Οι σκουπιδοτενεκέδες στο προαύλιο ανοξείδωτοι. Τους αντικατέστησαν λένε οι κακές γλώσσες πρόσφατα, μιας και το νοσοκομείο θα το επισκεπτόταν ο υπουργός Υγείας. Το ίδιο έγινε και με το μικρό σπιτάκι στην είσοδο. Ήταν κτισμένο με όμορφα τουβλάκια και το «έντυσαν» με μια αηδία, λέει αγανακτισμένη μια νοσοκόμα, την ώρα που ένας νοσηλευόμενος παραπονιόταν, που Απριλιάτικα και Μεγαλοβδόμαδα τα κουνούπια, δεν τον άφησαν να κοιμηθεί το τελευταίο βράδυ! Πόσο κάνει άραγε μια κουνουπιέρα μονολογούσε ένας ασθενής, καθώς προσπαθούσε να εξοντώσει τα αμέτρητα ενοχλητικά ζωύφια. Εδώ δεν έχουμε γάζες και επιδέσμους... Κάπως, έτσι, ήταν η απάντηση που εισέπραξε. Απ’ έξω όαση και από μέσα κόλαση. Αληθινή μάντρα είναι κυρίες και κύριοι το Γενικό Νοσοκομείο μας. Πάτε να δείτε εκείνη την κατακόμβη που εξετάζουν οι Ωτορινολαρυγγολόγοι και τότε θα καταλάβετε.
Τα φάρμακα στους ασθενείς τυλιγμένα σε ροζ και κίτρινα χαρτάκια από τριπλότυπα βιβλιαράκια αποδείξεων και ασφαλισμένα με συραφίδες, που καθώς ανοίγονται αποκαλύπτονται τραγελαφικά πράγματα. Ιδού και οι αποδείξεις: «ΕΝΤΟΛΗ ΚΙΝΗΣΗΣ Σπανού Ιωάννη – ΔΙΑΚΟΜΙΣΕΙΣ, ΘΑΝΑΤΟΙ – ΕΞΟΔΟΙ 24-01-2008 (με ονόματα ασθενών) κ.λπ.».
Τα παραπάνω δεν είναι καθόλου αποκυήματα φαντασίας, αλλά αποτελούν μερικές μόνο από τις δυσάρεστες εμπειρίες που απεκόμισε ένας συμπολίτης μας, όταν ένα ξαφνικό πρόβλημα υγείας τον ανάγκασε να περάσει όλη σχεδόν τη Μεγάλη Eβδομάδα στο Γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας... Και κρατά ακόμα πατημένο το κουδούνι για να ζητήσει μια άμεση βοήθεια.. Και έχει ακόμα στα χέρια του τις ακτινογραφίες, αφού δεν υπήρχε κατάλληλος γιατρός για τη γνωμάτευση. Είναι ανεπαρκές το νοσηλευτικό προσωπικό, του είπε μια πολύ καλή και ευγενική νοσοκόμα. Μια νοσοκόμα, σε κάθε βάρδια και εργασία χωρίς τις απαραίτητες ανάσες ξεκούρασης. Ευτυχώς πάντως που ο ασθενής μας, λίγο πριν την Ανάσταση, πήρε εξιτήριο, γιατί εκείνη η τελευταία νοσοκόμα θα έψαχνε ακόμα που θα τη βάλει την βελόνα.
Σ’ αυτήν την ευλογημένη από τον Θεό πατρίδα, δυστυχώς όλα γίνονται κυρίες και κύριοι. Παρ’ όλα αυτά, ο εν λόγω ασθενής, επιθυμεί από βάθους καρδίας, να ευχαριστήσει τον Πόντιο με τη μεγάλη ψυχή, που έμεινε ο Γιάννης, όπως τον ήξερε, τότε, που έφυγε από το χωριό, όπως έλεγε και επαναλάμβανε μια χωριανή του στο διάδρομο. Είναι ο κύριος Τσιτηρίδης, γιατρός και κύριος με όλη τη σημασία των λέξεων. Αξιολογότατοι και συνεπέστατοι και όλοι εκείνοι που αποτελούν την ιατρική του ομάδα. Είναι αυτή η μικρή ομάδα, που κάτω από πραγματικά πανάθλιες συνθήκες, παλεύει με πείσμα καθημερινά για τον απλό άνθρωπο. Και όταν υπάρχουν, πολλοί τέτοιοι Γιάννηδες, σίγουρα δικαιούμαστε να ελπίζουμε. Γιατί την Ελλάδα κάτι τέτοιοι Πόντιοι, Μακεδόνες, Κρητικοί, Θρακιώτες, Κύπριοι και άλλοι πολλοί στεριανοί και νησιώτες Γιάννηδες, είναι που κράτησαν μεγάλη, στους αιώνες των αιώνων, αγαπημένες μου Κυρίες και αγαπητοί μου Κύριοι.
Υ.Σ.: Καλημέρα σας κ. Αβραμόπουλε. Εδώ είμαστε. Κοπιάστε όποτε θέλετε: Σας εύχομαι να μη βρεθείτε στην θέση αυτού του ασθενούς και να είναι και Μεγάλη εβδομάδα, που ούτως ή άλλως υπολειτουργούν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες μας. Και τα νοσοκομεία μας, ναι και τα νοσοκομεία μας. Αφού να φανταστείτε κ. Αβραμόπουλέ μου, αυτού του έρμου του ασθενούς δεν του πήραν αίμα για σχετικές εξετάσεις, ούτε τη Μεγάλη Παρασκευή, μα ούτε και το Μεγάλο Σάββατο, γιατί το μικροβιολογικό κατέβασε τα ρολά. Μα τι σόι ελέγχους βλέπω από την τηλεόραση να κάνετε κ. Αβραμόπουλε; Και να χασκογελάτε σαν και τότε με τους σεισμούς στην πρωτεύουσα, που ενώ το πρόβλημα ήταν τεράστιο, εσείς, -την ώρα που όλοι περιμέναμε με αγωνία τα τελευταία νέα- αποφανθήκατε από τηλεοράσεως πως: η Αθήνα άντεξε! Όπως λέμε, δηλαδή, η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απεβίωσε... Κάποιοι, δυστυχώς για σας, δεν ξεχνάνε κ. υπουργέ μας... Ενώ αν μη γένοιτο, αρρωσταίνατε εσείς, όλα τα νοσοκομεία θα άνοιγαν διάπλατα. Και οι τηλεοράσεις θα ήταν νυχθημερόν απ’ έξω για να ενημερώνουν από τη σουίτα σας, λεπτό προς λεπτό για την κατάσταση της υγείας σας. Και αν ήταν και κάτι σοβαρό. Μα τι λέμε τώρα! Στην Αμερική σπουδάσαμε. Ενώ ο άτυχος ο φίλος μας, ενώ δεν μπορούσε να κάνει ούτε μισό βήμα από μόνος του, έπρεπε να διανύσει τριάντα τουλάχιστον μέτρα να βρει τουαλέτα για την ανάγκη του... Δημοκρατία και ίση αντιμετώπιση σου λένε μετά ρε... Όχι αυτό δεν γράφεται.
