Με δύο λόγια, για να μην το κουράζουμε κιόλας: «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς».
Τι Τζωρτζ Μπους, τι Μπαράκ Ομπάμα; Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ όπως είναι γνωστό και όπως και κατά το παρελθόν έχουμε επισημάνει δεν αλλάζει επειδή αλλάζει ο πρόεδρος ή το κόμμα εξουσίας. Διότι στο κάτω - κάτω της γραφής την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν την ασκεί ούτε ο εκάστοτε πρόεδρος ούτε η εκάστοτε κυβέρνηση. Υπάρχουν άλλοι που κινούν τα νήματα και βρίσκονται στο σταθερό παρασκήνιο καθορίζοντας τα «συμφέροντα» της χώρας ανάλογα βεβαίως και με τις εξελίξεις. Αυτές που προκαλεί η ίδια η υπερδύναμη, έ και μερικές που δεν μπορεί να τις προκαλέσει και έχουν το… θράσος να τις προκαλούν άλλοι.
Οσον αφορά στα δικά μας εθνικά θέματα, και προεκλογικά που ο Ομπάμπα είχε ανάγκη την ομογένεια - που παρεμπιπτόντως ευτυχώς που υπάρχει και ασκεί και καμία πίεση της προκοπής στους Αμερικανούς - μας έταζε λαγούς με πετραχείλια. Δηλαδή όχι ακριβώς, αλλά εν πάση περιπτώση με τις τοποθετήσεις που έδειξε ότι ήταν ευνοϊκά διακείμενος, αφήνοντας τις πόρτες ανοιχτές, άλλα…
… Αλλα πήραμε προχθές τον απόθαρρό μας, για να ξέρουμε και τις μας γίνεται και να βγούμε από τις αυταπάτες μας. Αν υποθέσουμε ότι τις είχαμε. Μπορεί να επιχειρεί ο Ομπάμα λέμε πάντα, να αναθερμάνει τις σχέσεις του με τη Ρωσία, με την Τουρκία, με τους Ευρωπαίους και λοιπά, αλλά βεβαίως στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων. Μπορεί στην κατ΄ ιδίαν συνάντηση που είχε με τον Καραμανλή να έδειξε «κατανόηση» για τα Ελληνοτουρκικά και το Σκοπιανό αλλά τι να την κάνεις την κατανόηση σκέτη; Τι δηλαδή; «Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του;». Διότι πρόλαβε και μας… δρόσισε και για τα δύο θέματα που μας «καίνε». Και για το Σκοπιανό και για την Τουρκία. Πήγε στο ΝΑΤΟ και δήλωσε ότι «ανυπομονεί η Μακεδονία να μπει στους κόλπους της Συμμαχίας». Βέβαια μετά βγήκε η Χίλαρι - διότι προφανώς εφαρμόζεται το σύστημα με το μαστίγιο και το καρότο - και είπε ότι «Ναι βεβαίως, αλλά θα πρέπει να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση για το θέμα του ονόματος». Αλλά, βεβαίως πριν είχε περάσει ο Ομπάμα με τον πλέον επίσημο τρόπο την επιθυμία - διαταγή των Ηνωμένων Πολιτειών προς τους Συμμάχους.
Μετά, έφυγε από κει και πήγε στην Πράγα. Και τι είπε; Ότι… ανυπομονεί επίσης να δει την Τουρκία να γίνεται μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εμείς, κουβέντα δεν βγάλαμε. Ψιθυρίσαμε εκείνο το γνωστό «ναι βεβαίως να μπει αλλά να πληροί τις προϋποθέσεις». Διότι στο κάτω - κάτω εμείς θέλουμε να μπει, αλλά βεβαίως υπό όρους. Ευτυχώς που σηκώθηκε η τρίχα του Σαρκοζί και από κοντά και το τσουλούφι της Μέρκελ για την ωμή παρέμβαση του αμερικανού προέδρου στα ευρωπαϊκά πράγματα και είπανε ότι δεν την θέλουν την Τουρκία, εταιρική σχέση μόνον και … αν…
Εφυγε μετά, ο Ομπάμπα πάντα, αφού τους είχε καλοπιάσει και με αυτά που είπε στους Ευρωπαίους, και πήγε στην Τουρκία, όπου βρίσκεται ακόμη. Εκεί πια… ξεσάλωσε! Διότι όταν ρωτήθηκε αν ενέχει μήνυμα το γεγονός ότι η πρώτη μουσουλμανική χώρα που επισκέπτεται είναι η Τουρκία, είπε ότι βεβαίως και εμπεριέχει, διότι η Τουρκία είναι μία πολύ σημαντική χώρα για τις ΗΠΑ και τον κόσμο, καθώς προσπαθεί να αναθερμάνει τις σχέσεις που είχαν μπει στον πάγο, τότε με το Ιράκ. Αλλωστε του χρειάζεται η Τουρκία είναι «πορτά» για τη Συρία και τα λοιπά κράτη στην περιοχή και έχει και ενεργειακό ρόλο. Ωστόσο, είπε ότι πρέπει να λειτουργήσει η Χάλκη, και σήμερα θα δει και τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Όχι βέβαια στο Πατριαρχείο που του απαγορεύτηκε να πάει αλλά στο ξενοδοχείο πριν συναντηθεί με τους λοιπούς θρησκευτικούς ηγέτες.
Τώρα άμα όλα τα παραπάνω τα βάλουμε σε μια ζυγαριά και τα ζυγίσουμε, τι θα καταλάβουμε; Ότι άλλαξε η πολιτική των ΗΠΑ έναντι των εθνικών μας θεμάτων; Μπάαα, δεν το νομίζω! Το νομίζει κανείς;
