Βλέποντας τους βαλέδες (=υπηρετικό προσωπικό) που περιτριγυρίζουν και λείχουν αρχηγούς και εν δυνάμει αρχηγούς, αρχηγίσκους και παντοειδείς εξουσιαστές, αναπόφευκτα έρχεται και επανέρχεται στον νου η περίφημη φράση του Φαρούκ, του τελευταίου βασιλιά της Αιγύπτου: «Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν στον κόσμο παρά πέντε μόνο βασιλιάδες: οι τέσσερις ρηγάδες της τράπουλας και ο βασιλιάς της Αγγλίας». Δεν ξέρω τι θα γίνει με τους βασιλιάδες, αλλά η πρόταση θα μπορούσε να συμπληρωθεί, και μάλιστα με απαίτηση διαρκούς επαλήθευσης: Και όταν εκλείψουν ακόμα και οι ρηγάδες της τράπουλας, θα έχουν παραμείνει αρκετοί βαλέδες...
Το αντίδοτο του Αντίγονου
Την προσωπολατρία τη γνωρίζουμε, την έχουμε υποστεί. Δεν είναι, δα, ένα εξωτικό φαινόμενο... Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα συνταιριάζει με τον αναγκαίο αυταρχισμό. Διατηρεί, όμως, πυρήνες και στις δημοκρατίες. Από αυτούς πλάθονται «μύθοι», «σωτήρες», «αρχηγοί» και «είδωλα». Μόνο που στις δημοκρατίες ο ορθολογισμός μπορεί και επιβάλλεται να αντιπαλέψει αυτόν το μεσσιανισμό. Ειδικά σε δύσκολες ώρες, όταν ο πολίτης αισθάνεται ότι τα γεγονότα είναι έξω από την προσωπική του ευθύνη. Όταν νιώθει ότι χάνει την κριτική αυτονομία του. Όταν ναρκώνεται πολιτικά. Όταν εγκλωβίζεται σε επιβεβλημένη ετερονομία. Τότε ο μεσσιανισμός ευδοκιμεί. Πριν αρχίσουν να δίνουν λουλούδια τα μπουμπούκια της προσωπολατρίας, ή πριν σκάσουν καινούργια μπουμπούκια, αξίζει μια υπενθύμιση παρήγορη. Την ιστορεί ο Πλούταρχος για τον Αντίγονο Γονατά. Έναν από τους επίγονους του Μεγαλέξαντρου. Είμαστε, λοιπόν, στην ελληνιστική εποχή και στο τέλος της κλασικής. Οι επίγονοι έχουν επιδοθεί σε ανελέητη σύγκρουση επικυριαρχίας. Ακόμα και οι Αθηναίοι απένειμαν θεϊκές τιμές στους εναλλασσόμενους επικυρίαρχους. Ο Αντίγονος Γονατάς, ένας απ’ αυτούς, όταν έμαθε ότι τον θεωρούν θεό παρατήρησε ξερά, σεμνά και ταπεινά: «Δεν φαίνεται να με θεωρεί θεό και ο άνθρωπος που μου φέρνει κάθε βράδυ το ουροδοχείο» (την... «πάπια»). Παρά τον εκσυγχρονισμό και τη δυναμική των σημερινών τεχνικών που σκηνοθετούν την προσωπολατρία εξουσιαστών, το αντίδοτο του Γονατά ισχύει: Φτάνει το γλείψιμο, ρε παιδιά!...
Μουσικοχορευτικό
Αυτές τις μέρες οι νέοι μας μπαίνουν στην τελική ευθεία για τις εισαγωγικές εξετάσεις, ενώ παράλληλα εξελίσσεται άλλος ένας διάλογος γι’ αυτές.
Στις ώρες της έντασης, έτσι για λίγη...εκτόνωση, μια μουσική πρόταση: «Eagles» , επιλογή στο «Take it easy», και στους στίχους: «...We may lose, we may win...». Όπως και το «Learn to be still». Μάθετε να είστε ήρεμοι! Χαλαρά παιδιά!...
Όσο για το σύστημα επιλογής, μια σκέψη απλή, ελέγξιμη πάντα: Το καλύτερο σύστημα θα ήταν ένα ανάλογο με αυτό που αναδεικνύει τους... χορευτές. Να προκρίνονται, μετά από τις επαναληπτικές ασκήσεις στην μπάρα, εκείνοι που με διπλά άξελ και τριπλά λουπ, όπως θα τα περιέγραφε κι ο κ. Κωστάλας, αναιρούν τη βαρύτητα. Με εκτινάξεις των ταλέντων τους. Με δυο προϋποθέσεις: Να μην φτάνουν εξουθενωμένοι και απροσανατόλιστοι στην μπάρα. Και η αξιοκρατική επιλογή, η διαβάθμιση δεξιοτήτων και προσφορότητας για σπουδές, να προνοεί ώστε οι εναλλακτικές διέξοδοι να μη επιτρέπουν...losers. Ούτε έναν! Αλλά και φίλτρα συγκράτησης και καταξίωσης των ταλέντων. Για να μην μας διαφεύγουν...έξω.
Το... σήμα
Προχθές, περπατώντας σε κεντρικό δρόμο, ασυναίσθητα, άρχισα να μετρώ τα αυτοκίνητα που είχαν τα σήματα των τελών κυκλοφορίας και της ασφάλειας. Το αποτέλεσμα μπορείτε να το φανταστείτε. Αν έχετε υπομονή επιβεβαιώστε το... Πάντως, ένιωσα την ανάγκη κάποιας... ενθάρρυνσης. Κάποιας... επιβράβευσης, ως σύννομος πολίτης. Γι’ αυτό θα ήθελα να μοιραστούμε το εύχυμο χιούμορ του Κώστα Μητρόπουλου. Από πολύ παλιό σκίτσο του...
Προεκλογικό...
Την είχα λησμονήσει, αλλά ξαναφάνηκε. Τη Στρουμφίτα μωρέ! Χαρείτε την!
Έχει κατορθώσει τόσα πολλά, όπως λέει. Και...πάμε για εκλογές!
xatzis@hotmail.com.
