Αν μη τι άλλο, όλη αυτή η ιστορία με την... «κούραση» Καραμανλή, εισήγαγε έναν νέο «πολιτικό όρο» στην πολιτική ζωή τού τόπου. Την... κούραση. Εκτός από «κουρασμένους αρχηγούς» ακούμε και για «κουρασμένες πολιτικές» σε όλο το φάσμα των κομμάτων, και γενικά έχει γίνει η νέα καραμέλα που πιπιλίζουν οι διάφοροι πολιτικοί, πολιτευόμενοι, δημοσιογράφοι και άλλοι σχετικοί και άσχετοι από το πρωί ίσαμε το βράδυ. Οπότε άνετα μπορούμε να φτάσουμε στην υιοθέτηση εκείνου του... σοφού αποφθέγματος: «γεννήθηκα κουρασμένος και ζω για ν’ αναπαύομαι», το οποίο μπορεί άνετα να κολλήσει στον οιονδήποτε και χαλαρά-χαλαρά μάλιστα.
Ο ίδιος ο Καραμανλής από τη Ζάκυνθο, όπου παρεμπιπτόντως παρεπιδημούν και οι καρέτα-καρέτα που πάνε με το πάσο τους, γιατί είναι... κουρασμένες, επίσης, επιχείρησε να πείσει ότι όχι μόνο δεν είναι κουρασμένος αλλά είναι και... fitπου λέμε. Είναι δηλαδή σε πολιτική φόρμα και θα τα βάλει με θεούς και δαίμονες προκειμένου να εξυπηρετήσει τα εθνικά συμφέροντα και το καλό της χώρας. Στη Νέα Δημοκρατία τώρα, όλοι (ή τέλος πάντων σχεδόν όλοι), έχουν αποδυθεί σε μια προσπάθεια να πείσουν ότι ο Καραμανλής δεν είναι κουρασμένος, ότι η ίδια η Ν.Δ. δεν είναι κουρασμένη, και ότι τέλος πάντων δεν χρειάζονται ένα ομαδικό σπα για να έλθουν στα ίσα τους. Αλλά, πώς να πείσουν, που έχουν αναλάβει ορισμένοι «εσωτερικοί» εργολάβοι, αλλά και πολλοί εξωτερικοί να διατηρήσουν - και με μεγάλη προθυμία μάλιστα - αυτή την ιστορία περί «κούρασης», η οποία ήρθε κι έπεσε βούτυρο στο ψωμί ορισμένων. Και ξέρετε πώς είναι αυτά τα πράγματα; Είναι και λιγάκι της αυθυποβολής. Άμα λες συνέχεια στον άλλο «είσαι κουρασμένος, είσαι κουρασμένος», πού θα πάει θα ’ρθει και θα κουραστεί κι αυτός από το πολύ το λέγε-λέγε! Ωστόσο, επειδή η... κούραση είναι μεταδοτική, έχει εξαπλωθεί και στα λοιπά κόμματα, για τα λοιπά κόμματα, με αγάπη στα κόμματα, και αφορά «κουρασμένες ιδεολογίες», «κουρασμένες πρακτικές», «κουρασμένες επιλογές» και λοιπά κουρασμένα πρόσωπα. Κούραση! Μεγάλη κούραση, γενικώς!
Κούραση - ξεκούραση, πάντως, όσον αφορά στον Καραμανλή ο λαός έχει άλλη άποψη και έσπευσε να τη διατυπώσει και δημοσκοπικώς. Διότι σου λέει το 83% των ψηφοφόρων τής Ν.Δ. τον Καραμανλή τον θέλουν. Είτε είναι κουρασμένος είτε είναι ξεκούραστος. Είτε κερδίσει τις επόμενες εκλογές είτε τις χάσει. Και βέβαια εξακολουθεί, έστω και... κουρασμένος, να παραμένει ο καταλληλότερος πρωθυπουργός με διαφορά, έναντι του... ξεκούραστου Γ. Παπανδρέου.
Η αλήθεια είναι ότι στη βάση της Ν.Δ. αλλά και στο κόμμα, που βασικά είναι «καραμανλικό», οι λοιποί ενδιαφερόμενοι για την προεδρία δεν έχουν ιδιαίτερα ερείσματα. Είναι περιορισμένης εμβέλειας η πρόσβασή τους προς τη βάση. Η Ντόρα ίσως έχει κάτι τις το περισσότερο, σε σχέση με τους υπολοίπους, αλλά και πάλι η προσβασιμότητά της είναι αναλογικά μικρή και στην κοινοβουλευτική ομάδα και στη βάση, τουλάχιστον στην παρούσα φάση.
Ως εκ τούτου, ο Καραμανλής, ανεξάρτητα από το αν κερδηθούν ή χαθούν οι εθνικές εκλογές (καλά στην πρώτη περίπτωση δεν τίθεται θέμα), και λόγω του ότι είναι βιολογικά, αλλά και πολιτικά νέος, εξακολουθεί να φαντάζει ως ο εγγυητής τής ενότητας του κόμματος. Πόσο μάλλον που η ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό παραπέμπει σε πιθανότητες σύντομων μεταξύ τους εκλογικών αναμετρήσεων, που μπορεί να έχουν ανατρεπτικό χαρακτήρα.
Όλα αυτά μαζί λειτουργούν υπέρ του Καραμανλή στη νοοτροπία της κομματικής βάσης, η οποία κάνει τις εκτιμήσεις της με άλλο μάτι από εκείνο της κομματικής κορυφής όπου κυριαρχούν και οι προσωπικές βλέψεις και επιλογές.
Οπότε είναι σαν να σου λένε... «κάτσε μέχρι να φύγεις, και βλέπουμε, τέλος πάντων, πού θα πάει η δουλειά»! Όσο για τον ευρύτερο πολιτικό βίο - στην πλειονότητά του - το «κάτι κουρασμένα παλικάρια» μια χαρά θα ταίριαζε, αν και κανείς δεν έχει το νάζι και την τσαχπινιά του αείμνηστου Λάμπρου Κωνσταντάρα.
