Με την ευκαιρία των ευρωεκλογών είδαν μέχρι σήμερα το φως της δημοσιότητας αναρίθμητα άρθρα, πολιτικές αναλύσεις και δηλώσεις, που τονίζουν με ιδιαίτερη έμφαση ότι αυτές οι εκλογές είναι σημαντικές και καθοριστικές για την περαιτέρω πορεία, τόσον αυτής της ίδιας της Ευρώπης, όσον και των επιμέρους κρατών-μελών, που απαρτίζουν την Ε.Ε. Πολιτικοί, οικονομικοί, κοινωνικοί και νομικοί κύκλοι, φορείς της ολοκλήρωσης της ευρωπαϊκής ιδέας ή εκφραστές του ευρωσκεπτικισμού προσπαθούν να πείσουν, πόσο αναγκαία είναι η ευρωπαική ενοποίηση ή πόσες ανυπέρβλητες δυσκολίες ορθώνονται στο δρόμο για την πραγμάτωση του μεγάλου εγχειρήματος. Οι επικείμενες ευρωεκλογές δεν έχουν ασφαλώς τη σημασία που αποδίδονται σ' αυτές. Είθισται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, είτε αυτή αφορά σε εθνικές εκλογές είτε ευρωεκλογές, οι αρχηγοί των κομμάτων να υπερτονίζουν τη σημασία των εκλογών, να θέτουν διλήμματα και να προδικάζουν τις συνέπειες για τον λαό από την Α΄ ή Β΄ εκλογική του συμπεριφορά. Και όλα αυτά για την επίτευξη όσον το δυνατόν μεγαλύτερης εκλογικής δύναμης. Φυσικά στην πορεία των λαών υπάρχουν και κάποιες εκλογές, που είναι πράγματι κρίσιμες και καθοριστικές για την τύχη τους, αλλά αυτές είναι λίγες. Οι επικείμενες ευρωεκλογές γιατί να είναι κρίσιμες; Γιατί υφίσταται η οικονομική κρίση; Τούτο είναι βέβαια ένα σημαντικό γεγονός, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να βελτιωθούν ή να χειροτερεύσουν τα πράγματα αισθητά από το ποια πρόσωπα θα εισέλθουν στο Ευρωκοινοβούλιο ή ποιες παρατάξεις θα κυριαρχήσουν σ' αυτό.
Οι γενικές κατευθύνσεις και η όλη πορεία της Ε.Ε. καθορίζονται, όπως είναι γνωστό, από άλλα κέντρα λήψης αποφάσεων. Ούτε το Ευρωκοινοβούλιο ούτε η Κομισιόν μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο. Ίσως το Συμβούλιο των ηγετών των κρατών - μελών της Ε.Ε. θα μπορούσε να παίξει αποτελεσματικότερο ρόλο, αλλά και σ' αυτό κυριαρχούν τάσεις και συμφέροντα, που εμποδίζουν τη μεγάλη ιδέα των οραματιστών του 1957, που ίδρυσαν την ΕΟΚ, για να φθάσουμε εμείς σήμερα να τη μετουσιώσουμε σε Ε.Ε., που αργεί πολύ ακόμα να πάρει σάρκα και οστά μιας αληθινής Ένωσης. Έτσι το κλειδί για πραγματική συνεργασία, ειρήνη, κοινωνική συνοχή, δικαιοσύνη και ευημερία των ευρωπαικών λαών βρίσκεται στα χέρια των μεγάλων κρατών και ορισμένων κοινωνικών ομάδων, που επηρεάζουν τις όποιες εξελίξεις. Η Κομισιόν και το Ευρωκοινοβούλιο αποκτούν μεν συνεχώς νέες αρμοδιότητες, αλλά όχι τέτοιες που να οδηγούν σε καθοριστικές εξελίξεις. Η Κομισιόν μάλιστα μετατράπηκε σ' ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό, που δημιούργησε μια υπαλληλική ελίτ, που κατασπαταλά με τους παχυλούς μισθούς και με τις λοιπές δαπάνες τους φόρους των Ευρωπαίων πολιτών. Κατά τα λοιπά άφθονες και πλούσιες σε ρητορικά σχήματα διακηρύξεις για ισότητα και ισονομία, για ευημερία και ασφάλεια των Ευρωπαίων πολιτών κ.λπ., κ.λπ.
Όπως όμως και αν έχουν τα πράγματα η μοίρα μας είναι να ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο προς την ευρωπαική ολοκλήρωση, γιατί έξω από αυτήν τίποτε το καλύτερο δεν έχουμε να περιμένουμε. Στο κάτω - κάτω η χώρα μας βοηθήθηκε σημαντικά στα έργα υποδομής από τους πόρους της Ε.Ε. Κατανοούμε ακόμα και το γεγονός ότι ο κύριος ρόλος στην πορεία της Ε.Ε. δεν μπορεί να παιχθεί ούτε από τη Μάλτα ούτε από την Κύπρο, αλλά ούτε από τις άλλες μικρές χώρες. Ωστόσο όμως σαν μέλη αυτής της Ένωσης έχουμε δικαίωμα να ζητούμε διαρκώς την εξάλειψη των αρνητικών στοιχείων, που παρουσιάζονται στα όργανα της Ε.Ε. Και αυτό θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί επιτυχέστερα, αν στο Ευρωκοινοβούλιο εισέρχονταν άτομα με πολύ καλή γνώση των ευρωπαϊκών θεμάτων και ένθερμοι ενσαρκωτές της ιδέας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Κάτι τέτοιο δεν παρατηρείται σε ικανοποιητικό βαθμό, γιατί η κατάρτιση των ευρωψηφοδελτίων στηρίζεται κατά κανόνα στην εξασφάλιση κομματικών ισορροπιών και σ' άλλα κριτήρια, που δεν εξυπηρετούν όσο θα έπρεπε την ευρωπαϊκή υπόθεση.
Έτσι έχουμε μια μουδιασμένη Ε.Ε., η οποία μπορεί να πέτυχε μέχρι τώρα αρκετούς στόχους, αλλά δεν πέτυχε το μείζον, δεν πέτυχε την ενιαία εξωτερική πολιτική, την κοινή άμυνα και την κοινή δράση στην αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων των ευρωπαικών λαών, όπως είναι π.χ. η διανυόμενη οικονομική κρίση, την οποία οι λαοί της Ευρώπης, τα μέλη της Ε.Ε., αφέθηκαν στο έλεος του θεού για να τα βγάλουν μόνοι τους πέρα, ενώ θα έπρεπε να υπάρξει κοινό σχέδιο δράσης. Μια τέτοια όμως Ε.Ε. δεν ενθουσιάζει και δεν βοηθάει τον τελικό στόχο, που είναι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Και αυτό βέβαια δεν είναι κάτι το απλό, αλλά δεν είναι και λίγος ο χρόνος της προσπάθειας. Συμπληρώθηκαν 52 χρόνια από την συνθήκη της Ρώμης και η ευρωπαϊκή ενοποίηση περιπλανάται ακόμα μεταξύ Βρυξελλών και πρωτεουσών ή άλλων πόλεων των διαφόρων κρατών - μελών της Ε.Ε. Τα βήματα προς την ευρωπαική ολοκλήρωση κρίνονται δειλά, αν όχι απογοητευτικά. Η μέχρι τώρα δομή και ισχύς των οργάνων της Ε.Ε. δεν είναι ικανή να παράσχει στοιχειώδη προστασία στα μέλη της. Κλασικό παράδειγμα η Κύπρος, που κατέχεται ακόμα από τον Αττίλα και η Ε.Ε. αρκείται σε φραστικές καταδίκες χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Συνεπώς όποια και να είναι σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου, που θα εκλεγεί στις 7 Ιουνίου, τίποτε το ουσιαστικό δεν θα σημάνει, αν δεν υπάρξει ισχυρή βούληση από τις ηγεσίες των μεγάλων κρατών - μελών της Ε.Ε.
Ο δρ. Ι. Παπαδημόπουλος είναι δικηγόρος, τέως βουλευτής της ΝΔ
