Άνευρο, υποτονικό, διεκπεραιωτικό. Αυτό ήταν το περιβόητο ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών. Χειρότερο, κατά την άποψη της γράφουσας από εκείνο των εθνικών εκλογών. Ίσως, γιατί, άλλο Εθνικές άλλο Ευρωεκλογές. Και ως εκ τούτου ανάλογη και η διάθεση. Ποια διάθεση δηλαδή; Που οι πολιτικοί αρχηγοί δίνανε την εντύπωση, άλλωστε δεν κάνανε καμία προσπάθεια για να το κρύψουν, ότι βαριόταν μέχρι θανάτου, και απλώς κάνανε υπομονή να τελειώσει, γιατί έπρεπε να το περάσουν και αυτό.
Και το πέρασαν. Πώς; Διά της γνωστής τακτικής. «Άλλα λέει η γιαγιά μου άλλα ακούν τ’ αυτιά μου». Άλλα ρωτάνε οι δημοσιογράφοι, άλλα απαντάνε οι πολιτικοί. Εντός της... «ενότητας» αλλά εκτός της ερώτησης, την οποία απλά χρησιμοποιούσαν για να πουν αυτά που θέλανε οι ίδιοι. Υπήρξαν βέβαια και εξαιρέσεις, αλλά αυτό συνέβη μόνο και μόνο γιατί ορισμένες από τις ερωτήσεις «συνέπεσαν» με τις απαντήσεις που ήθελαν να δώσουν.
Τι μάθαμε; Απολύτως τίποτα που ήδη δεν γνωρίζαμε και δεν έχουμε ακούσει να επαναλαμβάνουν δεκάδες (τουλάχιστον) φορές.
Τι δεν μάθαμε; Ό,τι δεν έχουμε μάθει τόσο καιρό και ό,τι δεν θα μάθουμε εφόσον δεν επιθυμούν να μας το πουν. Τουλάχιστον δεν θα μάθουμε διά της ευθείας οδού.
Βαρεθήκαμε; Αφόρητα. Εδώ βαρέθηκαν αυτοί που συμμετείχαν δεν θα βαρεθούν αυτοί που το έβλεπαν; Όσοι το έβλεπαν τέλος πάντων, έστω και από απλή περιέργεια.
Ποιος ήταν καλύτερος; Μα όλοι φυσικά! Και σε αυτό όπως και σε όλα τα υπόλοιπα ντιμπέιτ, κάθε επιτελείο και κάθε κόμμα εκτιμά ότι ο «δικός του» ήταν ο καλύτερος και αναλόγως προβάλλεται και από τα αντίστοιχα μέσα.
Η αλήθεια είναι ότι ο Κώστας Καραμανλής που δεν κρίνεται απλά ως πρόεδρος κόμματος αλλά πρωτίστως ως πρωθυπουργός είχε την υπεροχή, καθώς έχει την ευκολία στην έκφραση και καθώς μπόρεσε συμπαθητικά να υπερασπιστεί τα της Κυβέρνησής του. Το έδειξε, άλλωστε, και η πρώτη μέτρηση που «αστραπιαία» έγινε σχεδόν με το που εξελισσόταν το ίδιο το ντιμπέιτ και τον έβγαλε μπροστά με ένα 35% έναντι ενός 27% του Γ. Παπανδρέου. Υποτονικός αυτή τη φορά ο Αλαβάνος, ο οποίος στο προηγούμενο ντιμπέιτ είχε γράψει περγαμηνές δημιουργώντας απαιτήσεις και για τη συνέχεια. Ίσως να έχει... καβγαδίσει με τον Τσίπρα που δεν τον άφησε να πάει ντιμπέιτ και του χάλασε το κέφι. Τώρα, βέβαια, εδώ που τα λέμε δίκιο είχε. Πού να αφήσει τον άπειρο και εξωκοινοβουλευτικό νεαρό στο λάκκο των λεόντων; Θα ήταν μεγάλο το ρίσκο. Η Αλέκα Παπαρήγα... ως συνήθως. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης με την επιταγή του για το Ταμείο Φτώχειας έδωσε την... είδηση, αλλά δεν ήταν σε ιδιαίτερες φόρμες.
Επίσης ήταν και... αγιωτικό το ντιμπέιτ. Τι Άγιος Θεόδωρος, τι Αγία Φανερωμένη, τι Άγιος Παντελεήμονας, τι Ανάληψη, παρήλασαν όλοι από το ντιμπέιτ «μεγάλη η χάρη τους!» αλλά δεν είδαμε να φώτισαν και κανέναν ιδιαίτερα.
Πήγε δήθεν μου ο Αλαβάνος να πιάσει ψιλή κουβέντα με τον Καραμανλή απευθύνοντάς του διά των απαντήσεών του ερωτήσεις, αλλά δεν τσίμπησε ο Καραμανλής με τίποτα. Αντίθετα, ο Καραμανλής «κάρφωσε» και μάλιστα ουκ ολίγες φορές και έντονα τον Γ. Παπανδρέου και εκείνος με τη σειρά του ανταπέδωσε, αλλά όχι με τη συχνότητα και την ένταση που το έκανε ο Καραμανλής.
Επίσης, ο Καρατζαφέρης βρήκε την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει κι ένα θεματάκι που κανονικά θα έπρεπε να το έχει κάνει η ΝΔ αλλά φαίνεται δεν διαβάζει Καστοριάδη.
Είπε ότι όταν ο Καστοριάδης είπε «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» εννοούσε για την εντός του σοσιαλισμού βαρβαρότητα λόγω Στάλιν κ.λπ. Δηλαδή, μιλάμε για σοσιαλισμό ή για βαρβαρότητα.
Αυτά τα καταπληκτικά. Και πείτε μου τώρα εσείς αν ο αναποφάσιστος «τι» θα ψηφίσει ή ο αποφασισμένος να πάει για μπάνιο, μετά το χθεσινό αποφάσισε τι θα ψηφίσει και αποφάσισε να μην πάει για μπάνιο;! Αντιθέτως, θα έλεγα, ότι ενίσχυσαν τις θέσεις τους.
Α να δούμε, θ’ αλλάξει η διαδικασία των παράλληλων μονολόγων, την επόμενη φορά; Μπας και δούμε και κανά σόου της προκοπής, όχι τίποτε άλλο.
