Το μέλλον της Ευρώπης θα έπρεπε να αποτελεί το επίκεντρο της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης. Ωστόσο, οι (δι)κομματικές κοκορομαχίες με φόντο τον βούρκο των σκανδάλων, μας εγκλωβίζουν στην εσωστρέφεια και την οπισθοδρόμηση. Μέσα στο νοσηρό αυτό κλίμα, η πρωτεύουσα γεύτηκε μια μίνι «ισλαμική επανάσταση», με αφορμή το γεγονός ότι αστυνομικός έσκισε φύλλα από το κοράνιο μετανάστη κατά τη διάρκεια ελέγχου! Τότε, με θρησκευτικό φανατισμό και αυτοματισμό, πεντακόσιοι περίπου αλλοδαποί μουσουλμάνοι, διαδηλώνοντας, έκαναν γυαλιά καρφιά το κέντρο της Αθήνας... Συμπαραστάτες τους, οι γνωστοί και άγνωστοι «φύλακες» των οιωνδήποτε μειονοτήτων, ακόμα κι εκείνων που δρουν στο πλαίσιο της θρησκευτικής τους μισαλλοδοξίας...
Κάποιοι της αριστεράς, έχουν δυστυχώς χάσει το μέτρο πέφτοντας στην παγίδα της ανεκτικότητας και του πολυπολιτισμού. Αγνοούν πως μια ανάλογη διαδήλωση Χριστιανών ή αλλοθρήσκων, δεν θα μπορούσε ούτε κατά διάνοια να πραγματοποιηθεί στην Κωνσταντινούπολη, τη Βαγδάτη, το Κάιρο ή την Τεχεράνη, γιατί θα ενείχε τον άμεσο κίνδυνο λιθοβολισμού ή απαγχονισμού των συμμετεχόντων από τους φύλακες της σαρίας. Στο παρελθόν, μια άλλη «πολυπολιτισμική» διαμαρτυρία πραγματοποιήθηκε στην Κομοτηνή, όταν διαδόθηκαν φήμες ότι η εμφάνιση μιας ηθοποιού μπροστά από ένα τζαμί πρόσβαλε το θρησκευτικό συναίσθημα των μουσουλμάνων της μειονότητας. Τότε, όσοι κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή γλίτωσαν το λιντσάρισμα από τον ισλαμικό όχλο 1500 «πιστών», κατάλαβαν τι σημαίνει ελευθερία της έκφρασης στην πράξη...
Η ευρωπαϊκή αριστερά, δεν έχει δυστυχώς αντιληφθεί τον παλμό της ισλαμικής μισαλλοδοξίας και χάνει τα ερείσματά της, καθώς δεν προτείνει λύσεις για τα προβλήματα της παράνομης μετανάστευσης, της δυσανάλογης πληθυσμιακής αύξησης των μουσουλμάνων και της αλλοίωσης της πολιτισμικής και εθνικής ταυτότητας των χωρών-μελών. Έχοντας ως δεδομένο το διαχωρισμό της Εκκλησίας από τα ευρωπαϊκά κράτη, πολλοί θεωρούν – αφελώς – ότι είναι ζήτημα χρόνου να συμβεί το ίδιο και στα ισλαμικά. Έχουν μάλιστα θέσει ως πιλότο εφαρμογής την Τουρκία, γι’ αυτό και κόπτονται μαζί με τις Η.Π.Α. να την εντάξουν a la carte στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Η ανίερη αυτή συμμαχία ευρω-σοσιαλιστών και νατοϊκών, δημιουργεί μια απαξίωση και οδηγεί τους Ευρωπαίους στην αγκαλιά των φιλελευθεριστών, που τους δίνουν το «καρότο» μιας Ευρώπης περισσότερο «συντηρητικής», μαζί όμως με το «μαστίγιο» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας της εργασιακής και οικονομικής ανασφάλειας. Και είναι άκρως απογοητευτικό όσο και επικίνδυνο, η κοινωνική λογική να εναρμονίζεται περισσότερο από την ευρωπαϊκή ακροδεξιά αφού η αριστερά εμμένει σε ασαφείς θεωρίες περί διεθνισμού...
Δυστυχώς, το δίλημμα για το ποια λοιπόν Ευρώπη θέλουμε, δεν έχει καν τεθεί. Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν επιθυμεί την Ευρώπη της βαρβαρότητας που η παγκοσμιοποίηση προωθεί. Ο άνισος πολυεθνικός ανταγωνισμός, αναμφίβολα αντικατοπτρίζει με ωμό τρόπο τη ζουγκλική πλευρά της σύγχρονης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας απάνθρωπης που προορίζεται σταδιακά για τους λίγους και τους πλούσιους. Όταν μάλιστα οι δυνάμεις του ανταγωνισμού εξαντληθούν ή φτάσουν σε κορεσμό, τότε θα υπάρξει πρόσφορο έδαφος για τις κάθε μορφής συγκρούσεις. Γιατί όπως πολύ εύστοχα είχε διατυπώσει ο οικονομολόγος Hirscheifer, «η παράμετρος απληστία μπορεί να εξηγήσει και να προβλέψει τον πόλεμο καλύτερα από τις παραμέτρους ανισότητα και δυστυχία».
Δυστυχώς όμως το μέτρο χάνεται από τους ρομαντικούς που επιθυμούν τις λύσεις «πακέτο», πιστεύοντας αφελώς ότι οι δομές μπορούν από μόνες τους να αλλάξουν νοοτροπίες αγνοώντας τα κοινωνικά δεδομένα. Έτσι πολλοί αριστεριστές, υποστηρίζουν ότι όλοι χωρούν στην Ευρώπη, ελπίζοντας πως τα οικονομικά και ταξικά προβλήματα των μεταναστών θα επιφέρουν εν μέσω ντόμινο την κοινωνική αλλαγή, αγνοώντας την αυξανόμενη ανασφάλεια των Ευρωπαίων πολιτών. Όμως, η θετική πρόθεση να δρα κανείς για το γενικό καλό της ανθρωπότητας δεν είναι αρκετή, ώστε η πράξη να συμβάλλει πραγματικά σ’ αυτό. Και η αγάπη για την ανθρωπότητα, σε καμία περίπτωση δεν συμβαδίζει με την έλλειψη ενδιαφέροντος για τους ίδιους τους Ευρωπαίους πολίτες...
Χρειάζονται δυο για το ευρωπαϊκό «ταγκό» της πολιτισμικής σύγκλισης των διαφορετικών λαών, πολιτισμών και θρησκειών. Όταν όμως κινδυνεύουμε να χορέψουμε στο ταψί των εξ’ Ανατολής μισαλλόδοξων, το πρώτο που οφείλουμε να διαφυλάξουμε δεν είναι ο χορός της δίχως όρια διεύρυνσης και ανεκτικότητας, αλλά η πιθανότητα να μείνουμε στο τέλος με το μαντήλι των δακρύων. Διότι παράλληλα, οι λύκοι της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς καραδοκούν, αφού τους δίδεται η ευκαιρία να συντονιστούν με το σφυγμό των μαζών, τους φόβους και τις ανασφάλειες, που η παγκοσμιοποίηση εντείνει.
Η Ευρώπη λοιπόν, καλείται άμεσα να οριοθετηθεί ενάντια στη βαρβαρότητα, είτε αυτή έρχεται από την Ανατολή με τη μορφή θρησκευτικής μισαλλοδοξίας είτε από τη Δύση με τα παπαγαλάκια των golden boys...
Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
