Αισθάνομαι χαρά γράφοντας για το Αφιέρωμα των Εκπαιδευτηρίων Μαίρης Ράπτου στις Ελληνικές Πατρίδες. Συμμετέχω στη χαρά των καλών αυτών εκπαιδευτικών που με τη δύναμη και τη χάρη του Θεού, δημιούργησαν ένα άρτιο στη μορφή και στο περιεχόμενο έργο. Άξιζε ο κόπος τους να συγκεντρώσουν το υλικό, (δεκάδες κείμενα, ιστορικά έγγραφα, φωτογραφίες κ.ά.), να το μελετήσουν, να γράψουν επάνω σ’ αυτό τα δικά τους κείμενα, και να το παρουσιάσουν με τη μορφή ενός αξιόλογου βιβλίου.
Προσπάθειες όπως αυτή, δεν γίνονται χωρίς έμπνευση και χωρίς θυσία. Οφείλουμε χάριτες σε όλους τους συντελεστές του έργου και τους ευχόμαστε ο Θεός να τους χαρίζει τη δύναμη και την έμπνευση να δημιουργήσουν και άλλα τέτοια έργα και να συνεχίσουν και στο μέλλον τις προσπάθειές τους. Ήδη το αφιέρωμα αυτό είναι το δέκατο τέταρτο ετήσιο αφιέρωμα των Εκπαιδευτηρίων Μαίρης Ράπτου. Φυσικά εκείνο που προέχει είναι το πνεύμα, που διέπει τη μάθηση και τη μόρφωση του σχολείου και του οποίου ο ευαίσθητος δέκτης, ο ακούραστος αναμεταδότης και ο αδιάλειπτος εμψυχωτής είναι η ιδιοκτήτρια των Εκπαιδευτηρίων δ. Μαίρη Ράπτου.
Οι Ελληνικές Πατρίδες δεν είναι χαμένες, ούτε νεκρές. Υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι. Η ιστορία τους και ο πολιτισμός τους δεν ανήκουν μόνο στους Έλληνες, ούτε μόνο στη γενιά αυτή. Ανήκουν και στις γενιές που έφυγαν και στις γενιές που θα ‘ρθουν. Ανήκουν στην ανθρωπότητα, ως ένας μεγάλος σταθμός, στην πορεία της απ’ το σκοτάδι στο φως του Θεού. «Κρατάω αυτά τα κείμενα», μου είπε κάποτε ένας γέρος αγρότης στο χωριό Δένδρα Λαρίσης. «Η γυναίκα μου με μαλώνει. «Είσαι γέρος, γιατί τα κρατάς», μου λέει. «Τα κρατάω για τα εγγόνια μου» της λέω». Ο γέρος αυτός αγρότης, αν και ολιγογράμματος, κατέχει περισσότερη γνώση από πολλούς επιστήμονες, γιατί αναγνωρίζει την ουσιαστική συμβολή της ιστορίας στην ανθρώπινη ζωή.
Είναι ενδεικτικό ότι την προσπάθεια των εκπαιδευτικών να αφυπνίσουν το ενδιαφέρον των μαθητών για τις Ελληνικές Πατρίδες, όχι ως μια γνώση, όπως οι άλλες οι γνώσεις, που είναι χρήσιμες στις πρακτικές και θεωρητικές ανάγκες της Επιστήμης και της Ζωής. Το ενδιαφέρον για τις Ελληνικές Πατρίδες, για τα πρόσωπα και τους τόπους και γενικά για την ιστορία και τον πολιτισμό έχει πρωταρχική αξία, γιατί διατηρεί την εσωτερική ενότητα του ανθρώπου ως προσώπου. Ο άνθρωπος χωρίς ιστορία δεν έχει ενότητα με τον εαυτό του. Χάνει, όπως θα έλεγε ένας ψυχίατρος την λειτουργικότητά του. Είναι ένας χαμένος άνθρωπος.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ούτε να εκτιμήσουμε την ανάγκη των νεότερων λαών, για τους λαούς με αρχαία ιστορία, σαν τον Ελληνικό. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα λόγια ενός συγχρόνου Γάλλου φιλοσόφου, του Αμπέρ Καμί, όταν ήρθε στην Αθήνα, το 1957. «Οι Έλληνες πρέπει να μάθουν πάλι στους λαούς της Ευρώπης, τον τρόπο να ζουν».
Φυσικά δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το νόημα των λόγων αυτών ενός από τους πιο μεγάλους και συγχρόνους φιλοσόφους, όσο είμαστε παγιδευμένοι σε ιδεολογίες και κοσμοθεωρίες, κι όσο αγνοούμε την ουσιαστική αξία της ιστορίας, όχι ως γνώσης, όπως οι άλλες γνώσεις και πληροφορίες, αλλά ως εμπειρία αυτοκατανόησης.
Χαιρόμαστε γιατί σώζεται ακόμα στα σχολεία μας το πνεύμα της ορθής μάθησης. Υπάρχουν αληθινά σχολεία στην Ελλάδα. Οπωσδήποτε δεν είναι το μοναδικό σχολείο τα προαναφερόμενα Εκπαιδευτήρια, με το σωστό πνεύμα της μάθησης. Η πλειονότητα όμως, όπως είναι γνωστό στους πάντες, αρκείται στις γνώσεις και πληροφορίες και θεωρεί πάρεργο, αν δεν αγνοεί παντελώς τη μόρφωση, το ήθος και την πνευματική καλλιέργεια, σύμφωνα με τις αρχές του πολιτισμού.
Το Αφιέρωμα των Εκπαιδευτηρίων Μαίρης Ράπτου, έτους 2008, στις Ελληνικές Πατρίδες είναι ένας καλαίσθητος τόμος, τετρακοσίων περίπου σελίδων, μεγάλου σχήματος, που περιλαμβάνει εργασίες του Εκπαιδευτικού προσωπικού για τις Ελληνικές Πατρίδες, για τους τόπους, τα πρόσωπα τον πολιτισμό, που η ιστορία τους δεν χάνεται ποτέ, όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Τους χρωστούμε ευγνωμοσύνη για τους κόπους και τις θυσίες, που απαιτεί ένα τόσο σημαντικό έργο, σαν το Αφιέρωμά τους. Είναι τιμή, χαρά και ικανοποίηση στο σχολείο που το δημιούργησε
Τι περιμένουμε οι Έλληνες απ’ την Παιδεία σ’ ένα κόσμο που μοιάζει με σπίτι στο σεισμό; Περιμένουμε τα πάντα. Η Παιδεία διαμορφώνει όχι μόνο τον άνθρωπο, αλλά και τον κόσμο και τη ζωή στον κόσμο. Η αθεΐα ισχυρίζεται ότι ο Θεός απέθανε, αλλά αυτό που γίνεται αισθητό στον καθένα από εμάς, δεν είναι η απουσία του Θεού, αλλά η απουσία του ανθρώπου. Οι γνώσεις, οι πληροφορίες, οι ιδεολογίες, οι κοσμοθεωρίες πληθαίνουν, αλλά ο άνθρωπος λείπει. «Μπορεί κανείς να αποφύγει το ρίσκο της ανθρώπινης ζωής και να στηριχτεί σε μια γενική ιδέα ή σε μια κοσμοθεωρία; (...). Η ιδιαιτερότητα της χριστιανικής πίστης έγκειται στο γεγονός ότι κατανοεί το ανθρώπινο Είναι ως ιστορικό. (Ρούντολφ Μπούλτμαν, Ιστορία και Εσχατολογία, Η αιωνιότητα ως παρόν, εκδ. Ίνδικτος).
