Αυτές τις μέρες οδεύουμε για άλλη μια φορά προς τη μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης, το Πάσχα, και κορυφώνονται οι προετοιμασίες για την υποδοχή του. Προηγήθηκαν η περίοδος του Τριωδίου, οι αποκριές και η Καθαρά Δευτέρα, η περίοδος νηστείας των 40 ημερών και απομένουν τα Πάθη, η Ταφή και η Ανάσταση του Σωτήρος, που θα δώσει, για μια φορά ακόμα, το μήνυμα της αγάπης και της συγχωρητικότητας για τον συνάνθρωπο, καθώς και της σωτηρίας της ψυχής και της ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο, που κλυδωνίζεται από μίση, πάθη, αδιέξοδα και απαισιοδοξία για το αύριο.
Το χρειαζόμαστε, μάλιστα, σήμερα και με το παραπάνω αυτό το μήνυμα και λυπάται κανείς, όταν διαπιστώνει ότι και η γιορτή αυτή, αν δεν έγινε ήδη, τείνει, πάντως, να αποκτήσει κυρίως κοσμικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα.
Μέρες τώρα νοιαζόμαστε κατά βάση για το τι καιρό θα κάνει, προς τα πού θα ταξιδέψουμε, τι θα φορέσουμε, τι θα φάμε και πόσο θα κοστίσει ο οβελίας και γενικότερα το πασχαλινό τραπέζι. Παρά τα οικονομικά προβλήματα ξοδεύουμε ένα σωρό χρήματα, προκειμένου, αν δεν βαρυστομαχιάσουμε απ’ τη λαιμαργία μας, να απολαύσουμε λίγες ώρες ξενοιασιάς και χαλάρωσης.
Το Πάσχα των Ορθοδόξων, ωστόσο, αν ξεχωρίζει απ’ τις άλλες γιορτές και πανηγύρεις, το χρωστά στην πνευματικότητά του και στα πανανθρώπινα μηνύματα, που εκπέμπει. Απ’ την υπερβολική αγάπη, που τρέφει για όλους τους ανθρώπους, έστειλε ο Θεός το γιό του τον μονογενή στον κόσμο, προκειμένου να διδάξει, να σηκώσει στις πλάτες του τις αμαρτίες όλων μας, να γλιτώσει το ανθρώπινο γένος απ’ τα αδιέξοδά του, και να δώσει προοπτική για το αύριο. Για να το πετύχει, χρειάστηκε εντελώς αναίτια και άδικα να συκοφαντηθεί, να κατηγορηθεί, να συλληφθεί, να προπηλακισθεί, εντελώς αδιαμαρτύρητα να εξευτελισθεί διά του σταυρικού θανάτου, να ταφεί, να νικήσει το θάνατο και με την ανάστασή του να χαρίσει την ελπίδα της σωτηρίας και της ανάστασης σ’ όλους τους ανθρώπους.
Όποιος ορθόδοξος δεν έχει προετοιμασθεί, για να βιώσει και πνευματικά το Άγιο Πάσχα και το αντιμετωπίζει μόνο ως ευκαιρία για εκτόνωση, δεν αδικεί μόνο τον εαυτό του αλλά προσβάλλει, συνάμα, τον Πλάστη και Δημιουργό του.
Δυστυχώς όμως! Κρίνοντας με βάση τα όσα βλέπουμε να γίνονται γύρω μας, η συντριπτική πλειοψηφία των ορθόδοξων στη χώρα μας πορευόμαστε προς το Πάσχα κατά το δοκούν. Οι πολλοί ξεχνούμε την ψυχική και πνευματική προετοιμασία. Ξεχνούμε την ιερή εξομολόγηση, τη μετάνοια, τη νηστεία και εγκράτεια, την προσευχή και την αλληλεγγύη προς τους πάσχοντες. Περιμένουμε, αρχικά, τις αποκριές και την Καθαρά Δευτέρα, για να ξεδώσουμε και να ακριβοπληρώσουμε τα νηστίσιμα θαλασσινά, πλαισιωμένα, πότε-πότε, και με καμία μπριζολίτσα. Περιμένουμε, κατόπιν, τη Μεγάλη Παρασκευή, για να απολαύσουμε, αμέσως μετά την περιφορά του επιταφίου, τους μεζέδες, νηστίσιμους και μη, στα τσιπουράδικα. Αν δεν αγνοούμε παντελώς, περιορίζουμε τη νηστεία σ’ όσες μέρες μας βολεύει και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να κοινωνήσουμε τα άχραντα μυστήρια χωρίς εξομολόγηση και μετάνοια πραγματική. Κόψαμε και ράψαμε, δηλαδή, οι πολλοί χριστιανοί και το Άγιο Πάσχα στα μέτρα μας, για να κάνουμε, λέει, πιο εύκολη την πορεία μας προς το δικό μας Γολγοθά.
Ωστόσο, το βράδυ της Ανάστασης, όσοι πιστοί παραμείνουμε ως το τέλος της πανηγυρικής αναστάσιμης θείας λειτουργίας θα ακούσουμε εκείνο το περίφημο «νηστεύσαντες και μη νηστευσαντες ευφράνθητε σήμερον». Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να επαναπαυόμαστε στηριγμένοι στη μεγαλοκαρδία και φιλευσπλαχνία του Δημιουργού, που και στο παρά πέντε είναι διατεθειμένος να μας δεχθεί όλους στους κόλπους του.
Την επίγεια ζωή, για να την πας εκεί που θέλεις, χρειάζεται ένας διαρκής και επίπονος αγώνας χωρίς εκπτώσεις αρχών και συμβιβασμούς, προκειμένου να τα έχεις καλά με όλους. Κατ’ επέκταση ο δρόμος, που οδηγεί στην αιώνια παραδεισένια ζωή, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα είναι ακόμα πιο ανηφορικός, ακόμα πιο δύσβατος. Το απέδειξε στην πράξη ο εσταυρωμένος και αναστημένος Ιησούς με το παράδειγμά του.
Αν για φέτος, φίλοι αναγνώστες, δεν προλάβαμε πολλοί να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και τις απόψεις μας για ένα τόσο σοβαρό γεγονός, αν δεν καταφέραμε να προετοιμαστούμε κατάλληλα, για να υποδεχθούμε τον αναστημένο Ιησού, ποτέ δεν είναι αργά. Καλό, ωστόσο, είναι να μην αναβάλλουμε για αύριο, ό,τι είναι να κάνουμε σήμερα, γιατί δεν ξέρουμε, αν αύριο θα υπάρχουμε.
