* Του κ. Βασ. Ζωγράφου, αντιπροέδρου στο σύλλογο Εκπαιδευτικών Π.Ε., μέλους της ΕΣΑΚ – ΔΕΕ
Μια από τις πιο άγριες επιθέσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου σε βάρος των εργαζομένων σηματοδοτούν οι αποφάσεις της κυβέρνησης, η οποία, στο όνομα της κρίσης, ανακοίνωσε «πάγωμα» των μισθών για το σύνολο των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, «πάγωμα» των συντάξεων για τους περισσότερους συνταξιούχους, ακόμη μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση για τους μισθωτούς και συνταξιούχους, ενώ, παράλληλα, προανήγγειλε και συνολική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων για τους νεοπροσλαμβανόμενους στο Δημόσιο.
Συγκεκριμένα δε θα δοθούν αυξήσεις σε εργαζόμενους του Δημοσίου των οποίων οι μικτές αποδοχές στις 31/12/2008 (εξαιρουμένων των οικογενειακών παροχών) ξεπερνούσαν τα 1700 ευρώ (το μέτρο αφορά 478.000 εργαζόμενους, που αποτελούν το 70% του συνόλου των εργαζομένων). Για μικτές αποδοχές έως 1.500 ευρώ θα δοθεί εφάπαξ έκτακτο οικονομικό βοήθημα 500 ευρώ και για αποδοχές έως 1.700 ευρώ, επίδομα 300 ευρώ.
Δεν θα χορηγηθεί καθόλου αύξηση σε συνταξιούχους με βασική σύνταξη μεγαλύτερη των 1.100 ευρώ. Σε συντάξεις έως 800 ευρώ θα χορηγηθεί έκτακτο οικονομικό βοήθημα 500 ευρώ και για συντάξεις μέχρι 1.100 ευρώ θα χορηγηθεί επίδομα 300 ευρώ. Η κυβερνητική πρόκληση είναι προφανής. Ονοματίζει την πολιτική της, πολιτική στήριξης των «οικονομικά αδυνάτων» και αφενός, καταδικάζει την πλειοψηφία των μισθωτών και συνταξιούχων σε μηδενικές αυξήσεις και σε όσους έχουν πραγματικές αποδοχές της τάξης 800 ευρώ και 1.000 ευρώ δίνει «φιλοδώρημα», που κυμαίνεται από 0,8 μέχρι 1,3 ευρώ την μέρα... Ακόμα τα κυβερνητικά μέτρα προβλέπουν «πάγωμα» όλων των επιδομάτων σε μισθούς και συντάξεις, ενώ δε θα ενσωματωθεί και το κίνητρο απόδοσης στο βασικό μισθό, παρά τη σχετική πρόβλεψη που υπήρχε από πέρσι.
Επιπλέον, επιβάρυνση θα υπάρχει και με τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας και, άρα, οι εργαζόμενοι θα πληρώσουν τον ίδιο φόρο για εισόδημα μικρότερης αγοραστικής δύναμης. Οι ρυθμίσεις για τη μισθολογική πολιτική, αποτελούν τη χειρότερη ίσως ρύθμιση που ανακοινώθηκε από τη μεταπολίτευση, η οποία μόνο με αυτήν του 1992, με κυβέρνηση της Ν.Δ. και πάλι (το περίφημο 0%+0%=14%!), μπορεί να συγκριθεί. Παρενέργειες θα υπάρξουν και για το 2010, αφού «παγώνει» και η ωρίμανση των μισθών στα επίπεδα του 2009. Ανικανοποίητοι εμφανίζονται οι μεγαλοβιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες από τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης σε βάρος των εργαζομένων και των συνταξιούχων και ζητούν ακόμη σκληρότερα μέτρα, αφού πρώτα χαιρετίζουν το πάγωμα των μισθών και συντάξεων στο δημόσιο, καθώς η εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης τους δίνει το «πράσινο φως» ώστε με μεγαλύτερη ένταση να προωθήσουν τις εργασιακές ανατροπές και τη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό ή το δημόσιο τομέα. Δύο είναι τα βασικά συμπεράσματα που μπορούν αβίαστα να βγάλουν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Το πρώτο είναι ότι όλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι. Ανεξάρτητα κλάδου και ειδικότητας, ανεξάρτητα αν απασχολούνται στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα.
Κοινός παρονομαστής σε όλα τα αντιδραστικά μέτρα, που παίρνουν κεφάλαιο και το κράτος – εργοδότης, είναι η κρίση και η ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι συνέπειές της χωρίς να πληγεί η κερδοφορία του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Το δεύτερο συμπέρασμα έχει να κάνει με τη γραμμή πάλης, που μπορεί με αποτελεσματικότητα να βοηθήσει στην άμυνα της εργατικής τάξης απέναντι στην εντεινόμενη επίθεση.
Τι αποδείχτηκε όλα αυτά τα χρόνια ; Ότι η γραμμή της συναίνεσης στο συνδικαλιστικό κίνημα, της διαμόρφωσης αιτημάτων στα όρια του «εφικτού» για το κεφάλαιο, άφησε ανοχύρωτη την εργατική τάξη μπροστά στην εργοδοτική επέλαση που παίρνει ολοένα και πιο αντιδραστικά μέτρα. Αυτή τη γραμμή των υποχωρήσεων, της συναίνεσης και του συμβιβασμού, οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που την προωθούν και τη στηρίζουν, πρέπει να καταδικαστούν από τους εργαζόμενους. Είναι η γραμμή, που δίνει σήμερα τη δυνατότητα στο κεφάλαιο, στην κυβέρνηση και στα κόμματα να αναπαράγουν άθλια ιδεολογήματα περί «ρετιρέ» και χαμηλόμισθων- χαμηλοσυνταξιούχων, σε μια προσπάθεια να διασπάσει τους εργαζόμενους . Είναι η γραμμή, που αφήνει χώρο στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, που θέλουν απόψεις να συγκαλύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, να συναινέσουν εκβιαστικά στην αποδοχή νέων θυσιών, προκειμένου να επανέλθει το κεφάλαιο σε τροχιά υπερκερδοφορίας . Σήμερα από κάθε άλλη φορά, αναδεικνύεται η αναγκαιότητα του ενιαίου καθολικού αγώνα της εργατικής τάξης με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ . Άμεσο καθήκον η αποδυνάμωση των κομμάτων, των πολυεθνικών και του ευρωμονόδρομου. Ιδιαίτερα οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται στην Π.Ε. και όχι μόνο, να καταψηφίσουν ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ, τις παρατάξεις που οδήγησαν τον συνδικαλισμό σε απαξίωση, σε εκφυλιστικές καταστάσεις .
Δημιουργούν οι συνδικαλιστές την εντύπωση και με τα μέσα που απεργάζονται - τηλεφωνικές πιέσεις, υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, εκμετάλλευση των οικογενειακών προβλημάτων και όχι μόνο - πως την ψήφο την έχουν στο «τσεπάκι». Και όλα αυτά για να διατηρήσουν πρώτα οι ίδιοι τα κεκτημένα τους . Δεν μπορεί να επιβεβαιώνονται οι αντιδραστικές, αντιλαϊκές πολιτικές του δικομματισμού ψηφίζοντας τις παρατάξεις τους στα συνδικάτα . Απαιτείται συντριπτική ήττα στον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό σε όλα τα μέτωπα, ενίσχυση του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα.
