Όταν τέλειωσε η ελληνική επανάσταση του ΄21 η Ελλάδα κινδύνευσε από το χάος της ακυβερνησίας. Φυσικό ήταν, μετά το πέρας της τρομερής περιπέτειας του Έθνους, να μην υπάρχουν στον τόπο μας, πολιτικοί ώριμοι και πεπειραμένοι. Υπήρχε μόνον πληθώρα πολιτικάντηδων επηρμένων, εγωιστών και φιλόδοξων, τραμπούκων και ιδιοτελών. Καθένας το μπαϊράκι του. Για τα δικά του συμφέροντα. Για ίδιον όφελος.
Ευτυχώς τότε για την Ελλάδα φάνηκε ο Καποδίστριας. Σώφρων και πολιτισμένος ηγέτης. Με όση πείρα διέθετε και με υπεράριθμες προσπάθειες (έτρωγε και κοιμόταν στο γραφείο του, εργαζόμενος εξαντλητικά) κατόρθωσε να βάλει τα θεμέλια του νεοσύστατου κράτους.
Αλλά δεν ολοκλήρωσε. Τον έφαγαν οι πολιτικάντηδες. Οι κομματικοί Βλαχοδήμαρχοι. Μικρόψυχοι κομματαρχίσκοι με τη μορφή των Μαυρομιχαλαίων, τον σκότωσαν στην Εκκλησιά, που πήγαινε να προσευχηθεί.
Θαρρώ, πως και σήμερα με κάποιες αναλογίες βέβαια, έχουμε στη χώρα μας τα ίδια φαινόμενα. Στερούμεθα πολιτικών με κύρος και οράματα. Πλημμυρίσαμε από πολιτικάντηδες της πεντάρας, της ευκαιρίας και της μίζας. Ο Γιωρίκας κι ο Κωστίκας, ως ηγέτες, είναι για κλάματα. Ανήμποροι αχθοφόροι, μεγάλων ονομάτων. Οι πολιτικάντηδες από απέναντι, αναίσχυντοι. Εκμεταλλεύονται το κενό. Θέριεψαν. Αγρίεψαν. Η λοιμική των ανικάνων. Ασχημονούν, προκαλούν, δηώνουν. Επιβουλεύονται κατά το δοκούν. Απαράδεκτοι για τα βαριά θεσμικά αξιώματα. Ανίκανοι να παράγουν έργο. Ανίκανοι ν' αρθρώσουν γόνιμο πολιτικό λόγο.
Ο κοινός πολίτης, τους παρακολουθεί και λυπάται. Θυμώνει. Η σκηνή είναι γνωστή, πληκτική και άκρως μελαγχολική. Είτε στα παράθυρα είναι, είτε στο παλκοσένικο, ή και στο Κοινοβούλιο, την ίδια άχρωμη, αποκαρδιωτική και αηδιαστική εικόνα εκπέμπουν.
Αρχίζουν ως «Μισθωμένοι υμνητές» να λιβανίζουν και να εκθειάζουν, τα ανύπαρκτα προσόντα των αρχηγών τους. Δεν διατυπώνουν κάποιον συγκροτημένο συλλογισμό, δεν συγκεκριμενοποιούν. Αιθεροβάμονες, αρέσκονται να πλέουν σε πελάγη αοριστίας. Το δε λιβανιστήρι στον αρχηγό, είναι η αντικαταβολή με την οποία ξεπληρώνουν, την επίσης βλακεία του αρχηγού, να τους ανασύρει από την αφάνεια και την ασημαντότητα και να τους χρίσει Εθνοσωτήρες. Χωρίς τον αρχηγό τους δεν θα τους ήξεραν ούτε οι θυρωροί της πολυκατοικίας των. Γνωστό το θέμα από την αφελή ομολογία του γραφικού Κατσιφάρα.
Μερικές φορές, συνήθως σε προεκλογικές σφίξεις, λαϊκίζουν κατάφωρα. Απεκδύονται το ηγετικό και απόμακρο ύφος και προσπαθούν να εκμαιεύσουν τη συμπάθεια των ακροατών. «Είμαι κι εγώ αγρότης... είμαι κι εγώ εργάτης … Είμαι δικό σας, φίλος σας...» Κτυπάει πλάτες. Κάνει χειραψίες. Σκάει χαμόγελα. Και πασχίζει με λόγο λαϊκίστικο, να υφαρπάσει την ψήφο των αφελών. Ο λόγος του ξύλινος, τυπικός, άτεγκτος. Μια χιλιοειπωμένη κασέτα. Διαφημίζει τα ελάχιστα, που εξ υποχρεώσεως έκανε και τα πολλά, που θα κάνει. Γνήσιο κατασκεύασμα του Γιωρίκα και του Κωστίκα.
Αυτός φίλοι μου είναι ο Homo Gubernator, ο άνθρωπος του γκουβέρνου, ο ενδεής ηγετικής αξίας. Ο σκανδαλιάρης, ο μιζαδόρος, ο μικροπολιτικάντης. Ο Μαυρομιχάλης! Τα θηρία, που αγριεύουν, χωρίς τον θηριοδαμαστή τους. Καθένα ουρλιάζει όπως θέλει και συχνά αυθαδιάζει και στον αρχηγό του.
Αυτός ο τύπος του πολιτικού μαστίζει τον τόπο μας.
Δεν διαθέτουμε ηγέτες με κυβερνητική στόφα. Με δύναμη ηγέτου. Έναν στιβαρό μπροστάρη. Το φαινόμενο είναι καθολικό και αναπαράγει, όλες τις παθογένειες, σε κάθε βαθμίδα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής μας.
Οι πολιτικοί κοροϊδεύουν τον λαό για να πάρουν την ψήφο τους. Οι Πρυτάνεις των Πανεπιστημίων, για να κρατήσουν την εξουσία τους, συνδιαλέγονται και ενδίδουν σε τραμπούκους και κομματικούς εγκάθετους. Οι δημόσιοι λειτουργοί, γίνονται μαριονέτες του κάθε ανάξιου πολιτικάντη. Οι συνδικαλιστές οραματίζονται, τον μελλοντικό πολιτικό θώκο. (Όρα Πρωτόπαππας, Μανώλης κ.ά.) Παραπολιτικοί και εξωθεσμικά σαΐνια, δρουν παρασκηνιακά, υπονομεύοντας κάθε έργο διορατικής πολιτικής. Λαμόγια και λεφτάδες και καρχαρίες. Ψευτοπαλικάρια και ψευτοπολιτικάντηδες.
Έτσι φθάσαμε σήμερα να έχουμε πολλούς Μαυρομιχαλαίους και λίγους Καποδίστριες. Πολλούς Κωλέτηδες και λίγους Τρικούπηδες. Κι αναρωτιέται κανείς σήμερα. Ποιον απ' όλους θα προτιμήσουμε να μας κυβερνήσουν; Τα ασθενικά βλαστάρια, γόνων ισχυρών πολιτικών, όπως ο Γιωρίκας και ο Κωστίκας; Τα ανθρωπάκια της μίζας, όπως είναι ο Τσουκάτος, ο Βουλγαράκης ή ο Παυλίδης; Να διαλέξουμε εγωπαθείς καραγκιόζηδες ή γελαδάρηδες, τύπου ανεκδιήγητου Μπους; Δύσκολη επιλογή. Ξεραΐλα. Άγονο έδαφος. Δεν φυτρώνει ελπίδα και προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο.
