Η ειδική αναφορά μας στην τρομοκρατία, ως μορφή μη αποδεκτής πολιτικής βίας, δικαιολογείται από το γεγονός ότι και τα τελευταία χρόνια εξακολουθεί να βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα. Περιστατικά δε όπως εκείνο της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 που είχε σαν συνέπεια να εξαφανισθούν από προσώπου γής οι δίδυμοι πύργοι της Νέας Υόρκης καταπλακώνοντας και 300 περίπου αθώα θύματα, αποτελούν απόδειξη ότι αυτή αποτελεί την πιο αποκρουστική μορφή βίας που εξακολουθεί να υπάρχει στην εποχή μας. Πρώτα από όλα θα πρέπει να παρατηρήσουμε πώς στην επιστημονική κοινότητα δεν υπάρχει ομοφωνία σχετικά με τον ορισμό της τρομοκρατίας. Με σκοπό να σχηματίσουμε κάποια άποψη για το θέμα αυτό παραθέτουμε ενδεικτικά, εκτός από τον ορισμό του Walter Lagueur, και τον ορισμό που της δίνει ο Gibbs. Σύμφωνα με αυτόν, η τρομοκρατία αναφέρεται, «... στην προσπάθεια επίτευξης πολιτικών στόχων με τη χρήση φόβου και τρόμου που αποβλέπουν στην αναστολή των φυσιολογικών λειτουργιών μιας κοινωνίας». Σύμφωνα με το Council of Foreign Relations των Η.Π.Α. στη διαδρομή του χρόνου η τρομοκρατία και με βάση τους σκοπούς που επεδίωκε και επιδιώκει, έχει διαπιστωθεί πώς ήταν: α. Εθνικιστική. β. Θρησκευτική. γ. Υποστηριζόμενη από κράτη. δ. Αριστερίστικη ε. Με δεξιά απόκλιση. στ. Αναρχική. Η τρομοκρατία παραπέρα, μπορεί να εκδηλώνεται στο εσωτερικό μιας χώρας, οπότε κάνουμε λόγο για εγχώρια τρομοκρατία ή να έχει διεθνή χαρακτήρα οπότε κάνουμε λόγο για διεθνή τρομοκρατία. Αυτή η δεύτερη έχει παρατηρηθεί πώς υποστηρίζεται ενεργά ή τουλάχιστον ενθαρρύνεται από τις κυβερνήσεις ορισμένων χωρών. Τέτοιες χώρες οι Η.Π.Α. θεωρούν σήμερα τη Συρία, το Ιράν, τη Λιβύη, την Κούβα, το Ιράκ, το Σουδάν και τη Βόρεια Κορέα.
Οι χώρες αυτές πιστεύεται πώς παρέχουν κάθε είδους διευκολύνσεις σε τρομοκρατικές ομάδες. Αυτού του είδους η τρομοκρατία δηλ. η υποστηριζόμενη από κυβερνήσεις αποτελεί μια καινοτομία στην παγκόσμια σκηνή και στο χώρο των διεθνών σχέσεων. Η τρομοκρατία γενικά, αποτελεί μια ξεχωριστή μορφή βίας επειδή ο έλεγχός της είναι ιδιαίτερα δύσκολος. Από την άλλη πλευρά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι η αιτιολογική της βάση στηρίζεται συνήθως, σε κάποια αδικία, την οποία οι τρομοκράτες επιχειρούν να «διορθώσουν». Αυτό τους κάνει να εμφανίζονται σαν αγνοί ιδεολόγοι, με συνέπεια να υπάρχουν αρκετά άτομα στο ευρύ κοινό, που αποδέχονται σιωπηλά (συμπαθούντες) τις πράξεις τους.
Η τρομοκρατία θα πρέπει ακόμα να παρατηρήσουμε, ότι βρίσκει συχνά καταφύγιο σε άτομα που έχουν περιορισμένες δυνατότητες επηρεασμού των όσων συμβαίνουν στο περιβάλλον τους και για το λόγο αυτό επιλέγουν την τυφλή βία σαν μέσο προβολής των αιτημάτων τους. Είναι αυτονόητο πώς η θέση τους αυτή είναι τουλάχιστον απαράδεκτη, όταν πραγματώνεται στο πλαίσιο μιας χώρας που έχει ελεύθερο και δημοκρατικό πολίτευμα. Οι τρομοκρατικές ενέργειες στην περίπτωση αυτή ευνοούν μάλλον την καταστολή και τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών παρά συντελούν στην υποστήριξή τους, όπως συνήθως διατείνονται οι τρομοκράτες. Σχετικά με τους σκοπούς που επιδιώκει η τρομοκρατία, σημειώνεται μια διαφοροποίησή τους στη δεκαετία του '90. Έτσι, μαζί με τους παραδοσιακά υφιστάμενους πολιτικούς σκοπούς οι διάφορες τρομοκρατικές ομάδες προβάλλουν πλέον εθνικιστικούς και θρησκευτικούς σκοπούς. Παράλληλα δεν λείπουν και οι εγκληματίες που χρησιμοποιούν τον εκφοβισμό αθώων πολιτών για την επίτευξη των εγκληματικών τους στόχων. Τέτοια παραδείγματα έχουμε: από τη θρησκευτική οργάνωση του Ιάπωνα Σόκο Ασαχάρα, η οποία το Μάρτιο του '95 διοχέτευσε στον υπόγειο σιδηρόδρομο του Τόκιο τη χημική ουσία σαρίν (sarin), με αποτέλεσμα το θάνατο δεκάδων ατόμων και την πρόκληση ασφυξίας και παραλυσίας σε εκατοντάδες άτομα που ήταν στο χώρο τούτο. Επίσης από τις ισλαμικές εξτρεμιστικές οργανώσεις όπως η Χαμάς, η Χεζμπολάχ, οι ισλαμικές Αμάλ και Τζιχάντ, η Αλ. Κάιντα κ.ά., που βαρύνονται με σωρεία τρομοκρατικών χτυπημάτων με αποκορύφωμα την επίθεση με αεροπλάνα - καμικάζι της τελευταίας κατά των δίδυμων πύργων της Ν. Υόρκης, στις 11.9. του 2001. Να θυμήσουμε ακόμη ότι το 1994, το ένα τρίτο των καταγεγραμμένων οργανώσεων βίας, εντασσόταν στο ευρύ πλαίσιο των θρησκευτικών οργανώσεων ύστερα από σχετική έρευνά μας ήτοι οι 16 από τις 49 οργανώσεις ήταν θρησκευτικές οργανώσεις βίας. Το 1995, ο αριθμός αυξήθηκε από το 25% στο 45% των 58 γνωστών οργανώσεων. Μια άλλη αλλαγή που έχει επέλθει στην τρομοκρατία τα τελευταία χρόνια είναι αυτή που έχει υπαγορευτεί από τη σύγχρονη τεχνολογία. Όπλα μαζικής καταστροφής όπως τα πυρηνικά, τα βιολογικά και τα χημικά - τα πρώτα ιδίως, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης - μπορούν να διακινηθούν και να παραχθούν ευκολότερα από ό,τι στο παρελθόν. Το γεγονός αυτό τα έχει καταστήσει περισσότερο προσιτά σε τρομοκρατικές ομάδες που σκοπεύουν να τα χρησιμοποιήσουν για την επίτευξη των στόχων τους. Κάθε κοινωνία βέβαια προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό της από τα χτυπήματα της τρομοκρατίας. Αυτά τα χτυπήματα μπορούν να συμβούν στους περισσότερους τόπους, στους οποίους κυκλοφορεί ο σύγχρονος άνθρωπος όπως π.χ. μέσα σε ένα μέσο μεταφοράς την ώρα που αυτό κινείται, σε ένα εστιατόριο την ώρα που οι πελάτες του τρώνε ή στο δρόμο όταν πολλοί άνθρωποι πηγαίνουν αμέριμνοι στη δουλειά τους. Η τρομοκρατία μπορεί να χτυπήσει παντού και οποιαδήποτε ώρα του 24ώρου και γι' αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο η πρόβλεψη των στόχων της, για να ληφθούν τα κατάλληλα προληπτικά μέτρα. Η αντιμετώπισή της προϋποθέτει και λόγω του διεθνικού της χαρακτήρα, τη διακριτική συνεργασία. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούν να ληφθούν μέτρα όσο το δυνατόν ευρύτερης αποδοχής, που αφενός μεν θα είναι αποτελεσματικά, αφετέρου δεν θα παραβιάζουν τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών. Στα τελευταία φρικιαστικά γεγονότα που εκτυλίσσονται στη Λωρίδα της Γάζας, μεταξύ του ισραηλινού Στρατού και της ισλαμικής Χαμάς - με εκατοντάδες νεκρούς από την πλευρά του παλαιστινιακού άμαχου πληθυσμού - επιβεβαιώνεται και πάλι η ισχύς της «κρατικής βίας και τρομοκρατίας» με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Διερωτάται κανείς. Μήπως - ηθελημένα ή άθελα - «η κρατική τρομοκρατία», απ' όπου αν προέρχεται, «γεννάει» ... τις εγχώριες ή και τις διεθνικές τρομοκρατικές ομάδες; Πάντως, στον εξεγειρόμενο παλαιστινιακό λαό - εδώ και πολλά χρόνια - που μάχεται για την «αυτοδιάθεσή του και την αξιοπρέπειά του», κρύβονται πολλά του ... δίκαια! Που, δυστυχώς, οι μεγάλες δυνάμεις του αρνούνται να του τα προσφέρουν...
Το ίδιο συμβαίνει, στην Κύπρο, στο Ιράκ, και σ' άλλες χώρες, με την απειλή της βάρβαρης «τρομοκρατίας» ενός πολέμου...
