*Μερικές επισημάνσεις σχετικά με τη λειτουργία του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας (και ειδικά της ογκολογικής κλινικής)
Τα μακροσκελή άρθρα δεν προσφέρουν τίποτα. Όταν ζήσεις στην πράξη για ημέρες, εβδομάδες και μήνες αυτή την ευαίσθητη κλινική σαν άρρωστος και σαν συνοδός, με λακωνική απόδοση μπορείς και πρέπει να περιγράψεις την αλήθεια. Και επειδή οι ασθενείς θα το ήθελαν πολύ, αλλά αδυνατούν να το κάνουν, θα το επιχειρήσω εγώ.
1ον Σε πλημμελή καθαριότητα, αν παρατηρήσεις καθαρίστρια σου απαντά: Δεν σε υπολογίζω. Εμένα δεν με πληρώνει το νοσοκομείο.
(Εγώ όμως φορολογούμαι και με το παραπάνω, διότι είμαι δημόσιος υπάλληλος).
2ον Σε καθημερινή βάση συμπίπτει νοσηλεία και φαγητό. Όσοι ασθενείς δεν αυτοεξυπηρετούνται μένουν νηστικοί, διότι το φαγητό, μετά το πέρας της νοσηλείας, καθίσταται ακατάλληλο, εκτεθειμένο και παγωμένο. (Οι συνοδοί, λόγω νοσηλείας, απομακρύνονται των θαλάμων).
Σε γενόμενη παρατήρηση η απάντηση είναι:
Η ώρα του φαγητού είναι ανεξάρτητη από τη λειτουργία της κλινικής.
3ον Οι συμπεριφορές μερικών νοσηλευτών είναι απαράδεκτες. Αν ζητήσεις όνομα, δεν το δίνουν. Υπάρχει αρκετό νοσηλευτικό προσωπικό με πρόγραμμα STAGE (απ' αυτά που... έριξαν την ανεργία) που κάνει πώς δουλεύει, επειδή κάνουν πώς τους πληρώνουν.
Πρόταση: Το προσωπικό να φορεί καρτελάκι με το όνομά τους, όπως συμβαίνει με τους στρατιωτικούς και όχι μόνο. (Από πληροφορίες, άρχισε κάτι τέτοιο να ισχύει επί διοικήσεως Μεσσήνη, αλλά τώρα ξέφτισε).
4ον Περνούν οι καμαριέρες, τις περισσότερες φορές για «καλημέρα» μόνο, επειδή δεν έχουν σεντόνια, κουβέρτες, μαξιλαροθήκες. Αυτά μονίμως λειψά. Και απ' ό,τι πήρε το αυτί μου κατά την παραμονή εβδομάδων εκεί μέσα, και τα εργαλεία των γιατρών λειψά (πιεσόμετρα κ.λπ.) και το φαρμακευτικό υλικό λειψό.
5ον Έχουν φύγει από το φθινόπωρο τρεις ογκολόγοι, προφανώς συμβασιούχοι (οι δύο σίγουρα συμβασιούχοι, διότι συνεργαζόμασταν), δεν αντικαταστάθηκαν, ο αριθμός των ασθενών, δυστυχώς, πολλαπλασιάστηκε, με αποτέλεσμα οι εναπομείναντες γιατροί να είναι ανεπαρκείς και, κατά συνέπεια, ακριβοθώρητοι. Οι δε ειδικευόμενοι να είναι οι είλωτες της λειτουργίας του όλου συστήματος της υγείας.
Απόρροια της παραπάνω διαπίστωσης είναι να μην υπάρχει ώρα ενημέρωσης συνοδών, όπως συμβαίνει με τις άλλες κλινικές. (Αυτή γίνεται στο διάδρομο, αν είσαι τυχερός και πετύχεις γιατρό μετά την επίσκεψη).
Κύριοι υπεύθυνοι,
Τα δημόσια νοσοκομεία λειτουργούν χάρη στη φιλοτιμία των γιατρών και της πλειοψηφίας του νοσηλευτικού προσωπικού. Αυτοί καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, με πολλές φορές αντίξοες συνθήκες.
Αλλά αυτό μόνο δεν φτάνει.
Κατεβείτε στα νοσοκομεία. Όχι στα σαλόνια τους. Όχι στα γραφεία τους. Μέσα στις κλινικές. Περάστε, με κάποια προσπάθεια, μέσα από τα ράντζα των διαδρόμων και δείτε την πραγματικότητα. Αυτή δεν περιγράφεται. Βιώνεται.
Αυτά που περιέγραψα δεν είναι προσωπικές διαπιστώσεις. Είναι διαπιστώσεις πλείστων όσων συνοδών που εκφράζονταν στο σαλονάκι της κλινικής κατά την ώρα της νοσηλείας και της επίσκεψης των γιατρών.
Τα εξέθεσα αντιπροσωπευτικά και, αν θελήσει κάποιος αρμόδιος ας τα λάβει υπόψη.
Εμένα με βάραιναν και ήθελα να τα εκφράσω.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Μία συνοδός
