Ανάμεσα στους ανθρώπους του κόσμου, μεγάλοι είναι εκείνοι που κυβερνούν αυταρχικά, δεσποτικά, καταπιεστικά. Στη βασιλεία του Χριστού, όμως, μεγάλος είναι εκείνος που διακρίνεται από το πνεύμα της υπηρεσίας. «Όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων».
Μεγάλοι είναι εκείνοι που κυβερνούν αυταρχικά, δεσποτικά, καταπιεστικά. Δείτε την κατανομή του προϊόντος του κόσμου. Οι χώρες με το 20% των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη μας, σε σχέση με τις χώρες όπου κατοικεί το 20 % των φτωχότερων ανθρώπων είχαν σχέση κατά κεφαλήν εισοδήματος, το 1820 τρία προς ένα, το 1913 έντεκα προς ένα, το 1960 τριάντα προς ένα και το 1977 εβδομήντα τέσσερα προς ένα, με βάση τα στοιχεία τα οποία ανακοίνωσε το 1999 ο Ο.Η.Ε. (Μελέτη της καθηγήτριας του Πανεπιστημίου κ. Μερόπης Ν. Σπυροπούλου).
Η πρόκληση για τους πολιτικούς είναι ηθική. Το πρόβλημα που καλούνται να λύσουν οι πολιτικοί δεν είναι τεχνικό, αλλά ηθικό. Δεν λύνεται με καλύτερες μεθόδους, με καλύτερες τεχνικές, με συνταγές Ελληνοσύρων μάγων, όπως θα ’λεγε ο Καβάφης. Η μόνη έντιμη στάση του ανθρώπου είναι αυτή του τελώνη: «Η χάρη του Θεού, ας είναι μαζί μου». Που σημαίνει ότι η εξουσία πρέπει να ασκείται σύμφωνα με το λόγο του Θεού. «Δεν θα είχες καμία εξουσία, αν δεν σου είχε δοθεί άνωθεν».
Άρα, αυτό που γίνεται κατανοητό απ΄ τους πολίτες, (οι πολίτες απαιτούν ειλικρίνεια και εντιμότητα ), πρέπει να γίνει κατανοητό κι απ’ τους πολιτικούς.
Οι πολιτικοί στην εποχή μας, με βάση τα κριτήρια που προαναφέραμε, διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, στους χριστιανούς και στους μη χριστιανούς. Είναι η μόνη διάκριση που έχει σημασία, αν πράγματι το πρόβλημα είναι ηθικό. Η πραγματικότητα σήμερα δείχνει ότι δεν είναι πια πρωταρχικής σημασίας άλλες διακρίσεις π.χ. η διάκριση σε δεξιούς και αριστερούς, αφού δεξιοί σκέφτονται και πράττουν σαν αριστεροί και αριστεροί σαν δεξιοί. Ο πολίτης έχει ξεπεράσει την τεχνητή αυτή διάκριση, η οποία διέλυσε την ενότητα των πολιτών και εξυπηρέτησε μόνο το «διαίρει και βασίλευε», προκαλώντας φοβερά δεινά σε όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα στη χώρα μας.
Ο πολίτης είναι υπεύθυνος όχι μόνο στον εαυτό του και στους άλλους, είναι υπεύθυνος κυρίως στο Θεό. Κάθε μέρα μπορεί να είναι η τελευταία μέρα της ζωής του, που θα τα αφήσει όλα εδώ και θα παρουσιαστεί ενώπιον του Κριτή για να δώσει λόγο για τις πράξεις του. Με το δίκιο του αναρωτιέται τι σημασία έχει η διάκριση σε δεξιούς και αριστερούς, όταν «βλάπτουν όλοι το ίδιο την Ελλάδα»; Κανένας πια δεν βρίσκει επαρκή τον ισχυρισμό ότι η Δεξιά ή η Αριστερά είναι καλή ή κακή επειδή είναι Δεξιά ή η Αριστερά.
Αν οι πολιτικοί βλέπουν (οπωσδήποτε βλέπουν) όπως ο πολίτης, ότι το πρόβλημα είναι ηθικό, ότι οι μεγάλοι κυβερνούν τον κόσμο αυταρχικά, δεσποτικά, καταπιεστικά, ας πάρουν τη μόνη έντιμη στάση, τη στάση του τελώνη: «Η χάρη του Θεού να είναι μαζί μας», για να αφήσουν τη χάρη του Θεού να δώσει στη χώρα μας την ειρήνη, την ενότητα και γενικά τη μεγάλη πνευματική δύναμη που είναι.
Κάποιος σύγκρινε την Ελλάδα με την Τουρκία. Η Ελλάδα, είπε, είναι ένα γόνιμο χωράφι, που δεν παράγει καρπούς, γιατί δεν καλλιεργείται. Η Τουρκία είναι ένα άγονο χωράφι, που παράγει πλούσιους καρπούς, γιατί καλλιεργείται.
Στην εποχή μας υποβαθμίστηκε η κλασική παιδεία και η θεολογία, ακόμα και στην Ελλάδα. Αλλά η υποβάθμιση αυτή δεν θα είναι για πάντα. Είναι η αντίδραση των σκοτεινών δυνάμεων, γιατί απώλεσαν τον έλεγχο της πληροφόρησης. Ποτέ δεν χάνονται από τον κόσμο οι αληθινοί άνθρωποι, που επαγρυπνούν και αγωνίζονται για την ειρήνη.
Τέτοιους πολιτικούς θέλουμε. Να αγαπούν το Θεό και να μη βάζουν πάνω από όλα τον εαυτό τους. Οι πολίτες είναι ευτυχισμένοι, όταν οι άρχοντες αγαπούν τους πολίτες.
«Όποιος θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων».
