«Ένας γέρος τσακισμένος από τις θύελλες έρχεται να αποθέσει
τα κουρασμένα του κόκαλα κοντά σου. Δόστου λίγη γης από έλεος».
Σαίξπηρ
Η κοινωνία επινόησε και θεσμοθέτησε θεσμούς που υπηρετούν τον άνθρωπο, συμβάλλουν στη συνοχή της και εξασφαλίζουν την ποιότητα της ζωής μας.
Ένας τέτοιος θεσμός είναι η οικογένεια, που μεταξύ των άλλων σκοπών που διώκει είναι η προσπάθεια και ο αγώνας της για να εξασφαλίσει αξιοπρεπή, άνετη και χωρίς προβλήματα διαβίωση των γερόντων. Όμως όταν λείπει η οικογένεια ή δεν λειτουργεί προστατευτικά για τον ανήμπορο γέροντα τότε έρχεται στη θέση της το ίδρυμα γηροκομείο ως αναγκαία λύση για να προστατεύσει τον τσακισμένο από τις θύελλες της ζωής ηλικιωμένο.
Ο γέροντας κατά τη διαδρομή των αιώνων είχε τον σεβασμό και τη συμπαράσταση των συνανθρώπων, των οικείων και των εκάστοτε φορέων εξουσίας. Αξίζει να αναφερθεί ένα επεισόδιο από την ελληνική αρχαιότητα. Κατά τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων ένας γέροντας εισήλθε στο Ολυμπιακό Στάδιο για να παρακολουθήσει τους αγώνες. Πέρασε μπροστά από τους χώρους όπου βρίσκονταν οι Αθηναίοι, οι Θεσσαλοί, οι Κορίνθιοι κ.λπ. και κανένας από τους θεατές δεν προθυμοποιήθηκε να προσφέρει το κάθισμά του στον γέροντα για να παρακολουθήσει άνετα τα αγωνίσματα. Μόλις έφθασε στο χώρο, που κατέχονταν από τους Σπαρτιάτες τότε σηκώθηκαν όλοι τους όρθιοι για να προσφέρουν το κάθισμά τους στον γέροντα, επιδεικνύοντες τον πρέποντα σεβασμό σ' αυτόν. Ο σεβασμός, η προστασία και η στοργή στα κουρασμένα γηρατειά αποτελούν δείγμα αγωγής και πολιτισμού του κάθε λαού.
Το Δημοτικό Γηροκομείο Λάρισας λειτουργεί περίπου 60 χρόνια με μειωμένο προσωπικό (νοσοκόμες, μαγείρισσες κ.λπ.) και μαζί με το διευθυντή γίνεται αγώνας υπεράνθρωπος για να παραμείνει σε λειτουργία. Η προσπάθεια των εργαζομένων για να έχει λειτουργικότητα το γηροκομείο αξίζει τον έπαινο, που πρέπει να πηγάζει από την ευγνωμοσύνη της πόλης μας.
Σήμερα το γηροκομείο από φήμες που κυκλοφορούν βρίσκεται σε κακή οικονομική κατάσταση και λειτουργεί με τον φόβο της κατάρρευσης. Τούτο αποκαλείται Δημοτικό και δυστυχώς δεν εισπράττει οικονομική βοήθεια από τον Δήμο Λαρισαίων, που εδώ και 6 δεκαετίες περίπου δώρισε το οικόπεδο, επί του οποίου οικοδομήθηκε το κτίσμα του Γηροκομείου. Για να χορηγηθεί οικονομική βοήθεια από τον Δήμο πρέπει να παρακαμφθούν εμπόδια απαγορευτικά και τούτο θα επιτευχθεί όταν υπάρχει βούληση και ευαισθησία για να μεθοδευτεί η χρηματοδότηση του προνοιακού ιδρύματος. Θα πρέπει να τονισθεί ότι σήμερα λόγω της έλλειψης προνοιακής πολιτικής ο Δημοτικός Οίκος Ευγηρίας δεν εισπράττει οικονομική βοήθεια από το κράτος. Κατά το παρελθόν οι επιχορηγήσεις ανέρχονταν σε ποσοστά 32% - 41% επί των εξόδων λειτουργίας και με την πάροδο του χρόνου η επιχορήγηση περιορίστηκε στο 8% επί των λειτουργικών εξόδων του ιδρύματος για το έτος 2006 και έκτοτε εξέλειπε παντελώς και σήμερα η προνοιακή συνδρομή είναι ανύπαρκτη.
Κατά τους βυζαντινούς χρόνους η προνοιακή πολιτική του κράτους δεν επέτρεπε να υπάρχουν και να γυρίζουν στους δρόμους γέροντες επαίτες, γιατί υπήρχαν χιλιάδες ευαγή ιδρύματα που τους φιλοξενούσαν και τους περιέθαλπαν. Τα έξοδα λειτουργίας του γηροκομείου καλύπτονταν από δωρεές πολιτών, φορέων, ενοίκια της ακίνητης περιουσίας του ιδρύματος, τα οποία φορολογούνται από το Ελληνικό Δημόσιο και μέρος των συντάξεων των τροφίμων - φιλοξενουμένων. Εκτός των φόρων για την ακίνητη περιουσία που πληρώνει στο κράτος το Γηροκομείο, επιβαρύνεται με πρόστιμα που επιβάλλει σ' αυτό το ΙΚΑ για την καθυστέρηση της καταβολής των εισφορών του για τους εργαζομένους και η επιβολή προστίμων οφείλεται στη γλισχρότητα των εσόδων και την ένδεια των πόρων του.
Από τη λειτουργία του Γηροκομείου προκύπτει ένα έλλειμμα που προκαλεί δυσλειτουργία και δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους για την επιβίωσή του.
Για να συνεχίσει τη λειτουργία του η ευαγής μονάδα του Γηροκομείου θα πρέπει να δεχθεί την αρωγή των πολιτών, των φορέων του κράτους και της εκκλησίας.
Κυρίως το κράτος και η εκκλησία αν θέλουν το Γηροκομείο να εκπληρώνει τους στόχους και να ανακουφίζει τα γηρατειά θα πρέπει να σπεύσουν εις βοήθεια άμεσα και χωρίς καθυστέρηση. Είναι ντροπή μας να αφήσουμε το Γηροκομείο στην τύχη του με αποτέλεσμα να κλείσει και να επέλθει ο αφανισμός του. Ελπίζω και πιστεύω ότι ο Σ. Μητροπολίτης, ο Περιφερειάρχης, ο Νομάρχης, ο Δήμαρχος και οι λοιποί φορείς της πόλης να επιδείξουν την πρέπουσα στοργή, τον επιβαλλόμενο σεβασμό και την ανάλογη ευαισθησία για τη διάσωση της προνοιακής μονάδος του Οίκου Ευγηρίας Λάρισας, που στεγάζει και διατρέφει 100 συμπολίτες μας.
