Στην Ισπανία δέκα χρόνια νωρίτερα από το δικό μας εμφύλιο είχαν και εκεί εμφύλιο πόλεμο με τα ίδια χαρακτηριστικά με το δικό μας.
Εθνικιστές από τη μία πλευρά, δημοκρατικοί και αριστεροί από την άλλη, με το που έπεσε ο Φράνκο και αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, εκεί η δημοκρατική κυβέρνηση ανέγειρε μνημεία στα οποία αναγράφοντα θύματα και των δύο αντιμαχόμενων παρατάξεων.
Αυτό για να κατασιγάσουν τα πάθη και να διδαχθούν οι γενιές, που δεν έζησαν τον εμφύλιο, τι κακά και τι ζημιές φέρνει ο εμφύλιος στο λαό στη χώρα και στο έθνος.
Το ίδιο έπρεπε να γίνει και στην Ελλάδα η Κυβέρνηση Τζανετάκη το 1990 που ψήφισε νόμο για την άρση των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου για να σταματήσουν οι διωγμοί εναντίον των αγωνιστών της ηττημένης παράταξης και να απαλυνθούν οι συνέπειες από τον ελληνικό εμφύλιο.
Όμως δεν έλαβε πρόνοια για τα μνημεία αυτά να ανεγείρει κάθε παράταξη χωριστά χωρίς νόμιμη άδεια μνημείο και να έχουμε φαινόμενα κατεδάφισης, αφαίρεσης πινακίδων και μουτζουρώματα, φαινόμενα που αναζωπυρώνουν τα πάθη του εμφυλίου.
Η ιστορία διδάσκεται με τα κοινά μνημεία, την οποία πρέπει να γνωρίσουν όλες οι γενιές και να κοιτάξουμε στο μέλλον να μην επαναλειφθούν τέτοια φαινόμενα.
Υ.Γ. Αυτά με αφορμή τη διαμάχη που προέκυψε για το μνημείο φονευθέντων χωροφυλάκων στο Αργυροπούλι το 1946.
*Ο Νικόλαος Αθανασίου είναι μέλος του ΣΥΝ Τυρνάβου, συνταξιούχους – τυροκόμος
