Ο Ερρίκος Ντυνάν βρέθηκε, κατά τύχη, στο Σολφερίνο, όπου οι στρατοί της Γαλλίας, του Πεδεμαντίου και της Αυστρίας, μόλις είχαν αποχωρήσει από το πεδίο μιας φονικής μάχης (24-6-1859), καταλήφθηκε από φρίκη και βαθιά συμπάθεια, όταν είδε τους τραυματίες, εγκαταλειμένους στο πεδίο της μάχης, γογγύζοντας και πεθαίνοντας οικτρά, τη στιγμή από την οποία πολλοί, από τους 40.000 τελικά νεκρούς θα μπορούσαν να σωθούν. Εργάστηκε, έκτοτε, ακατάπαυστα, προς κάθε κατεύθυνση, προκειμένου να επιτευχθεί κάτι για την περιστολή της βίας και την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου. Ασχολήθηκε αμέσως με τη συγγραφή βιβλίου, με τον τίτλο: «Μια ανάμνηση από το Σολφερίνο», η δημοσίευση του οποίου, στο έτος 1862, συγκλόνισε τη διεθνή κοινή γνώμη, η οποία ασπάστηκε το κήρυγμα του μεγάλου ανθρωπιστή. Αυτό το βιβλίο συνιστούσε την ίδρυση Εθνικών Εταιριών ή Εθνικών Συλλόγων για την ενίσχυση των Υγειονομικών Υπηρεσιών του Στρατού, σε καιρό πολέμου και τη σύναψη από τα κράτη μιας «απαραβίαστης σύμβασης», η οποία θα αποτελούσε το «θεμέλιο λίθο» κάθε Εθνικής Εταιρίας ή Συλλόγου. Η πρώτη ενέργεια κατέληξε στην ίδρυση του θεσμού του Ερυθρού Σταυρού, ενώ η δεύτερη στη σύναψη της διεθνούς Σύμβασης της Γενεύης του 1864, η οποία έκτοτε αποτέλεσε και θα αποτελεί το θεμέλιο του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου (International Humanitarian LaW). Συγκεκριμένα, τη 17η-2-1863, συστήθηκε μια 5μελής Επιτροπή, με πρόεδρο τον Στρατηγό Ντυφούρ και μέλη τους Ερρίκο Ντυνάν, Γουσταύο Μουανιέ, Θεόδωρο Μανουάρ, γιατρό και Λουδοβίκο Απια, γιατρό. Η Επιτροπή αυτή λειτούργησε μέχρι το 1880, ως Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού.
Η ανωτέρω επιτροπή συγκάλεσε μια Διεθνή Διάσκεψη (26-29 Οκτωβρίου 1863) στη Γενεύη, η οποία ενέκρινε ψήφισμα, το οποίο προέβλεπε την ίδρυση σε κάθε χώρα ενός Ερυθρού Σταυρού, ως βοηθητικής υπηρεσίας της (Υ.Υ.Σ.) Το επόμενο έτος (1864), η ίδια Επιτροπή συγκάλεσε μια Διπλωματική Διάσκεψη, η οποία κατέληξε στη σύνταξη της Σύμβασης της Γενεύης, 22 Αυγούστου του 1864, και καθιέρωσε την αρχή του σεβασμού των τραυματιών και των ασθενών, μετέπειτα δε και των αιχμαλώτων πολέμου. Η σύμβαση αυτή αποτέλεσε το πρώτο διεθνές κείμενο, προς «εξανθρωπισμό και «εκπολιτισμό» του πολέμου, αναθεωρηθείσα δε, σύμφωνα προς τις απαιτήσεις των μεταβαλλόμενων συνθηκών, κατέληξε στη σύναψη των (4) Διεθνών Συμβάσεων της Γενεύης της 12ης Αυγούστου 1949 οι οποίες αφορούν, σε συντομογραφία, τις Ένοπλες Δυνάμεις του κατά Ξηρά πολέμου, του κατά θάλασσα πολέμου, τους αιχμαλώτους πολέμου και, τέλος, τον άμαχο πληθυσμό. Άξιο ιδιαίτερης μνείας είναι το γεγονός ότι οι δραστηριότητες του Ερυθρού Σταυρού επεκτείνονται και πέραν του πολέμου, για την προσφορά βοήθειας σε όλες τις περιπτώσεις των ανθρώπινων συμφορών, όπως π.χ. είναι η περίθαλψη του πληθυσμού, ο οποίος πλήγηκε από θεομηνίες, η νοσηλεία των ασθενών, η βελτίωση της δημόσιας υγείας, κ.λπ. Μ' άλλα λόγια, ο Ερυθρός Σταυρός δρα ευεργετικά και σε καιρό πολέμου, συνεργαζόμενος με την Υγειονομική Υπηρεσία Στρατού, και σε καιρό ειρήνης με το Υπουργείο Υγείας, ή και αυτοτελώς, για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.
Σημειωτέο, ότι ο Ερυθρός Σταυρός διέπεται από (7) θεμελιωτές Αρχές, ήτοι του ανθρωπισμού, της αμεροληψίας, της ανεξαρτησίας, της ουδετερότητας, της ενότητας, της παγκοσμιότητας και του εθελοντισμού, οι οποίες τον καθιστούν παραδεχτό, ως τον ανώτατο αντικειμενικό και αμερόληπτο ή ουδέτερο διαιτητή στις περιπτώσεις των πολεμικών συγκρούσεων, μεταξύ των αντιμαχόμενων κρατών ή φατριών. Η Ελλάδα υπέγραψε την ανωτέρω Σύμβαση το 1865. Εν συνεχεία ιδρύθηκε ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός (1877), του οποίου πρώτος Πρόεδρος διετέλεσε ο Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας και Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάρκος Ρενιέρης. Προς τιμή του εμπνευστή και μελειωτή του Ερυθρού Σταυρού, ορμώμενου εκ Γενεύης, η ιδιαίτερη πατρίδα του, δηλαδή η Γενεύη, καθορίστηκε ως η έδρα του (Ε.Σ.), και επίτο ακριβέστερο της Διεθνούς Επιτροπής του (Ε.Σ.), η δε Σημαία της Ελβετίας, αποτέλεσε και αποτελεί, στο διηνεκές το σύμβολο ή το έμβλημα του Ε. Σταυρού, δυνάμει του άρθρου 38 της πρώτης Διεθνούς Σύμβασης της 12ης Αυγούστου 1949. Το άρθρο 44 σε συνδυασμό προς τα άρθρα 53 και 54 της αυτής Σύμβασης απαγορεύει τη χρήση του εμβλήματος, σε καιρό ειρήνης και πολέμου, εκτός των περιπτώσεων προστασίας των υγειονομικών υπηρεσιών, εγκαταστάσεων, προσωπικού και υλικού, προστατευόμενου από τη Σύμβαση. Επισημαίνεται, ότι ο Νόμος 140 τις 21 /23 Γενάρη 1914 «περί προστασίας του σήματος και του ονόματος του (ΕΣ.)», ορίζει ότι μόνο ο Ελληνικός (Ε.Σ.) δικαιούται, παρά τη υγειονομική υπηρεσία του κράτους, να μεταχειρίζεται το σήμα του (Ε.Σ.) επί λευκού δαπέδου και τις λέξεις, «Ερυθρός Σταυρός», ως όνομα ή προς δήλωση της δράσεως αυτού…». Τέλος, επισημαίνεται ότι κατά ρητή διάταξη έκαστης των (4) Διεθνών Συμβάσεων της Γενεύης, «Τα υψηλά Συμβαλλόμενα Μέρη αναλαμβάνουν, έκαστο στη χώρα του, να διαδώσουν όσο το δυνατό ευρύτερα, σε καιρό ειρήνης, το κείμενο της παρούσας Σύμβασης και ειδικά να συμπεριλάβουν τη μελέτη αυτής στα προγράμματα της στρατιωτικής και, ει δυνατόν, της πολιτικής εκπαίδευσης εις τρόπον ώστε να είναι γνωστές οι βασικές αρχές, αυτής στο σύνολο του πληθυσμού, ειδικά δε στις μάχιμες Ένοπλες Δυνάμεις, το υγειονομικό προσωπικό και τους στρατιωτικούς ιερείς… «Οι πολιτικές, στρατιωτικές, αστυνομικές και άλλες αρχές, άπαντες σε καιρό πολέμου αναλαμβάνουν ευθύνες έναντι των προστατευόμενων προσώπων, έτσι όπως κατέχουν το κείμενο της Σύμβασης και όπως έχουν εκπαιδευτεί ιδιαίτερα επί των διατάξεών της». Μ' άλλα λόγια, επιβάλλεται η διάδοση των Αρχών της Συμβάσεων αυτών στον πληθυσμό έκαστου Συμβαλλόμενου Μέρους - Κράτους, η οποία είναι γνωστή στον Ερυθροσταυρικό Κόσμο, με τον αγγλικό όρο: DISSEMINATIO. Τον ιδεαλισμό του Ερυθρού Σταυρού και του θεμελιωτή αυτού Ερρίκου Ντυνάν, προς τον οποίο, ο κόσμος οφείλει ευγνωμοσύνη και χάρη, για την προσφορά του, εκφράζουν τα συνθήματα: «Interarma Charitas» - ευσπλαχνία στα όπλα - και «pet humanitatem adpasem», δηλαδή, «με τον ανθρωπισμό για την ειρήνη», την οποία ειρήνη πρώτος κήρυξε κι ευλόγησε ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, με τα λόγια «Ειρήνη Υμίν».
