Στη χώρα μας ακούμε πολλά ωραία καθημερινά! Από τον ψιλικατζή της γειτονιάς που σώνει και καλά θέλει να σχολιάσει την επικαιρότητα, από το μανάβη που μου εξηγεί, με σουρεαλιστικό τρόπο, τα αίτια της κρίσης, από τον τύπο που προσπαθεί να με πείσει να αγοράσω την... τελευταία (μα πώς συμβαίνει πάντα σε μένα αυτό;) πεντάδα που κρατάει στο χέρι του, από τον οδηγό του ταξί που νιώθει πιεστικά την υποχρέωση να με ενημερώσει (γιατί το κάνει;) κατά τη διάρκεια της διαδρομής για το χθεσινοβραδινό ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα, από τον ανιψιό μου που με απειλεί ότι αν συνεχίσω να τον πειράζω, θα γράψει πολύτομο έργο με τίτλο «Ο θείος μου», από τους μαθητές μου που προσπαθούν να με πείσουν ότι έφταιγαν οι επισκέψεις που δέχθηκαν για την ελλιπή προετοιμασία τους.
Δεν λέω, ωραία όλα αυτά τα μικρά και καθημερινά που προέρχονται από απλούς πολίτες αλλά το κορυφαίο δεν θα μπορούσε παρά να προέρχεται από τον κορυφαίο αυτής της χώρας. Τον πρωθυπουργό της. Ο οποίος πρωθυπουργός δήλωσε ότι είναι κουρασμένος. Αυτό είναι από τα άγραφα (κι εγώ που το γράφω κάνω βλακεία)! Εμ, γι’ αυτό ο άνθρωπος έγινε και πρωθυπουργός ενώ το λαχειοπώλη τον βλέπω να συνεχίζει να πουλάει την τελευταία πεντάδα και τίποτε παραπάνω. Γιατί άμα ξέρεις να λες τα πιο ωραία, η κοινωνία σού το αναγνωρίζει και σε στέλνει στα πιο υψηλά αξιώματα.
Μάλλον και λόγω εγγενών αδυναμιών, δεν το έχω καλοκαταλάβει. Ο πρωθυπουργός έπιασε κουβέντα με δημοσιογράφο και του ομολόγησε κάτι τέτοιο; Και μετά τι του είπε; «Και κοίτα τώρα, μη σου ξεφύγει κάτι»; Και καλά να του το είπε. Περίμενε και ότι θα συμβεί; Δηλαδή, άμα θέλω να κρατήσω «ένα μυστικό μέσ’ της καρδιάς τα βάθη», θα το εκμυστηρευτώ σε δημοσιογράφο ή θα βγω να το τραγουδάω ως σύγχρονη Βουγιουκλάκη; Αυτό θα το έκανα, αν ήθελα την επόμενη κιόλας στιγμή να γίνει βούκινο και μάλιστα με φρικιαστικές λεπτομέρειες. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα το έραβα το ρημάδι μέχρι που να πλαντάξω.
Και αφού εγώ θα το έκανα αυτό, ο πρωθυπουργός -που είναι και πρωθυπουργός- δεν το σκέφτηκε να το κάνει ή καλύτερα να μην το κάνει; Περίεργο μου δείχνει. Δηλαδή, έστω και νιώθει τόση κούραση ο πρωθυπουργός, γιατί δεν καθόταν να το καταγράψει στο ημερολόγιό του και να ξαλαφρώσει κι όταν μεγαλώσει να το γράψει και στην αυτοβιογραφία του; Ε, γιατί; Γιατί δεν έφτιαχνε μια σελίδα στο facebook όπου ως ψηλή, ξανθιά, γαλανομάτα -για να διατηρήσει και την ανωνυμία του- θα μπορούσε να μοιραστεί την κούρασή του με τόσους και τόσους άλλους ανώνυμους -κουρασμένους και ξεκούραστους- και να ηρεμήσει;
Ελπίζω και εύχομαι η όλη φάση να ήταν του στιλ: «Κάνουμε και καμιά πλάκα για να περνάει η ώρα». Γιατί αν ο άνθρωπος δεν έκανε πλάκα, τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Αν εκείνος που έχει αναλάβει τις τύχες μας, νιώθει κόπωση σωματική ή ψυχική ή και τα δυο, τότε φορέστε τα μπρατσάκια σας, βγάλτε από τις ντουλάπες τα σωσίβια κι αν σας βρίσκετε και κανένας αναπνευστήρας ξεσκονίστε τον, γιατί βυθιζόμαστε πιο γρήγορα και από τον Τιτανικό. Γιατί αν αυτός που θα μπορούσε, χαράσσοντας τη ρότα του καραβιού, να μας οδηγήσει σε ήρεμα και ασφαλή νερά, νιώθει κουρασμένος, απογοητευμένος και ηττημένος, τότε ένα είναι βέβαιο. Κι αυτό το ένα είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την κατάσταση. Και επειδή η κατάσταση είναι παλιοκατάσταση ήδη, ζήτω που καήκαμε.
Όσο σοβαρά ή έστω ανθρωπιστικά κι αν προσπαθήσω να το δω, άκρη και κυρίως λογική άκρη δεν βγάζω. Αν ο πρωθυπουργός νιώθει αποκαμωμένος, τότε τι να πει ο απλός πολίτης αυτής της χώρας που αισθάνεται ανήμπορος να αντιδράσει; Γιατί ο πρωθυπουργός μπορεί να πιέσει τους συνεργάτες του στην κυβέρνηση να δουλέψουν, μπορεί να τους δείξει το δρόμο, μπορεί να ξεμπροστιάσει τους τεμπέληδες ή τους διεφθαρμένους, μπορεί να τους ρίξει και καμιά μπούφλα για να τους ξεκουνήσει ή να διαλέξει άλλους. Ο πρωθυπουργός κάτι μπορεί να κάνει έστω και τώρα ενώ όλοι οι υπόλοιποι το μόνο που μπορούμε πια είναι να ελπίζουμε σε θαύματα. Και τώρα ο ίδιος έρχεται να μας πει να μην περιμένουμε ούτε από αυτά;
Τέτοια δεν γίνονται πουθενά. Μόνο εδώ γίνονται τέτοια πρωτότυπα. Και τέτοια πρωτοτυπία να τη βράσω. Όλη η χώρα να ήταν «χώμα» (που είναι δηλαδή), ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να είναι στο τσακίρ κέφι, στο όπα, στο «ανέβα στο τραπέζι μου κούκλα μου γλυκιά» και να δίνει το ρυθμό. Ο πρωθυπουργός απαγορεύεται να δηλώνει κόπωση. Γιατί τι θα γίνει τώρα; Θα το κλείσουμε το μαγαζί; Οπότε ας πάρει μερικές μέρες άδεια, ας πάει για ψάρεμα, ας κλείσει ραντεβού για μασάζ, ας πάει μια εκδρομή στο δάσος να μαζέψει μανιτάρια, ας κοιμηθεί λίγο παραπάνω βρε αδερφέ. Στο κάτω-κάτω γυναίκα γιατρό έχει. Ας του «γράψει» καμιά βιταμίνα. Μέσα σε όλη τη φαιδρότητα του πράγματος, νομίζω ότι ο πρωθυπουργός είναι και τυχερός. Τυχερός που εκμυστηρεύτηκε την κούρασή του σε δημοσιογράφο κι όχι στη μάνα μου, η οποία, όταν ως μαθητής της έλεγα ότι ένιωθα κουρασμένος, με κατακεραύνωνε με ύφος όλο υποτίμηση, που δεν άφηνε κανένα περιθώριο αντίδρασης και χωρίς την παραμικρή κατανόηση μου απαντούσε: «Γιατιιί; Τι έκανες; Έσκαβες»;
* Ο κ. Ζάχος είναι καθηγητής στο φροντιστήριο «άποψη»
http://sotiriszachos.blogspot.com
