται να δώσει πρόσθετο βάρος στις εκτιμήσεις της «Μοντ».
«Μετά το ξέσπασμα αυτής της παγκόσμιας κρίσης τον περασμένο Σεπτέμβριο, η κυβέρνηση ποντάρει σχεδόν αποκλειστικά σε μια εθνική διαχείριση και αρνείται κάθε σχέδιο ευρωπαϊκής λύσης», εκτιμά ο Φίσερ και στη συνέχεια υπογραμμίζει: «Η Γερμανία δεν θεωρεί πλέον την Ε.Ε. ως σκοπό, αλλά μόνο ως ένα μέσο για να επιβάλει τα δικά της συμφέροντα».
Πολύ σοβαρό και ταυτόχρονα ανησυχητικό να το ακούει κανείς αυτό από έναν Γερμανό πρώην υπουργό Εξωτερικών.
«Ένας ανύπαρκτος προεκλογικός αγώνας. Την Κυριακή (σ.σ. σήμερα) θα εκλεγεί το Ευρωκοινοβούλιο. Η Γερμανία, προπύργιο κάποτε της Ε.Ε., παραμένει αδιάφορη», συμφωνούσε στους τίτλους ολοσέλιδης ανάλυσής της και η συντηρητική, φιλοκυβερνητική γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου. «Η Γερμανία βλέπει τις ευρωεκλογές ως προετοιμασία για το αληθινό πράγμα. Τα εθνικά συμφέροντα θα κυριαρχήσουν στις εκλογές των Βρυξελλών, όπως πάντα», έγραφαν στους τίτλους της σχετικής ανάλυσής τους.
ΚΑΙ ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΗΝ Ε.Ε.
Δεν έχουμε να κάνουμε καθόλου με ένα γερμανικό φαινόμενο. Ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και στον άλλο πυλώνα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, στη Γαλλία.
«Ο ενθουσιασμός προς την Ε.Ε. ξινίζει και γίνεται κυνισμός», υποστηρίζουν οι τίτλοι άλλης ανάλυσης των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», αναφερόμενης αυτή τη φορά στη Γαλλία.
«Ενώ η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση εθεωρείτο κάποτε ως πολλαπλασιαστής τής γαλλικής επιρροής σε όλη την ήπειρο και στον κόσμο, πολλοί τώρα την κατηγορούν για τη συμπίεση των μισθών και την πτώση των κοινωνικών στάνταρτ», γράφει η βρετανική εφημερίδα και συνεχίζει: «Η απροθυμία των κομμάτων να συζητήσουν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου αντανακλά πως ο γαλλικός ενθουσιασμός για την Ευρώπη έχει ξινίσει και έχει μετατραπεί σε κυνισμό και αδιαφορία την περασμένη δεκαετία».
Μια σειρά στοιχεία ενισχύουν την άποψη αυτή. Άκρως αποκαλυπτικό και απροσδόκητο είναι π.χ. αυτό που αναφέρεται στο τελευταίο ευρωβαρόμετρο: μόλις το 47% των Γάλλων θεωρούν ότι η συμμετοχή της χώρας τους στην Ε.Ε. είναι καλό πράγμα! Προ εικοσαετίας, το 1987 ακριβέστερα, το αντίστοιχο ποσοστό ήταν σχεδόν τριάντα ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο - 74%.
Για τη Βρετανία δεν είναι να πει κανείς τίποτα συνδεόμενο με τις ευρωεκλογές. Το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό καταρρέει. Οι υπουργοί της κυβέρνησης των Εργατικών παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλον, οι βουλευτές κατά δεκάδες παραιτούνται από την υποψηφιότητά τους στις επόμενες εθνικές εκλογές και όλοι σχεδόν θα το θεωρήσουν θαύμα, αν ο πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν αντέξει και δεν εξαναγκαστεί σε παραίτηση και πρόωρες εκλογές πριν από τον ερχόμενο Μάιο, οπότε είναι να γίνουν κανονικά.
Αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις, που δείχνουν το κυβερνών Εργατικό Κόμμα να παίρνει... 19% (!) και να έρχεται τρίτο, δεν αποκλείεται καθόλου να καρατομηθεί και ο ίδιος ο Μπράουν μέσα στην επόμενη εβδομάδα, οπότε ποιος θα ενδιαφερθεί για την ευρωπαϊκή διάσταση των ευρωεκλογών; Προφανώς κανένας, όπως είναι απολύτως φυσιολογικό.
ΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ... ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ!
Όλοι συζητούν για την έκταση της αποχής στις ευρωεκλογές. Δεν είναι παράξενο, καθώς από ευρωεκλογές σε ευρωεκλογές όλο και μειώνεται το ποσοστό των Ευρωπαίων πολιτών που κρίνουν ότι αξίζει τον κόπο να προσέλθουν στις κάλπες και να ψηφίσουν.
Το 1979 πήρε μέρος στις ευρωεκλογές το 63% των ψηφοφόρων των χωρών - μελών της τότε Ε.Ο.Κ. Το 1994 έπεσε στο 56,8%, το 2004 στο 45,7%.
Ακόμη και οι Έλληνες, που παραδοσιακά προσέρχονται με πάθος στις κάλπες, γυρίζουν ολοένα και περισσότερο την πλάτη τους στις ευρωεκλογές.
Στις ευρωεκλογές του 1989 προσήλθε στις κάλπες το 80% των Ελλήνων ψηφοφόρων. Το 1999 το ποσοστό συμμετοχής έπεσε κατά δέκα ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες, στο 70%. Το 2004 έπεσε στο 63%...
Πάλι καλά, μπορεί να πει κανείς, αν λάβει υπόψη του ότι στις ευρωεκλογές του 2004 εμφανίστηκε ποσοστό αποχής πάνω από 50% στις... 20 από τις 27 χώρες της Ε.Ε.!
Χώρα πια οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και στις 8 χώρες που μπήκαν μόλις ένα μήνα πριν από τις ευρωεκλογές του 2004, η συμμετοχή ήταν κάτω από 50%! Το ίδιο και στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία, που μπήκαν την 1η Ιανουαρίου 2007. Μάλιστα, στις 7 από τις 10 χώρες συνολικά αυτής της περιοχής, το ποσοστό συμμετοχής ήταν κάτω από... 30%! Αφήστε πια τη Σλοβακία, αρνητικό πρωταθλητή, όπου το ποσοστό συμμετοχής ήταν... 17% - δηλαδή αποχή 83%!!!
Είναι να απορεί κανείς με την τόσο υψηλή αποχή. Γιατί τόση αδιαφορία των Ευρωπαίων πολιτών προς τον υποτιθέμενα «πιο δημοκρατικό θεσμό τής Ε.Ε.»; Η απάντηση, όμως, στο ερώτημα αυτό είναι απλούστατη. Οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν σταδιακά αντιληφθεί ότι το Ευρωκοινοβούλιο παίζει ελάχιστο ρόλο στη ζωή τους, γιατί... στερείται της θεμελιώδους λειτουργίας ενός Κοινοβουλίου: ούτε την «κυβέρνηση» της Ε.Ε. (δηλαδή την Κομισιόν) εκλέγει ούτε τους «νόμους» της Ε.Ε. φτιάχνει!
ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ Η ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ
Το βαθύτερο πρόβλημα του Ευρωκοινοβουλίου είναι ότι δεν μπορεί αυτό να διαμορφώσει, να προτείνει και να ψηφίσει τους νόμους που θέλει. Η πρόταση νόμων αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο της Κομισιόν, η οποία, μάλιστα, ούτε αυτή εκλέγεται από το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά διορίζεται από τις κυβερνήσεις.
Χωρίς περιττές αναλύσεις, λοιπόν, το Ευρωκοινοβούλιο είναι απαξιωμένο στα μάτια των Ευρωπαίων ψηφοφόρων, επειδή δεν επιτελεί τις θεμελιώδεις λειτουργίες τού κάθε Κοινοβουλίου στη σύγχρονη εποχή. Είναι εντελώς άλλο πράγμα να έχει απλώς το δικαίωμα να μπλοκάρει κάποιους νόμους που δεν αρέσουν στην πλειοψηφία των ευρωβουλευτών και εντελώς άλλο το να μπορούσε να φτιάχνει αυτό τους νόμους της Ε.Ε. όπως θα ήθελε.
Στην πράξη, κανένας δεν παίρνει υπόψη του το Ευρωκοινοβούλιο. Βλέπουμε ότι η Κομισιόν και το Συμβούλιο Υπουργών (το οποίο απαρτίζουν οι ανάλογοι κάθε φορά υπουργοί κάθε χώρας - μέλους), όταν το Ευρωκοινοβούλιο απορρίψει καμιά φορά κάποια ρύθμισή τους, την ξαναφτιάχνουν με άλλο τρόπο και το ίδιο περιεχόμενο και την περνούν όπως θέλουν. Αυτό έκαναν π.χ. με διάφορες επαίσχυντες συμφωνίες με τις Η.Π.Α. για στραγγαλισμό πολιτικών και ατομικών ελευθεριών, για στοιχεία ταξιδιωτών κ.λπ., όπου η αντίδραση του Ευρωκοινοβουλίου απέβη μάταιη.
Γι’ αυτό κρατούν και την Κομισιόν εντελώς ανεξέλεγκτη από τους λαούς τής Ευρώπης - για να παίζει το βρόμικο, καθοριστικό ρόλο τής αυθαίρετης διαμόρφωσης του παρόντος και του μέλλοντος της Ευρώπης.
«Η Κομισιόν είναι ο φύλακας του γενικού ευρωπαϊκού συμφέροντος. Γι’ αυτό και πρέπει να μένει ουδέτερη. Να μην τάσσεται με οποιονδήποτε και να είναι προφυλαγμένη από τα πάθη των πολιτών», δηλώνει υποκριτικά ο απερχόμενος πρόεδρός της, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.
«ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ» Η ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ΣΤΟΝ ΜΠΑΡΟΖΟ
Δεν φτάνει που το Ευρωκοινοβούλιο δεν εκλέγει την Κομισιόν, έχουμε και το απίθανο φαινόμενο να στηρίζουν τον επαναδιορισμό του συντηρητικού, ακραίου νεοφιλελεύθερου και φιλοαμερικανού Μπαρόζο ως προέδρου της Κομισιόν και οι τρεις σοσιαλιστές πρωθυπουργοί της Δυτικής Ευρώπης - ο Βρετανός Μπράουν, ο Ισπανός Θαπατέρο και ο Πορτογάλος Σόκρατες - προκαλώντας οργή στους σοσιαλιστές ψηφοφόρους και τάσεις αποχής. Τι διαφέρει, δηλαδή, η ευρωδεξιά από τους ευρωσοσιαλιστές:
Αγανάκτησε ο πρώην πρόεδρος και πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, Μάριο Σοάρες, επιφανής σοσιαλιστής και μάλιστα της δεξιάς πτέρυγας της σοσιαλδημοκρατίας με την υποστήριξη του Μπαρόζο. Αναγκάστηκε να βγάλει καυστικότατη και οξύτατη ανακοίνωση προς τους άλλους σοσιαλιστές.
«Ως σοσιαλιστής, παλιό μέλος του Ευρωκοινοβουλίου και επίτιμος πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πρέπει να διαμαρτυρηθώ και να καλέσω σε αφύπνιση. Η επιλογή Μπαρόζο συνιστά επιλογή που υπερβαίνει τη δυνατότητα κατανόησής μου» υπογράμμιζε στην ανακοίνωσή του και κατήγγειλε ότι αυτή η επιλογή αποτελεί «ένα είδος πολιτικής αυτοκτονίας του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος»!
Τελικά, βρέθηκαν επτά ακόμη πρώην σοσιαλιστές πρωθυπουργοί, όλοι παροπλισμένοι πολιτικά σήμερα και μάλιστα συμπεριλαμβανομένου του Κώστα Σημίτη, οι οποίοι συνυπέγραψαν μαζί με τον Μάριο Σοάρες μια έκκληση προς τους εν ενεργεία σοσιαλιστές ηγέτες να μη στηρίξουν τον Μπαρόζο και να υποδείξουν σοσιαλιστή υποψήφιο πρόεδρο της Κομισιόν. Πάει, όμως, έτσι μπροστά η Ευρώπη; Όχι, φυσικά...
