Αυτός ο Ομπάμα «επίθεση φιλίας» προς κάθε κατεύθυνση κάνει, προσπαθώντας να κερδίσει το χαμένο έδαφος και καμένο επίσης, που άφησε πίσω του ο «κάου - μπόι του Μεσονυχτίου», Τζώρτζ Μπους. Και αγκαλιά με τον Μεντβέντεη τον είδαμε, που τους τελευταίους καιρούς οι σχέσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία είναι σαν τους πάγους της Ανταρκτικής. Και αγκαλιά με τη Μέρκελ τον είδαμε, και αγκαλιά με τον Σαρκοζί τον είδαμε - που όχι μόνο δεν αποχώρησε από τη Σύνοδο των «20» αλλά την ευχαριστήθηκε κιόλας - και γενικά όποιον βρίσκει μπροστά του τον αγκαλιάζει για να δείξει τις καλές του προθέσεις. Τώρα σήμερα, αύριο θα αγκαλιάσει και τον Καραμανλή, τον οποίο θα τον δει εκεί στο περιθώριο της Συνόδου στο ΝΑΤΟ, που παρεμπιπτόντως την… έφερε στον Ερντογάν. Γιατί μπορεί να επισκεφθεί πρώτα την Τουρκία - στην Ελλάδα δεν ξέρουμε πότε θα ΄ρθει - αλλά θα δει πρώτα τον Ελληνα πρωθυπουργό, έστω και επί γαλλικού εδάφους, και μετά τον Τούρκο. Οπότε… οπότε θα προλάβουμε εμείς να τα πούμε πρώτοι τα παράπονά μας και τις απόψεις μας και να κερδίσουμε και τις εντυπώσεις που λέει ο λόγος.
Γενικά τέλος πάντων, για να επιστρέψουμε στο νέο Αμερικανό Πρόεδρο όποιον βρει μπροστά του τον αγκαλιάζει. Ενας νέος «αγκαλίτσας» θα μπορούσαμε να πούμε, προκειμένου να καλοπιάσει τους Ευρωπαίους και άλλους τινούς και να αναστρέψει την εικόνα αντιπάθειας που έχει δημιουργηθεί για τις ΗΠΑ ανά τον κόσμο.
Αλλωστε τώρα εκεί με τους 20 οικονομικά ισχυρούς που συνεδρίασαν για να… σώσουν τον κόσμο άλλη μία φορά, ουσιαστικά ήταν και η «επίσημη πρώτη του» ανά τας Ευρώπας, ως Προέδρου της υπερδύναμης και έβαλε τα δυνατά του να δείξει τον καλό του εαυτό. Και να αποδείξει και στην πράξη ότι αυτά που έλεγε προεκλογικά και θεωρητικά τα εννοούσε. Και φαίνεται ότι τα πήγε καλά. Διότι παρά το δυσοίωνο κλίμα γενικά και τις δυσοίωνες προβλέψεις ειδικά για την έκβαση της Συνόδου, τελικά τα αποτελέσματα που προέκυψαν σε επίπεδο συμφωνιών ήταν θετικά και άφησαν όλους ικανοποιημένους, «στο πλαίσιο αμοιβαίων υποχωρήσεων» όπως είπε και η Μέρκελ. Ο δε Γάλλος Πρόεδρος που είχε διαρρεύσει ότι σκόπευε να τα βροντήξει και να φύγει, όχι μόνον έκατσε αλλά εν τέλει δήλωσε και ικανοποιημένος από την εξέλιξη.
Ακούστηκε λοιπόν το σχόλιο ότι αφέθηκε κατά μέρος η «καουμπόικη διπλωματία» - δηλαδή βλέπετε Μπους - εκ μέρους του Ομπάμα, ο οποίος στο πλαίσιο της Συνόδου έκανε αυτό που είχε δηλώσει ότι θα κάνει. Ακουσε και ακούστηκε. «Πάω να ακούσω και να ακούσω» είπε. Και στο τέλος της ημέρας, επειδή εκατέρωθεν… άκουσαν (γιατί δεν είναι πάντοτε εύκολο ν΄ακούει κανείς, ίσως είναι το πιο δύσκολο) κατέληξαν τελικά σε μια κοινή συνισταμένη για τον τρόπο αντιμετώπισης αλλά και… καταστολής της οικονομικής κρίσης. Η οποία, άφησε ελπίδες ότι το μέλλον μπορεί να διαγραφεί καλύτερο και με λιγότερα λάθη και ολέθριες συνέπειες.
Φυσικά, όλα αυτά δεν συνέβησαν μόνο και μόνον διότι ο Ομπάμα είναι «ναυτοπρόσκοπος» σε σχέση με τον «καουμπόι» - κρίμα το μπόι, Τζώρτζ Μπους. Μπορεί γενικά να διακατέχεται από καλύτερες προθέσεις, να είναι άλλης φιλοσοφίας και αντίληψης και βεβαίως άλλου χαρακτήρα ο νυν Αμερικανός πρόεδρος αλλά… Αλλά είναι και πάρα πολύ στριμωγμένος. Η παγκόσμια οικονομική κρίση που σοβεί, γεννήθηκε και εκτράφηκε στις ΗΠΑ και είναι δικό τους εξαγώγιμο προϊόν προς τον υπόλοιπο κόσμο. Και οι συνέπειες της κρίσης αυτής είναι πολύ πιο έντονες - προς το παρόν τουλάχιστον - και πολύ πιο εκτεταμένες στις ΗΠΑ από αλλού. Ο Ομπάμα μπορεί να είναι πλανητάρχης αλλά αυτή τη στιγμή είναι στριμωγμένος στη γωνία του… πλανήτη, και έχει την ευφυϊα ν’ αντιληφθεί - γιατί ο Τζωρτζ μέσα στην υπεροψηφία του δεν την είχε - ότι χρειάζεται «συμμάχους» και συνεργάτες εκείθεν του Ατλαντικού για να λύσει αυτός το πρόβλημά του και οι υπόλοιποι το δικό τους και όλοι μαζί το κοινό πρόβλημα.
Κατά συνέπεια «ποιεί την ανάγκη φιλοτιμία» και αυτό και οι υπόλοιποι προκειμένου να την σκαπουλάρουμε όλοι μαζί από την κρίση. «Η ισχύς εν τη ενώσει» κ.λπ., κ.λπ….
Πράγμα που εμάς, τους κοινούς θνητούς δεν μας χαλάει, γιατί προ πολλού έχουμε καταλάβει ότι οι συνεργασίες δεν αποτελούν επιλογή ή πολυτέλεια αλλά επιτακτική ανάγκη των καιρών, σε πολλά θέματα και όχι μόνον στην οικονομία. Ε, καιρός να το καταλάβουν και οι ηγέτες, έστω και τώρα που έφθασε ο κόμπος στο χτένι.
