Μία θλιβερή «πρεμιέρα» είχαμε χθες. Με τον νεαρό φοιτητή από την Απχαζία που εισέβαλε στον ΟΑΕΔ έβγαλε ένα πιστόλι, άρχισε να πυροβολεί, τραυματίζοντας τρεις τελικά ανθρώπους για να αυτοκτονήσει στο τέλος.
Μέχρι τώρα στην Ελλάδα τέτοια φαινόμενα δεν είχαν σημειωθεί.
Δηλαδή, αυτή η περίπτωση που κάποιο άτομο - κυρίως είναι νεαρά σε ηλικία - καταλαμβάνεται από αμόκ για κάποιους λόγους που για τον καθένα είναι ξεχωριστοί και προσωπικοί, και αποφασίζει να σκορπίσει το θάνατο, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο τρόπος για να πάρει εκδίκηση και να… ανακουφιστεί. Και εν τέλει οι περισσότεροι από αυτούς είναι και αυτόχειρες. Μόνον που δεν θέλουν να φύγουν μόνοι τους για το ταξίδι χωρίς επιστροφή, αποφασίζουν να πάρουν και άλλους αθώους και ανύποπτους μαζί τους.
Μέχρι χθες - γιατί «μέχρι χθες» μπορούσαμε να το λέμε αυτό - εμείς ως χώρα και ως πολίτες ήμασταν μακρινοί παρατηρητές και σχολιαστές τέτοιου είδους καταστάσεων. Στην Αμερική κυρίως, το φαινόμενο είναι ατυχώς συχνό και εκδηλώνεται κυρίως σε σχολεία αλλά και πανεπιστήμια με αποτέλεσμα να γράφονται αναίτιες και ανούσιες τραγωδίες, που απ΄ ό,τι φαίνεται δεν μπορούν να ελεγχθούν γιατί δεν λαμβάνουν τέλος. Και στη Γερμανία πρόσφατα είχαμε κρούσμα αλλά και γενικότερα το φαινόμενο έχει εκδηλωθεί αλλού, με… πρωτοπόρα πάντα την Αμερική, αλλά ποτέ στην Ελλάδα.
Και αφού αυτό που συνέβη χθες το πρωί αποτελεί πλέον ένα αμετάκλητο γεγονός που κανείς τίποτα δεν μπορεί να κάνει για να το αντιστρέψει, το ερώτημα που γεννάται είναι: «Από δω και πέρα τι;». Και συνάμα και ο φόβος. Σε μια χώρα που ούτως ή άλλως η ανασφάλεια είναι ένα οξυμένο φαινόμενο, και ένα από τα βασικά ζητήματα που απασχολεί τους Ελληνες πολίτες όπως φαίνεται και στις σχετικές δημοσκοπήσεις. Σε αυτό το κλίμα της γενικότερης ανασφάλειας, περί της εγκληματικότητας, είτε προέρχεται από κοινούς εγκληματίες είτε από τη νέα… άνθιση της τρομοκρατίας, έρχεται να προστεθεί και το χθεσινό πρωτοφανές περιστατικό. Που εισαγάγει, για τη χώρα πάντα, μία νέα μορφή ανεξέλεγκτης βίας και μία «σκοτεινή» απειλή, από την οποία ουδείς μπορεί να προφυλαχθεί, γιατί ουδείς γνωρίζει «πότε» και «πού» μπορεί να εκδηλωθεί.
Ευχή όλων είναι βέβαια να πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό το οποίο δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Αλλά φυσικά όταν η στιγμιαία ή και μόνιμη παράνοια κάποιου ανοίγει μια τέτοια πόρτα, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα κλείσει και ερμητικά πίσω του. Πόσο μάλλον που ο συγκεκριμένος, ενταγμένος στο πλαίσιο επικοινωνίας της εποχής - αν και μόνος ο ίδιος όπως πολλοί που επιλέγουν το Ιντερνετ για να επικοινωνήσουν και να υπάρξουν - φρόντισε να δημοσιοποιήσει τις προθέσεις του και τους λόγους για τους οποίους (αν και συγχεχυμένοι όσο και το μυαλό του) έκανε αυτό που έκανε. Επαιζε δηλαδή το… παιχνίδι με συγχρόνους όρους όπως οι υποψήφιοι αυτόχειρες που φροντίζουν να δημοσιοποιήσουν μέσω διαδικτύου τις προθέσεις τους, ή καταφεύγουν σε καταστροφικούς μιμητισμούς επηρεασμένοι από… «πρότυπα» ή μάλλον «κακέκτυπα» καλά προβεβλημένα. Και πόσο μάλλον που την σκυτάλη μετά την πράξη του συγκεκριμένου, ανέλαβαν τα ΜΜΕ με τη επιστράτευση «ειδικών» και «ανειδίκευτων» και λοιπών κατάλληλων «επί παντός επιστητού», προκαλώντας, δια της υπερπροβολής όχι βέβαια θετικά ή μάλλον αποστρεπτική διάθεση, αλλά την ακριβώς αντίθεση για ορισμένους έχοντες την… κλήση.
Το γεγονός είναι γεγονός και δεν αλλάζει. Η διαχείριση του όμως από δω και πέρα είναι μία άλλη ιστορία και η συνυπευθυνότητα για την εκδήλωση της οποίας συνέχειας (ως ευχηθούμε να μην υπάρξει) προφανής. Αυτό, να το κατανοήσουμε, αν είναι δυνατόν.
