Το ενδιαφέρον και ο πόνος για το περιβάλλον και τη ζωή ξεχείλισε αγαπητέ αναγνώστη, όπως φαίνεται, και γιορτάζουμε σε όλο τον πλανήτη την «ώρα της Γης», με τον πρωτότυπο τρόπο, να σβήσουμε δηλαδή τα φώτα και για μια ώρα να ζήσουμε στο σκοτάδι!
Δεν είναι και δύσκολο. Μια ώρα είναι θα περάσει. Εδώ μένουμε χωρίς πνευματικό φως ολάκερη ζωή!
Όμως, θαρρώ πως κρύβεται και κάποια υποκρισία. Αφού πρώτα φροντίσαμε να καταστρέψουμε το περιβάλλον με απάνθρωπες ενέργειες, με έξυπνες βόμβες και βομβαρδισμούς, με αχόρταγη εκμετάλλευση του πλούτου της γης και των υδάτων της, με φάρμακα και εντομοκτόνα που σκορπούν θάνατο, με την κατάργηση των εποχών και τον βιασμό της φύσης γενικά, ερχόμαστε τώρα και πρωτοστατούμε για τη διάσωση του περιβάλλοντος και παίρνουμε και Νόμπελ!
Τι ειρωνεία αλήθεια!
Αυτά είναι που ο απλός πολίτης δεν μπορεί να αποδεχτεί. Η αλόγιστη εκμετάλλευση και ο αλόγιστος καταναλωτισμός, έχει κάνει τη φύση από τροφό μας να γίνει τιμωρός μας.
Γιατί μπορεί να έχουμε αφθονία αγαθών, έχουμε όμως και αφθονία ασθενειών που δεν γιατρεύονται.
Το περιβάλλον, φίλε αναγνώστη, δεν σώζεται με τέτοιες εκδηλώσεις. Καλές και αξιέπαινες είναι όλες οι προσπάθειες των οργανώσεων και των συλλόγων αλλά δυστυχώς δεν φθάνουν.
Μήπως δηλαδή από αύριο θα σταματήσουν οι βομβαρδισμοί, η εκμετάλλευση του πλούτου της γης, η ρύπανση της ατμόσφαιρας; Όχι βέβαια. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Το περιβάλλον θα το σώσουμε μόνο αν αλλάξουμε τρόπο ζωής. Αλλαγή συμπεριφοράς χρειάζεται. Σημείο αναφοράς, η συμφιλίωση του ανθρώπου με τη φύση και αυτή περνά μόνο μέσα από το σχολείο, την παιδεία μας που είναι και καρπός αγωγής!
Να κάνουμε χρήση των δώρων της γης και του περιβάλλοντος και όχι κατάχρηση.
Μόνο αν μπορέσουμε να δούμε το πρόβλημα με τα μάτια της ψυχής, θα κατορθώσουμε να το λύσουμε.
Με τον άνθρωπο, τον βουτηγμένο στο συμφέρον όπως ο ποντικός στο λάδι, δεν γίνεται τίποτα. Γιατί με τα κοινά μάτια, του σώματος, βλέπουμε μόνο την ακόρεστη εκμετάλλευση για να ικανοποιήσουμε την πλεονεξία μας και μόνο και η συμφιλίωση, το φίλιωμα με τη γη, έρχεται μόνο με το θάνατό μας όταν μας υποδέχεται στην κρύα αγκαλιά της!
Οσο ως άνθρωποι, θα ζούμε μακριά από τον Δημιουργό μας, θα είμαστε μακριά και από τη φύση. Θα ενεργούμε χωρίς σωφροσύνη και φόβο Θεού και τελικά θα αυτοτιμωρούμαστε!
Γι΄ αυτό, αγαπητέ αναγνώστη, πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας και ιδιαίτερα οι πολιτικοί άρχοντες που κυβερνούν τον κόσμο, ότι η φύση δεν είναι ιδιοκτησία μας για να την εκμεταλλεύεται ο καθένας όπως επιθυμεί και κατά το δικό του συμφέρον.
Είναι προσφορά του Δημιουργού στον άνθρωπο που οφείλει και να την επιστρέψει. Αυτό λέει η εκκλησία μας με την προσφώνηση του ιερέα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας: «Τα Σα εκ των Σων», προσφέρουμε στο θυσιαστήριο!
Απλά, κατανοητά, σοφά και πραγματοποιήσιμα, αν πάρουμε τη μεγάλη απόφαση να ζήσουμε με το Θεό!
Πρέπει αυτό να γίνει συνείδηση του πιστού σήμερα.
Τότε μόνο θα γίνουμε προστάτες και φύλακες του φυσικού κόσμου. Να αγαπάμε και να σεβόμαστε τη φύση και η απόλαυση των αγαθών της να γίνεται με μέτρο!
Η αυτάρκεια είναι αρετή και παίζει σπουδαίο ρόλο στη σχέση μας με τη φύση.
Μια φύση με βαθιές πληγές από τα ίδια τα παιδιά της. Είναι κι αυτό σημείο της πολιτιστικής και πνευματικής παρακμής. Θα μπορέσουμε άραγε να συνέλθουμε ποτέ;
Ο Δημήτριος Νταφούλης είναι επίτιμος σχολικός σύμβουλος και Θεολόγος
